Güneşin çarşaf gibi örttüğü yüksek dağlara bakarken içindeki heyecanı bastırmak daha zor geliyordu.

Yıllar sonra hayalini gerçekleştirebilmenin mutluluğu içinin kıpır kıpır olmasına yetmişti lâkin uykusuzluk bile üzerine yapışmış atamıyordu.

Taşlı yolda beşik gibi sallanan minibüs, midesini ağzına getirse de bunu kafasına takmadı, zira hayaline dakikalar kalmıştı.

Eylül, emekli bir asker kızıydı. Hayal ettiği mesleği yapabilmek için bütün varını yoğunu ortaya koymuş, bir dergi de köşe yazarı olmayı başarmıştı. Tabii ki hedefleri ve hayalleri daha büyüktü. Babası da bu yolda her zaman en büyük destekçisi olmuştu. Eylül, babasının askerlik anıları ile büyümüş bir kızdı üstelik. Bu sebeptendir ki, hayallerinden biri de onları yazmaktı. Büyük uğraşlar neticesinde sonunda buradaydı, asker ocağında; Mehmetçikleri onların gözünden yazabilecek, içlerine girip hislerine tercüman olabilecekti.

Babasının anlatmaya doyamadığı ve hasret duyduğu anıları yakından şahit olacaktı.

Askeriyenin tel örgüleri görünmeye başladığında derin bir nefesi içine çekerek yaslandığı camdan başını kaldırdı.

Araba büyük yokuşu da geçerek düz bir zemine vardığında, askeriyenin kapısı da görünmüş yavaşlamaya başlamıştı. Yanındaki sırt çantası ve fotoğraf makinesine uzanıp birini boynuna, diğerini sırtına geçirdi. Minibüs durur durmaz, yerinden hızla ayaklanıp kendini dışarıya attı. Büyük demir kapının önünde nöbetçi askerler ellerinde tüfekleri bakarken, nöbetçi kulübesinden bir asker çıktı.

"Merhabalar, ben Eylül Demir. Binbaşı Yusuf Şahin'in misafiriyim. Beni bekliyordu" dedi heyecanla kimliğini göstererek.

Asker Eylül'ün heyecanını anlamış olacak, tebessüm ederek kimliğe baktı.

"Binbaşım bizi haberdar etti, buyurun" diyerek kapıyı açtığında çantasının kayışlarını heyecanla sıktı.

"Teşekkür ederim" diyerek kendini içeri atmış askeriye binasına doğru hızla yürümüştü. Yeşil alanda göz gezdirirken 10 metre ileride şınav pozisyonu almış bir grup askeri gördü. Onların da başında dikilmiş komutanları tok ve ürkütücü sesiyle sayarken askerlerin çoktan peri çıkmış gibiydi.

Arkası dönük olan komutan önüne döndüğünde olduğu yerde titredi Eylül. Komutanlar bilerek seslerini tok ve ürkütücü tutar ki, askerler her zaman mesafesini korusun; lâkin bu adam sesinden daha sert ve ürkütücü duruyordu. İster istemez biraz gerilmiş yerde ter içinde şınav çekmeye çalışan erlere üzülmüştü.

Fakat, en nihayetinde burası asker ocağıydı, anne kucağı değil diye düşünerek bu anı resmetme heyecanı ile boynunda asılı olan fotoğraf makinesini alıp kadrajı onlara çevirdi.

Flaş patlayıp da ikinci fotoğrafı çekmek için mercekten baktığında komutanın sert bakışları ile karşılaştı. İşte o zaman anladı, aslında ona ne kadar çok yaklaştığını.

"Sen de kimsin? Kim soktu seni buraya?" diye bağırıp üstüne yürüyen adam ile ürküp geriledi.

"B-Ben.."

"Seni kim soktu buraya!" Diye bağıran adamla içini büyük bir korku kaplayan Eylül, kaskatı kesilmişti.

"Yüzbaşım!" Binbaşı Yusuf Şahin'in sesi ile bakışlarını Eylül den çekmişti. Eylül rahatlayıp Binbaşı'na minnet dolu bir bakış attı.

"Kendisi benim misafirim olur, biraz ara ver de konuşalım" dedi hâlâ şınav çeken erleri göz ucuyla gösterip arkasını dönmeden önce. Bu beni takip et demekti.

Yüzbaşı Ömer, elindeki makine ile yan yana poz veren erlerin fotoğrafını çeken kadından bakışlarını çekerek yanındaki kendinden rütbeli dostuna döndü. İkisi de ağaçlık içinde bulunan çardak da oturuyordu.

"Ne bu şimdi? Kim bu?" diye sordu Ömer komutan, sesinde saf bir kızgınlık hâkimdi.

"Ömer, yardımına ihtiyacım var." Arkadaşının yalvaran bakışlarına kaşlarını çatarak bakarken neler olduğuna anlam verememişti. Daha sonra arkadaşının anlattıklarına dalıp giderken ne yapacağını bilemeyerek o çardak da saatlerce bekledi.

***

Sigara içmek için kapı önüne çıktığın da görüş açısına giren kızla sıkıntılı bir nefes verip bedenini başka tarafa çevirdi. Gördükçe sınırı tepesine çıkıyordu sanki.

Dostunu zor durumda bırakacak bir şey yapmaktan çekindiği için görmezden gelmeye çalıştı ama ne mümkün, her yerdeydi.

Ona bakınca, özel alanını işgal eden arkası sağlam şımarık bir kızdan başkasını görmüyordu.

Eylül, ağaç altında oturup gülüşerek derin bir sohbete girmiş askerleri çektikten sonra, kamerasını bu defa birkaç metre ileride sigara içen bedene çevirmişti ki; yan profilden gördüğü yüzü hemen tanıdı ve gerildi, zira sabahki korkutucu bakışların sahibi komutandı. Elindeki sigarasını dudaklarına götüren adamla duraksarken parmakları onu resme almak için karıncalandı. Kadrajı esmer adama çevirdiğinde, dudaklarının arasındaki sigaranın dumanını dışarıya bıraktığında hareketsiz kaldı; zira öyle bir görüntü oluşturmuştu ki, parmakları deklanşöre değememişti. Ne kadar cool ve fotojenik olduğunu düşündü

Binbaşı 'ya verdiği sözü hatırlayarak yüzünü buruşturdu. Ömer, Eylül'ün burada kalması için sunduğu tek şart; o fotoğrafların içinde olmayacak, özel hayatı işgal edilmeyecekti.

Ama Eylül için ne mümkün.. Kadraja en çok yakışan adamı da çekemediği için içten içe üzülüyordu. Derin bir of çekip yemekhaneye doğru yürüdü, arkasından bakan adamın bakışlarının yoğunluğundan habersiz.

Ömer, neredeyse her yerde olan Eylül'den rahatsız olmasının bir sebebi de, uzun zamandır karşı cinsi, sadece çarşı izinlerin de gören askerlerine yapılan bu emrivakiydi.

***

Hayalini gerçekleştirmiş gerçekleştirmesine lâkin bir sürü erkeğin göz hapsinde olması, ister istemez onu rahatsız ediyordu. Sürekli flört karışık konuşma çabaları da ayrı bir sıkıntıydı.

Yediği pirinç pilavı neredeyse boğazına dizilmek üzereyken aynı ses yankılandı yemekhane duvarlarında.

"Önünüze dönün lan!" Ömer komutanın sesiyle irkilirken, her ne kadar fotojenik bir adam olsa da korkutucu olduğu su götürmez bir gerçekti. Onunla yalnız kalmaktan ya da bakışlarının hedefi olmaktan ölesiye korkuyordu, sanki Yüzbaşı değil de hayduttu.

Bu düşünceleri kafasından atıp etrafına baktı. Sanırım tek korkan kendisi değildi, zira artık kimse ona bakmıyordu. Minnettarlıkla korku hissi arasında geldi gitti.

Önündeki sandalye çekildiğinde irkilip bakışlarını büyük bedene çevirdi. Bu oydu! Kendisi gerilen bakışları ile Ömer Yüzbaşı'nı süzüyor olsa da, onun sert bakışları yemeğindeydi. Bir kere bile göz göze gelmeden onu yok saymış yemeğini yiyordu.

Bu tavrına kaşlarını çatarak baktı. Hiç yemek adabı bilmez miydi bu adam? Afiyet olsun bile dememişti. Ne diye hemen karşısına oturmuştu? Sinirle nefes alıp verirken yine o korkutucu sesini duydu.

"Yemeğin benim yüzümde mi?" başını bile kaldırmadan sorduğu soruyla alaylı bir ses çıkardı. "hıh!"

"Afiyet olsun Yüzbaşım" dedi bastırarak. Sesinde alay da hakimdi. İşte o zaman o korkutucu bakışlar onu buldu.

"Burası asker ocağı! Ünlüler geçidi değil. Bence yeterince manzara resmi çektin. Git artık!" diyerek cevap vermesini beklemeden tepsisini alıp ayaklandı. Eylül cevap verecek durumda değildi, zira iliklerine kadar titremiş ve bu adamdan nefret etmişti.