Bir vadi düşünün , hep yeşillerle kaplıdır dimi . Akan suların güzelliğiyle sarhoş eder herkesi . Benim vadim karanlık , sular kan kusuyor . Yeşillikler savaşa hazır bir yığın demir sanki. Kocaman bir tesadüfe ihtiyacı var vadimin . Kanayan yarasına bir ilaç lazım. Asıl sorun benim , benim ilacım yok . Benim ilacım ellerim , benim ilacım o adam . Savaş ..

Onun elleri ellerime , omzuna başım . Vadimi sulayıp yeşertmesine ihtiyacım var , bana o lazım .Koskocaman gökyüzü var , ama nefes alıcak yer bulamıyorum . Ama o gelse, kokusuyla binbir nefes bulurum içimde .

Duvar gibi bir adam var , ama bakışı yumuşacık . Elleri bir annenin yavrusunu ısıtması kadar sıcak . Bakışları, o kadar derin ki baktıkça içine girip sığınacağım bir liman gibi kokmaya başlıyor . Dudaklarıyla, bir nefesiyle beni benden alıyor ruhumda fırtınalar kopuyor. Onu sevmek , en heves ettiği oyuncağa kavuşan çocuğun heyecanı kadar güzel.

Kasırga kopuyor, ama savrulamıyorum. Yere düşsem ağlasam rahatlarım , ama öyle dimdik duruyorum ki demirle sabitlenmiş bir portre gibi . Her darbede canımı o kadar yakıyor ki o demirler . Ama bırakmışım beklemeyi işte . Kaç fırtına kopmuş dışarda. Ama bir rüzgara yıkılmışım ben , kaç kasırga atlatmış bedenim , bir rüzgara yenilmiş . Ve o gün ilk yağmurum yağdı . Sırılsıklam bekledim , yağmur hiç dinmesin istedim . Binbir demirden sonra vücudumun kirini akıtıcak o yağmura mazlumdum ben . Ben yağmura bile aşıktım oysa , her acının arkasından bir yağmur yağmaz mıydı zaten ? Her umut bir yağmura aşık olmaz mıydı ? Yağmur da toprağa aşıktı belki. Ondandır toprağın yağmur yağdığında kokusunu bırakması . Onun geldiğini bilip kendini ona bırakması , sadece ona bu denli güzel kokması.