Herkes aynı güne uyanır ama herkesin yaşantısı oldukça farklıdır.Bazıları uyur,bazıları güler,bazıları ağlar, bazıları hastadır,bazıları işe gider, bazıları okula gider,bazıları hastaneye gider , bazıları öğretir ,bazıları çocuklarına bakar , bazıları yaşlanır, bazıları ölür.

İşte bu ölen insanların bazılarının arasında ülkesi ve vatanı için ölenler vardır. Bu vatanı için ölenler insanar sayesinde bu insanlar uyur,işegider,yaşlanır,öğretir,okula gider. Çünkü onlar biz uyurken uyumaz ,biz yemek yerken onlar yemezler ve biz giyerken onlar giyinmezler.

Kısacası, tüm fedakarlığı onlar yapar ve tüm zorluğu üstlenirler. Bu zorlukları üstlenenlerdenlerden birileride babam, ağabeyim ve ikizim. Aslında insan onların içerisinde olunca, neler yaşandığını daha net anlayabiliyor.Mesela annemin sabahlara kadar babamın gelmesini bekleyişleri, babam görevdeyken kapı çalınca kapıya gelenlerin babamın şehit haberini getirir diye olan korkularını.

Ama birşeyi ne kadar istemezsen o başına gelir. Ben hayatımın en net anı olarak o günü hatırlıyorum.Sene 2008 gün 16 temmuz

Babam bizi arayıp yarın geleceğini söylediği için annem akşam erkenden yatıp , sabahın sekizinde kalkıp babamın sevdiği yemekleri yapıyorduki gelince güzelce yesin ve rahatlasın. Ben ağabeyim ve ikizim hazırlanıyorduk, hepimiz babamızın bize aldığı şeyleri giyer ve odalarımızı toplarddık ki babam gelip görünce mutlu olsun bizi sevsin kucaklasın.Çünkü annem otoriter bir kadındır bizi sevdiğini bilirdik ama hissettirmezdi, söylediğine göre şımarmamızı istemiyordu.

Hepimiz hazır bir şekilde babamı bekliyorduk sonra, hepimizin heyecanla beklediği zil sesi çaldı annemin yüzü güldü ve hepimiz koşarak sıralanmış bir şekilde kapının önünde bekledik annem son defa kapının yanındaki aynadan üzerini düzelltti ve kapıyı açtı ama görmek istediğimiz şey bu değildi biz babamızı görmek isterken üç farklı asker suratları çok ciddi bir şekilde "Mustafa Ali Çamcı Başımız ve Vatan sağolsun" dedi

Sonrası annemin o tiz ama çok acı barındıran çığlığı ile kendini yere bırakması ve ağabeyimin küçük bedeniyle annemi tutmaya çalışmasıydı. Geriye kalan hatıralar ise tüm lojmanın eve gelip annemi sakinleştirmeye çalışması ve tüm akrabalarımızın evimize gelmesiydi bu süre boyunca teyzelerimizin bizim peşimizde koşmaları ile devam etti...

Devam Edecek...