Giriş

Bazen hayatın seni nereye götüreceğini bilemezsin. Sadece sonum nasıl olacak diye oturur düşünürsün saatlerce. Cevap bulabilmek zor olsa da denersin şansını.

Bazı geceler vardır ki nefes almakta zorlanırsın. Sanki nefesin omzuna yük oluyormuş gibi hissedersin. Bazı günler vardır ki yaşamak istemezsin. Nefes alman acı verir yüreğine. Bazı saat dilimleri vardır ki sessizliğe gömülmek istersin. Kimse sesini duymasın ve sende onları duymamak istersin. Bu hislere aşina olmak can yaksa da aşinalığını unutmayı istemek en can yakıcı kısımdır. Bu hisleri tatmış birisinin bunları unutması mümkün değildir.

Ansızın herhangi bir yerde bir sızı düşer yüreğine. Acısını hissedersin derinden. Tanıdık gelen hisle kıpırdayamazsın yerinden. Acılar ne kadar zaman geçerse geçsin, unutulamaz. Kalbinin kırıklığı geçmez. Peki ya bir süre acılarımızı rafa kaldırsak, unutmuş sayılır mıyız? Rafa kaldırdığımızı hatırlar mıyız? Hisseder miyiz acıların varlığını? Sahi insanı güçlü yapan şeyler acılar mı? Yoksa acılarımıza verdiğimiz tepkiler mi? Bana kalırsa ikisi de değil. İnsanı güçlü yapan şey, acılarımızla yaşamayı öğrenmektir. Kulağa ne kadar kolay geliyor değil mi? Acılarımızla yaşamak acılarımıza alıştığımız anlamına gelmez. Alışılamaz. Sadece bununla nasıl yaşayacağını öğrenmişsindir.

Bazen yıkıldığını sanarsın. Birisi elini tutsun, sana yardım etsin istersin. Hiç ummadığın anda elini tutacak kişiyle göz göze gelirsin. Elinde silah olduğunu görürsün. Sanarsın ki sana silah doğrultuyor. Paniklersin, korkarsın ve hatta üzülürsün sana silah doğrultulduğu için. Bilemezsin ki o silah sana değil arkandakiler içindir. Bilemezsin ki o kurşun sen hariç herkese isabet edecektir. Bilemezsin ki en büyük koruyucun bir yabancıdır.

Hayatın seni nereye sürükleyeceğini hiçbir zaman bilemezsin. Varsayım da bulunabilirsin ya da belki öyle olacağına kendine inandırıp hareket edebilirsin. Hayatın toz pembeden ibaret olmadığını anladığın an ne varsayım da bulunursun ne de kendini bir şeylere inandırırsın. Elbette hayatın toz pembe olduğu kısımlar vardır. Ben o kısımlardan çok uzaktayım.

Ve ben Mira Köksoy. Hayatında toz pembe şeyleri barındırmayan o kızım.