Sonbaharın ağlayan ağaçlarının altında savrula savrula yürüyorum, rüzgar ufak ufak mırıldandığım şarkıya eşlik ederken içimdeki ateşten kül olmadan yürüyorum.

Tesellimi yürürken bulacakmışım gibi yürüyorum elde avuçta sıfır olan hayatımın acısıyla yürüyorum ne gülebiliyorum ne de farklı bir duygu gösterebiliyorum işte bu kadar anlamsız ağaçlar, yapraklar, gözyaşları...

Farkında bile olmadan varoldum farkında olmadan ölüyorum. Her konuda başarısızlık hissi hiç bir zaman beni bırakmadı her zaman yeteri kadar yetersizim. Kimseyi memnun edemedim ama en çok kendimi memnun edemedim bu hayatta ne istediğim güzellikte olabildim ne de istediğim başarıda hep gölgede kalan oldum, kendisini gölgede bırakanın ta kendisi oldum.

Kendimle olan kavgamı kazanamadım beni seven insanları hep kendimden uzaklaştırdım, kimseye anlatamadım savaşımı sonra bu hale geldim.

Sanki bana çok iyi geliyormuş düşünmekten uyuyamadığım gecenin sabahı yalnız başıma yürümeyi tercih ediyorum.

En son neye heyecanlandığımı bile hatırlamıyorum, herhangi bir duyguyu en son ne zaman çok yoğun yaşadım bilmiyorum her şeye anlam katmaya çalışırken kendi anlamımı yitirdim.

Resmen kendime olan saygımı kaybettim 1.5 yıldır hakarete aşağılamalara uğradığım değer ve saygı görmediğim bir ilişkideyim mutlu değilim aksine çok mutsuzum defalarca terk edildim ama yine de bir şekilde bu ilişki 1.5 yıl sürdü niye ayrılmıyorum diye çok düşündüm her seferinde çünkü onu seviyorum dedim kendime ama bakıyorum da bu artık sevgi değil sadece bana istediğim gibi davranmasını istiyorum belki de hayatım boyunca bir kez olsun gerçekten istediğim birinden ilgi görmek ve istediğim kişiyle olmak istiyorum çünkü her zaman birilerini mantıken sevmiştim

Günlük rutin olarak bugün yine ayrıyız eminim akşam yine konuşacağız ama bu durum beni gerçekten daha da aşağıya çekiyor gurur bende yok oldu artık

Ben Hima 19 yaşındayım belkide şehrin en kötü üniversitesinde İngiliz dili ve edebiyatı okuyorum ve evet bu bok herifle ordan tanıştım daha doğrusu peşinden koştum ona kızmaktan daha çok kendine kızıyorum artık ve inanın bu işin sonunu tahmin bile edemiyorum