Saat gecenin 2'si olmuştu ve benim gözüme uyku girmiyordu. Kalkıp içeriyi dolaşmaya başladım. Kapıyı açıp odadan çıktım. Merdivenleri inip sağ taraftaki bi odaya yöneldim. Kapısı acıktı girip bir göz gezdiyse miydim? Odanın içi siyah ernklerle doluydu. Murat'ın odası diye düşündüm. İçeriye girdim ve kapıyı arkamdan kapattım. Odada Murat yoktu yoksa nasıl böyle girebilirdim değil mi?
odayı gezmeye başladım. Masanın üstü dosyalarla doluydu bilgisayarı acıktı ve bir sürü resim vardı. Bakmamak için bir kendimi zor tuttum ama bakmak için bir dürtü oluştu bende. Açıp baktım bu resimler benim resimlerimdi. Okuldan, Parktan, cafeden çekilmiş resimlerim vardı. Bu nasıl bir saplantılıktır? Daha fazla bakamayarak eski haline getirip kalktım bilgisayar başından. Yatağanın hemen baş ucundaki komedinde kendi resmi vardı. Yanında Yaman Ali vardi. Annesi babası yok muydu? Yatağa bakıp oturdum bir esneme gelmişti. Saat 02:30 olmuştu. Yatağa uzanmamla gözlerimi kapattım... Sabah Murat'ın bağırmasıyla uyandım. "Ne demek yok lan! Bulun onu bana! Siz ne ise yararsınız?" diye bağırdı
"Yaman bana onu bul sana yalvaririm"
Yataktan kalkıp elimi yüzümü yıkadım ve aşağıya inmek için kapıyı açtim ve ne gireyim Murat delirmiş gibiydi ateş püskürtüyordu resmen. "Günaydın" diye seslenince Murat ve Yaman'ın bakışları bana döndü. Murat bana koşup sarıldı.
"Sen nerdesin gittin sandım!" bu adam gerçekten bir uyuşturucu gibi bağımlı bana. "Şey... Dün uyku tutmamıştı da bir dolaşayım dedim senin odanda uyuya kalmışım" dedim bana gülümseyip tekrar sarıldı. "Beni bırakıp gittin sandım bir daha yapma bana bunu" dedi
"Tamam sakin olun" dedim. "Benim bir adım var biliyorsun neden bana hiç adım ile seslemiyorsun?" bu muydu derdi? "Kendime senin adını yasakladım da ondan" Bana bakışı öyle hüzün dolu bakıyordu ki içim bir tuhaf olmuştu. "Peki tamam öyle olsun sen nasıl iatersen" dedi beni bıraktı ve gitti. Kapıyı da çarptı giderken. "Yenge bu adama çektirdiğin yetmedi mi?" ona bakıp "Neyden bahsediyorsun sen? Ne cektirmesi?" Yaman Ali sinirle "Ya sen görmüyor musun bu adam senin gözünün içine bakıyor senin için her şeyi yapıyor ama sen bir gram sevgiyi çok görüyorsun abime. Bak Gece bu davranışlarına bir son versen iyi olur çünkü abimi kaybetmek istemiyorum. Onun canı yanarsa çan yakar o üzülürse üzerim. Bu sen olsan bile..." dedi ve o da abisinin peşinden gitmişti. Ben de oturup onları beklemeye başladım. Acaba haklı miydi? Ben gerçekten fazla mi abarttım? Sonuçta benim canımı yakacak her hangi bir şey yapmamıştı beni hep el üstüne tutmuştu. Kapı açılınca Murat ve Ali girmişti. Murat yüzüme bile bakmadan bana "Ben odamdayım bir şey ihtiyacın olur seslen Yaman'a!" dedi Yaman'a... Yaman'a... niye sana değil? Yukarı çıkmaya başladı. Bende peşinden gidip kolundan yakaladım
"Ne oluyor ya ne bu tavırlar?" Bana döndü.
"Seni kırmamak için senden uzaklaşıyorum farkındaysan... Şimdi bırak kolumu!" sesi çok kızgın geldi bana. "Özür dilerim ben seni üzmek istememiştim. Murat..." deyince bana bir gülücük hediye etti. "Sen... Sen ne dedim az önce?" o kadar sevinmişti. O an anladım ben çok yanlış yapıyordum. Bu adam o kadar iyiydi ki kendimden utandım
"Murat..." dememle bana sarıldı. " Seni çok seviyorum❤" dedi bana. Ben de ona sarılmak istedim ama olmadı kollarım kalktı ama sarılmadı ona havada kalmıştı. Boğaz temizleme sesiyle ayrıldık. "Abicim her şey yolunda bakıyorum." dedi Yaman.
"Sen gelmeseydin yolundaydı abim" dedi ona imali bir sekilde. "Ben biraz televizyon izleyebilir miyim Murat?" gülümsedi. "Tabi ki Aşkım!" dedi anlımdan öptü. Aşağıya inip televizyon izlemeye başladım...