𓆩ꨄ︎𓆪

Saat 8'e geliyordu. Yavaşça son kez kendime baktım. Gayet güzel olmuştum. Memnun bir şekilde gülümseyip odadan çıktım.

Restorana girdiğimde abim, Cansu, Poyraz ve Tuğçe'yle göz göze geldim. Masaya doğru yaklaştım. Abimle gülümseştik ve onları es geçip, diğer masada oturan Tarık ve Can'ın yanına gittim. Hepsi şok içinde bana bakarlarken Tarık zarifçe ayağa kalktı ve elimin üstünü öptü. Can elini uzattı ve tatlı bir şekilde sırıttı. Gülümseyerek elini sıktım.

"Hoş geldin Defne." dedi, masum bir sesle.

"Hoş buldum Can." dedim, gülümseyerek. Yerime otururken Tarık sandalyemi çekti.

Abimlere sırtım dönük oturuyordum. Yüzlerinin aldığı ifadeyi görmeyi çok istesem de şu an onları görmek iyi olmayabilirdi. Yemekleri beklerken sohbet ettik. Bir mesaj bildirimi gelse de nezaketen bakamadım. Yaklaşık yarım saat sonra yemeklerimiz bitti ve Can restoran yanında duran çocuk alanına gitti. Tarık'tan müsaade isteyerek telefonumu elime aldım.

Poyraz

Abin çok sinirli. Hemen kalk o masadan!

Defne

Abim buna alışmak zorunda. Bu benim hayatım.

Poyraz

Adam hiç güvenilir biri gibi durmuyor Defne.

Defne

Çok saygılı ve zarif olduğu için size ters gelmiştir. Yoksa gayet iyi birisi :)

Poyraz

O masayı dağıttırma bana!

Defne

Ne oluyor sana ya?

Abim kızgınsa gelsin o dağıtsın. Sana ne?

Poyraz yazıyor..

Poyraz çevrimdışı

Tekrardan Tarık'a döndüm ve sahte bir gülümseyle yüzüne baktım.

Yaklaşık 2 saat sonra masadan kalktık ve asansöre doğru yürüdük. Aynı katta indik. Odasının önünde durduk. Can iyi geceler dileyip odaya girdi.

"Kahve içmek ister misin?" dedi Tarık. Ben tam yorgun olduğumu söyleyecekken arkamdan bir ses duydum.

"İstemez!" diye keskin bir şekilde yanıma yaklaşan Poyraz'a baktım. Tarık sinirlense de belli etmemeye çalışarak tekrar bana döndü. Benden bir cevap beklediğini ifade ediyordu.

"Aslında bugün çok yoruldum. Dinlensem daha iyi olacak. Belki sonra.." derken Poyraz tekrar lafa girdi.

"Yarın sabah erkenden gidiyoruz Defne." dedi, daha sonrası olmayacak der gibi. Gözlerimi devirdim ve Tarık'a döndüm. Tarık kolumu sıvazladı.

"Sorun yok. İstanbulda görüşürüz o halde." dedi, gülümseyerek. Bende karşılık olarak gülümsedim. Poyraz adamın elini kolumdan çekti ve beni kendine yaklaştırdı. Tarık anlam vermeyerek baktı. "Siz abisinin arkadaşı değil misiniz?" dedi, gözlerini kısarak. Poyraz başıyla onayladı. "O halde neden sevgilisi gibi davranıyorsunuz?" dediği an Poyraz'ın tekrar damarları şişmeye başladı.

"Korumacı biridir, ondan!" dedim, aceleci bir şekilde. Poyraz'ı hemen götürmezsem çok büyük kavga çıkacaktı. Onu daha önce bu kadar sinirli görmemiştim. "Sonra görüşürüz Tarık." dedim ve Poyraz'ı çekiştirmeye başladım.

Odamın kapısını açtım ve Poyraz'ı içeri doğru ittim. Kapıyı kapattıktan sonra öfkeyle gözlerimi sımsıkı kapattım.

"Sen ne yapmaya çalışıyorsun Defne!" diye kükreyen Poyraz'a öfkeyle döndüm. Hızlı adımlarla önünde durdum ve göğsüne vurdum.

"Senin derdin ne ya! NE İSTİYORSUN BENDEN!" diye bağırdım. Poyraz afallamıştı ve sessizce bana baktı. "Abicilik mi oynuyorsun? Ha!" derken tekrar vurdum. "Benden ne istiyorsun!" diye bağırdım ve gözümden yaşlar akmaya başladı. "Seninle mutlu olmama izin vermiyorsun ama başkasıyla mutlu olmama da karşı çıkıyorsun." dediğim an yere çöktüm. 25 yıldır içimde tuttuğum hislerimi tek cümleyle itiraf etmiştim ona. İçim acıyordu. İçim çok acıyordu..

Poyraz önümde diz çöktü ve saçlarımı geriye attı. Gözlerine baktığımda gördüğüm şeyin aşk olmadığına kimse inandıramazdı beni. Ama o bunu istemiyordu. Anlını anlıma yasladı.

"Olmaz Defne anlamıyorsun. Olmaz.. Ben seninle büyüdüm. Abin gibi.." dedi ve duraksadı. Derin bir nefes aldı ve devam etti. "Bizden olmaz kıvırcık. Ben sana o gözle bakamam. Bakmamalıyım." dedi, kendini ikna eder gibi. Hafifçe ayağa kalktı ve elimden tutup, beni de kaldırdı. Gözlerimdeki yaşlar durmuyordu. Beni hafifçe yatağa yatırdı ve üstümü örttü. Saçlarımı okşadıktan sonra arkasını döndü. Tam gidecekken hafifçe doğruldum.

" Eğer.. " dedim. Poyraz durdu ama arkasına dönmedi. "Eğer bir gün benimle mutlu olmayı dilersen o gün ben orda olmayabilirim. Yoruldun artık tek başıma sevmekten. Bir gün gelirsen beni bulamayabilirsin." dedim, kırgın bir ses tonuyla. Poyraz başını tam döndürmeden yana çevirdi. Ağzında yarım, kırgın, mutsuz bir gülüş belirdi.

" Ben oraya asla gelmeyeceğim." dedi. Kendini zorladı ve tekrar söze girdi." Bu saatten sonra da kiminle istersen görüşebilirsin. Karışmayacağıma ve hatta mutlu olman için elimden geleni yapacağıma söz veriyorum." dedi ve aniden odadan çıkıp kapıyı kapattı.

Aşk mıydı bu acıyı bana yaşatan? Hayır, aşk bu acının yanında çok hafif kalıyordu. Bu tam anlamıyla sevdaydı. Ayrılıklar da kavuşamamak da sevdaya dahildi. Zaten kavuşsaydık adı sevda olmazdı.

𓆩ꨄ︎𓆪

Tüm bunların üstünden tam 1 ay geçmişti. Poyraz ve Tuğçe sürekli abimlerle beraberdi. Bizim eve geldikleri zaman ben evden giderdim. Tarık'la ise güzel zamanlar geçirmiştim. O iyi birine benziyordu. Ona şans vermeliydim. Can ise benim kliniğime geliyordu. Bir kaç seans yapmıştık bile.

Poyraz'ın yüzünü 4 gündür görmemiştim. İnstagramdan takip ediyor, hemen hemen her saat başı fotoğraflarına bakıyordum. Hiç kavuşamadığım adamla ayrılık acısı yaşıyordum. Talya dün 2 haftalık iznine çıkmıştı ve Fransa'ya gitmişti.

... 

Evden çıkarken kapıda annem ağzıma bir şeyler tıkıştırıyordu. Abim de elinde çayıyla bizi gülerek izliyordu. Annemden zar zor kurtulup kapıyı açtım ve kapıya ters bir şekilde çıkmaya çalışırken şu an en son görmek istediğim insana çarptım. Sırtım şu an da onun göğsündeydi. Nefesi hızlandı ve ben bunu hissettim. Ani bir şekilde önüme döndüm ve yüzüne dahi bakmadan aşağı koştum.

Kapıya çıkar çıkmaz duvara yaslandım ve nefesimi kontrol etmeye çalıştım. Telefonuma gelen bildirimle dünyaya döndüm.

Poyraz

Parfümünü değiştirmişsin.

Mesajı okuduğum an yüzüme garip bir tebessüm yerleşti. İçim kıpır kıpır oldu. Sonra aniden yüzüm düştü. Üstüme sıktığım parfümü Tarık hediye etmişti.

Defne

Evet. 

Poyraz

Neden?

Defne

Yeni bir sayfa açtım hayatımda ve ilk değiştirdiğim şey kokular oldu.

Poyraz

Bazı kokuları asla unutamazsın Defne.

Mesaja baktım ve yazacak hiçbirşey bulamadım. Kırgın bir tebessümle telefonu kapatıp cebime koydum.

Cevap vermedim ve ilk adımı atmış oldum. Onu unutmam ve yoluma devam etmem gerekiyordu. En azından denemek istiyordum.

𓆩ꨄ︎𓆪

Günün geri kalanı rutin geçmişti. Klinikten çıkıp her zaman gittiğim kafeye gittim ve bir kahve aldım. Boş bir masaya oturup telefonumu çıkarttım. Story atmak için instagramı açtım.

DefneÖztrkk bir hikaye paylaştı

Bugün yeni hayatımın ilk günü 🌻

Hikayeyi atıp gülümsedim ve kahvemden bir yudum aldım. Telefonuma gelen bildirime baktım.

Abim 

Akşama yemeğe erkek arkadaşını çağır. Tanışma vaktimiz geldi.

Telefona bakakaldım. Erkek arkadaşım olduğunu şu an öğrenmiştim.

Defne 

Ne? 

Abim

Poyraz bahsetti Defne. Saklamana gerek yok.

Ben öyle bir insan mıyım ayrıca?

Defne

Ne diyorsun anlamıyorum abi.

Abim

Sevgilin olduğunu söyledi Poyraz. İyi, efendi birine benziyor dedi.

Biz de tanıyalım bakalım Poyraz'ın dediği kadar var mıymış..

Kalbime büyük bir sancı girdi. Blöf yapmıyordu, gerçekten karışmayacaktı. Mutlu olmam için başka birinin kollarına atacaktı beni. Bu oyunu başlatan oydu. Bana devam ettirmek kalıyordu.

Defne 

Tamam abi.

Yukarıdan Poyraz'ın story attığına dair bir bildirim geldi. Hemen instagrama girdim ve baktım.

Poyrazpx bir hikaye paylaştı

Yeni başlangıçlara..

Bana gönderme yapıyordu. Bana bile bile lades diyordu. Bu oyunda kazanan kim olacak bilmiyorum ama benim kaybetmeye niyetim yoktu.

𓆩ꨄ︎𓆪

Bölüm nasıldı canlar?

Düşünce ve fikir bırakma köşesiii..

Hepinizi öptüüüüm.

𓆩ꨄ︎𓆪