ŞEHİT

Sabah güneşin ışıkları gözüme vurduğunda gözlerimi araladım.Bu gün babamın doğum günüydü.Şehit olmuş olabilirdi ama ben yine de onun doğum gününü kutlayacaktım.Babamın her doğum gününde Ankaradan Rizeye yani memleketime gidiyordum 818,6 kilometre,bu yolun kilometresinin virgülüne kadar biliyordum.Bol paça bir pantolon giydim,üstüme siyah beyaz çizgili bir kazak giydim,montumu ve atkımı aldım.Odamdan çıktım. "Mert ablacım hadi gidiyoruz." dedim.Kardeşim Mert ayağa kalktı.Arabaya bindik.Ardından 818,6 kilometre yolu gitmeye başladık.Tamı tamına 10 saatlik bir yolculuk yaptık.10 saatlik bir yolculuk zordu.Ama bu yolun sonunda 10 saate deyecek kadar değerli bir şey vardı.Babam...

Sonunda Rizeye vardık,arabayı babaannemlerin evinin önüne park ettim.Ama babaannemlere gitmedim daha sonra uğrayacaktım,şuan babam önemliydi.Aslında babam hep önemliydi.Kardeşim Mert ile şehitliğe girdik.Bütün mezarlarda gezindi gözlerim.

Şehit uzman çavuş ramazan 24/05/2000 ruhuna fatiha

Şehit albay Erdem Arslan 21/08/2001 ruhuna fatiha
Bu mezarı görünce durdum.Mertte benimle aynı anda durdu.Mezarın yanında diz çöktüm,elimi toprağa koydum. "Baba..." diye fısıldadım. "Biz geldik,bak oğlunla kızın geldi." diye devam ettim.Ama cevap gelmedi. "Baba,doğum günün kutlu olsun..." dedi Mert.
Sessizlik...
"Doğum günün kutlu olsun baba..." dedim.
Sessizlik...
"Mert hadi sen git ben de geleceğim birazdan." dedim.Merte son kez babamın mezarının toprağına dokundu ve şehitlikten çıktı.
Daha çok sokuldum babamın mezarına,başımı mezar taşına yasladım sanki babamın göğsüne yaslıyormuş gibi.Ama mezar taşı soğuktu ve sertti.Babamın göğsü yumuşaktı ve sıcaktı...yeri dolmuyordu...hiçbir zaman babamın yeri dolmayacaktı...onun yeri doldurulamazdı ki...
"Baba,tahmin et ben kiminle yeniden buluştum." dedim.
Sessizlik...
"Aybars...Aybarsla buluştum.Yani aslında o beni buldu." dedim. "Ben nöbetteydim,sonra hastaneye yaralı bir asker girdi,bana da tanıdık geldi ve yardım etmek istedim.Sonra onu tanıdım.Aynı babasına benziyordu..." dedim.
Sessizlik...
"Hatta benim doğum günümü kutladı..." dedim gözyaşlarıma hakim olmaya çalışırken.
Sessizlik...
"Baba seni çok seviyorum..." dedim.Cevap bekledim,içimden bir umut cevap vermesni bekledim.Vermedi...veremezdi...
Babam hep Askerler ölmez derdi o zaman benim babam nerdeydi?
Aslında çok uzak yerlerdeydi,benim bile ulaşamayacağım yerlerde...
"Belki bir gün baba...bir gün senin yanına geleceğim...ama o gün muhtemelen bu gün değil..." dedim.Son kez babamın mezar taşını öptüm,soğuktu mezar taşı,öptüm dudaklarım üşümüştü.Babamın yanağı gibi değildi mezar taşı...
Göz yaşlarımı silerek ayağa kalktım.Şehitlikten çıktım.Sonra babaannemlerin evine gittim....