Çalan zille uyanmam bir oldu. Kendime gelemeden yataktan düştüm. Hadi ama ya kim bu saatte alacaklı gibi kapıyı çalardı ki?

Düştüğüm yerden kalkıp odamdan çıktım. Kapıya yönelik patlama geliyorum diye bağırdım. Aynadan yüzüme gözüme çeki düzen vererek kapının deliğinden baktım.

Gelen anne ve baba demeye bin şahit isteyen insanlardı. Kilitli kapıyı açarak geri çekildim.

"Anahtarınız yok mu sizin?" Annem bana yönelip kolumdan tutarak odama doğru çekti.

"Seninle konuşmam gereken bir şeyler var Miray."

"Hayırdır? Evlatlık falan mıyım?"

Aynen kanka evlatlıksın.

Sen sus iç ses.

"Hayır daha farklı bir şey."

"Ee çatlatmadan anlatsana."

"Bugün bir telefon aldım. Arayan seni doğurduğum hastanedendi. Bebeklerde bir karışıklık olabilirmiş. Dna testi için hastaneye gideceğiz."

Ne? Bir dakika. Bebeklerde karışıklık mı olmuş. Şakamı bu?

"Miray bir şey demeyecek misin?"

"Ne diyeyim ki? Her şey kocaman bir saçmalık gibi geliyor."

"Saçma veya değil Miray o hastaneye gideceğiz. Hazırlansan iyi olur. Yüksek ihtimal bizim kızımız değilsin o yüzden eşyalarını toplamaya başla."

Son sözlerini söyleyip odamdan çıktı. Acımasızdı belki sözleri ama canımı yakamadı. Bunca sene zaten aramızda hiçnir duygusal bağ yoktu. Onlar bana mecburiyetten bakıyorlardı bende mecburiyetten katlanıyordum. Ekonomik özgürlüğümü elime aldığım ilk an zaten bu evden gidecektim.

Oturduğum yataktan kalkıp dolabımın karşısına geçtim. Hastaneye gideceğimiz için adam akıllı ama rahat bir şeyler giymek istiyordum. Beyaz crop gri eşofman giyinip saçlarımı at kuyruğu yaptım. Yüzüme sadece nemlendirici ve güneş kremi sürdükten sonra hazırdım. Elime telefonumu alıp son dakika yapmam gereken şeylere bakındım.

Odamdan çıkmadan önce önemli ve özel eşyalarımı sırt çantama yerleştirim. Onu da yatağımın köşesine bıraktım. Ne olur ne olmaz bu evden gidersem özel eşyalarımı bir başkası ellesin istemezdim.

Odamdan çıkıp salona ilerledim. Onlarda içerdeydi, beni süzüp ayaklandılar. Genellikle böyle giyindiğim için yadırgamazlardı. Ayakkabılıktan beyaz sporlarımı aldım. Giyinip onları beklemeden aşağıya indim.

Onlarda gelince arabaya binip hastaneye doğru gitmeye başladık.

- 30 dakika sonra -

Hastaneye gelince yine kimseyi beklemeden arabadan indim. Annem olacak kadın benimle gelirken, babam da arabayı park ediyordu.

İçeri geçince telefonla birini aradı. Hangi katta olduğunu öğrenince asansöre bindik. Dedikleri kata gelince asansörden indik. Sonra doktorun odasını bulup, kapıyı çalarak içeri geçtik. İçeri geçince içerdekileri süzmeye başladım.Sarışın mavi gözlü orta yaşlı bir kadınla kumral yeşil gözlü orta yaşlı bir adam yan yana oturuyordu.

Yanlarında bir kız daha vardı. Kızı görünce gözlerim sonuna kadar açıldı. Bu kız sözde annemin küçük versiyonuydu. Beni süzüp yüzünü buruşturdu. Bende onu süzdüm. Çok güzeldi. Aynı sözde annem gibiydi. Ben ona aynı şeyi yapmadım.

Sözde annemle onların karşısına geçtim. Karşıdaki kadın dolu gözlerle ve tatlı buruk bir gülümsemeyle elini uzattı.

"Seren ben. Seren Korhan."

Elini tuttum ve konuştum.

"Bende Miray. Miray ... Miray işte soydım ne bende bilmiyorum."

Elimi çektim bu sefer yanındaki adam elini uzattı. Onunda elini tuttum.

"Bende Tayfun güzel kızım."

"Memnun oldum efendim."

Efendim mi? Eslem olsa şu hanım hanımcık tipimin karşısında gülmekten geberirdi. Bende şaşırıyorum kendime. Ben ne zaman bu kadar hanım hanımcık olmuştum. Elimi geri çektim.

Bu sıra babam da gelmişti odaya babam gelince doktorda kan alma işlemine başlamıştı. Babalar ve kızlardan aldıktan sonra test sonuçları için 3-4 saat beklememiz gerektiğini söyledi. Evlere dağılmadan önce oturup bir yerde konuşmaya başlamıştık.

İki aile de çocukların karıştığına emindi bu yüzden herkes öz kızını almış konuşmaya başlamıştı. Tabii biz sadece bakışıyorduk. Ne konuşmam gerektiğini bilmiyordum. Ve bu sessizlik uzarsa birazdan kocaman bir kahkaha patlatacaktım az kalmıştı. Çok şükür öz babam bey konuşmaya başladı.

"Senin için zor olacak biliyorum ama seni yanımıza almak istiyoruz kızım. Bunca senenin ardından senin için zor olacaktır. Yepyeni aile, yeni aile üyeleri ama bize bir şans vermeni istiyoruz. Bize bir şans verir misin?"

Gözlerime ikisi de mutlulukla bakıyordu. Dediklerinde haklıydı bunca sene ben başı boş yaşamıştım. Sözde anne ve babamın üzerimde hiçbir ağırlığı olmamıştı. Şimdi yapabilecek miydim?

Denemekten zarar gelmez. Hem bakarsın daha mutlu oluruz Miray.

Sanırım iç sesimi ilk defa hak verdim. İkisine bakarak kafamı onaylar anlamda salladım. İkisi de çok mutlu olmuştu. kafamın eski aileme çevirdim. Kızlarını aralarına almış onunla ilgileniyorlardı. Alayla güldüm bunca sene ne sevgi ne de ilgi vardı hayatımda. İlgiyi geçtim en azından sevgi verebilmeleri lazımdı. Yeniden önüme döndüm. Bu sırada herkes artık ayaklanmış çıkan test sonuçları için hastaneye doğru gidiyorduk.

...

"Çıkan test sonuçlarına göre Miray Çelik Tayfun Korhan'ın öz kızı, Miray Korhan ise Ahmet Çelik'in öz kızı çıkmıştır."

İşte bu kadar basitti. Bu kadar kısaydı. 17 yılım sadece basit bir cümleydi. Seren hanım beni bir anda kendine çekip sım sıkı sarıldı. İlk defa annem bana sarılıyordu. Bende karşılık verdim. Seren hanımdan sonra Tayfun beyle de sarıldık.

Sözde annem ve babama baktım. Onlarda kızlarını sevip sarmalıyorlardı. Umursamadım. Gerçek annem ve babama döndüm. Annem elimi tuttu ve birlikte dışarı ilerledik.

Öz babamda arkamızdaydı. Dışarı çıkınca gördüğüm arabalarla az çok zengin oldukları anlaşılıyordu. Dışarda son model 2 siyah araba vardı. Seren hanım tuttuğu elimle birlikte beni arabaya çekti. Birlikte arkaya
oturduk. Zaten içerisi de geniş olduğu için Tayfun beyde geldi.

Araba hareketlenirken "Eşyalarım.." diye mırıldandım. Duyan Seren hanım cevabımı verdi.

"Alması için birkaç kişiyi yolladık tatlım. Akşama doğru getirirler ki evde sana göre birçok kıyafet aldık. Hiç sıkıntı çekmezsin. Beğenmezsen abinlerden bendende giyine bilirisin.

"Abimler?"

"Evet senin bir ikizin bir kaç tane de abin var."

"Anladım."

İkizim mi vardı? Allah'ım ne olur kız olsun bir tane daha benden olması çok güzel olurdu. İkizim deyince aklıma Eslem geldi.

Telefonumu açıp baktım. Bir sürü mesaj atmıştı. Hızla cevap verdim ve son olanları özet geçtim. Bana hemen konuşmamız lazım dese de eve geçince görüntülü arayacağımı söyledim. Sonra yarım bıraktığım uykuma geri döndüm.

-1 saat sonra-

"Kızım uyan geldik."

"Ne?" Uyku sersemi bir şekilde gözümü açtım.

"Eve geldik. Hadi abilerinle tanış ondan sonra odanda uyursun." Dedi gülümseyerek.

Son olanları hatırlarken kafamı salladım. Sonra arabadan indim. Bu sıra etraftaki adamlarda arabayı almışlardı. Etrafı süzmeye başladım. 3 katlı büyük bir evdi. Biraz şaşırmıştım. Ama sonra zenginler parayı nereye harcayacaklarını tam bilmiyor diye geçiştirmiştim.

Seren hanımla birlikte içeri geçtik. Baba bey neredeydi hiçbir bilgim yoktu. Etrafı inceleye inceleye salona kadar gelmiştik. Yalnız bir sorun vardı. Burada bir sürü sarışın fıstık doluydu. Eslem olsa ağzının suyu aka aka bakardı. Gerçi sorun bu değildi. Sorun hepsinin bana ya da benim onlara benzememdi.

Seren hanıma döndüm. Bana gülümseyerek bakıyordu. Bende korkunç bir yüz ifadesiyle baktığıma emindim.

"Bunlar kim? Kuzenlerim falan değil mi?"

Diye sordum hem ağlamalı bir sesle hem de korktuğumu belli eden bir sesle. Hadi ama evin kocaman salonunda size dik dik bakan 7 tane fıstıkla karşılaşsanız sizde bir sorgulardınız.

Seren hanım soruma önce bir güldü. Sonra cevap verdi.

"Hayır tatlım bunlar abilerin."

Bismillahirrahmanirrahim. Ne demek abi. Hadi araba da abilerin diyordu da bu kadar beklemiyordum. 7 tane abi ne demek?

Bir tanesi ikizin. 6 tane abin oluyor yani.

Cidden bu detaya mı takıldın. Sonuçta hepsi erkek. Ayrıca ben kız ikiz istiyordum. Ağlamaklı ifadem dağılmadan şaka olmasını dileyerek tekrar sordum.

"Abilerim mi?"

Bölüm sonuuu

İlk bölüm nasıldı? Umarım beğenmişsinizdir.

Bir sonraki bölümde görüşürüzz.