Birinin kucağında olduğumu geriye sarkan kafamdan ve hafiflemiş bedeninden anlıyordum, korkmalı ya da kaçmalımıyım diye düşünmeye bile güçün yoktu.

Eskiden psikolojik güçüm yetersiz kalırdı şimdi her anlamda yetersizdim, kalbinde kocaman bir kara delik vardı kız kardeşimin iğrenç bir insana dönüşmesi gibi

Hayatımı ne yönde ilerleteceğimi bilmiyordum artık hayat ne onu da bilmiyordum, her zaman benden bir adım önde olan kız kardeşim beni kendine bir fazlalık olarak görmüş olmalıydı

Ben kimim de bütün masum insanları korumaya çalışıyordum peki beni kim koruyordu korunmayı halledecek kadar masum değil miydim? Peki korunmak, kollanmak halledilecek bir durummuydu

Beni yatağa bırakan kişinin kim olduğunu hatırlamayacak kadar kötü bir haldemiydim saçları anlına değecek kadar yakınımda olan adamı tanımayacak kadar, konuşsada duyacak gibi değildim ama ağızı kenetlenmiş gibi birbirine bastırıyordu dudaklarını

kulağımda sesler yankılanıyordu uyuduğum uykudan uyanmamaya çalışsamda odaya giren ışıkla gözlerimi açmak zorunda kaldım, tepkisizce içeri ışığın girmesini sağlayan cama bakıyordum

"Hadi bir şeyler yemelisin ilaç alman gerekiyor"

Cama olan bakışlarımı engelleyen adama baktık beni tanıyor ya da önemsiyormuş gibi yemek yedirmeye gelmişti, acımın farkında bile değildi o sadece bir polisti tek istediği bir suçluyu yakalamaktı o da beni kullanıyordu

Komide koydu tepsiyi yere doğru ittirdim, sessizliğimi koruyordum çünkü konuşmak istemiyordum soracağı sorulara cevap verecek kadar iyi hissetmiyordum, kardeşimin yaşayıp beni öldürmeye çalıştığını anlatamazdım

"Gerçekten iğrenç bir pislik gibi davranıyorsun"

Ona sırtımı dönüp yatmaya devam ettim, yalnız kalıp düşünmem istiyordum sadece sonumu getirecekte olsa düşünmek istiyordum nasıl yapabildiğini bilmek istiyordum neden bunu yapıyordu, beni kardeşi olarak görmüyor muydu

Yatağın boşta kalan kısmına tek kelime etmeden sırt üstü kendi yatağa bıraktı kollarını başının arkasında birleştirdi, anlını kaplayan saçları kafası bana doğru dönünce aşağıya düştü yüzün apaçık ortadaydı, sessizliğimi bozmak zorunda bırakıyordu

"Kalk yataktan "

"Benin yatağım"

Gözlerini kapatıp uyumaya çalışıyordu ama çekindiği yatakta emanet gibi yatmasından belli oluyordu, karın boşluğuna vurunca bedenini bükmek zorunda kaldı, sırtını dönmüş bedenini ayağımda ittirip yataktan düşürdüm polise göre çok çelimsiz ve acemi gibiydi bu onu üçüncü yere serişimdi

Huzurumu bozduğu için yataktan kalktım gerçekten içimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu, odadan çıkıp uzun koridorda yürüyüp kapıya ulaştım, açmaya çalışıyordum ama kilitliydi beni hala burada tutmaya çalışmalarının maksadını çözemiyordum.

“Gidemezsin, git ve döktüğün yemeği temizle”

Koridorun başında çıktığım odanın kapısına yaslanmış bana bakıyordu

“Ne saçmalıyorsun sen evcilik oynamıyoruz kapıyı aç sonra da bok götüren evini temizle”

Aslında siması birini çok andırıyordu ama çıkartamıyordum, yüzünde samimiyetsiz sinsi bir gülüşle bana doğru geliyordu tam karşımda dikilip belindeki silahını çıkarttı, namluyu kalbime doğrulttu

“Sana git ve onu temizle dedim burada misafir olduğunu unutma”

Yaşadıklarım yetmezmiş gibi bu adamın beni darlaması bana ekstra sinir yüklüyordu, sanki beni yakalayabilmiş gibi sırıtıyordu. Silahı tutan bileğini kavrayıp diğer elimle namlusunu yukarı kaldırdım bileğini tüm güçünle çevirip silahı aldım.

“Gerçekten hiç bıkmıyorsun Yukito şimdi kalk odayı temizle”

“Tamam temizleyeceğim silahı indir”

“Hayır indirmeyeceğim iyice temizleyip temizleyemediğini izleyeceğim”

“Dalga mı geçiyorsun sümüklü böcek silahla oyun mu oynuyoruz”

“Sümüklü böcek? Genelde yerde sürünen sen oluyorsun ama “

“Çünkü sen kadınsın sana vuramam”

“Tam bir gerizekalısın hadi işinin başına”

O yerleri temizlerken yatakta uzanmış onu izliyordum, silah elimdeyken kapıyı açtırabilirdim ama yapmamıştım, Yukito etrafımdayken mantığımın aksine davranıyor gibiydim tıpki İchiroda olduğu gibi

Yine onu düşünüyordum önüne geçemiyordum, bu evde kalsam hiç çıkmasam dışarda olan bileti öğrenmesem mutlu olup olmayacağımı düşünüyordum, ucube polis yerleri temizlerken mutfağa gittim ağlıyordum farkına varmam uzun sürsede ağlıyordum yemek yapmak istiyordum eskisi gibi Usagi ve İchironun severek yiyeceği yemekleri

Yemek yapıyordum eskisi gibi tek fark yüzünde eksilen gülümsememin yerini hüzün dolu ağlamalarım alıyordu, nasıl toparlanacaktım ataklarımı nasıl kontrol edecektim, artık bu hayatta en çok sevdiğim kız kardeşim beninle değildi

Birinin bıçağı tutan elimi tutmasıyla bıçağın karnıma dik şekilde durduğunu idrak edebilmiştim, yemek mi yapıyordum kendi acıma son vermeye mi çalışıyordum.

Elimdeki bıçağı alıp sebzeleri doğramaya başladı, konuşmuyordu yargılanıyordu. Bir süre daha güçlü kalmam gerekiyordu her şeye bir son uydurana kadar güçlü kalmam gerekiyordu , tencereye su doldurup ocağın altını açtım güzel bir yahni yapacaktım

“Neden bana iyi davranıyorsun Yukito sen polissin ve ben bir katilim”

“Para için insanları öldüren birini öldürmen seni katil yapmaz ama seni bir kurtarıcıda yapmaz Asumi doğru düşünce yanlış davranışlar küçük bir kız çocuğu gibi sadece kinini besliyorsun”

“Beni tanımıyorsun hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun”

“Seni herkesten iyi tanıyorum Asumi, sen benim diğer yolu seçmiş halimsin ikimizde adalet istiyoruz ikimizde acı çekiyoruz ve bu adaleti sağmak için çabalıyoruz bu yüzden seni anlıyorum ve sen iste ya da isteme bu adaleti birlikte sağlayacağız”

Doğradığı sebzeli guruplar halinde tabağa dizip bana uzattı cevap vermiyordum çünkü artık tek başıma yapabileceğime olan inancımı kaybediyordum, o mutfaktan uzaklaşıyordu o uzaklaştıkça gözümdeki yaşlar geri geliyordu nasıl kabulleneceğimi bilmiyordum

Yemekleri hazırladım tıpkı eskisi gibi ayarlamıştım masa düzenini Usaginin en sevdiği yemeği yapmıştım, Yukitoyu uyandırıp uyandırmamak konusunda geriliyordum aramızda hiçbir samimiyet yoktu ama bana yemek yapmamda yardım etmişti, bunları düşünürken bile yatak odasına doğru yürüyordum

Kapıyı açtım odada değildi evden çıkmasının imkanı yoktu

"Bir şey mi oldu?"

Ses kapının arkasından geliyordu kafamı kapının kenarından uzatınca yeni duştan çıktığını anlamıştım, elinde küçük bir havluyla saçını kuruluyordu üst vücudu sıkı görünüyordu

"Çok etkileyiciyim dimi?"

"Yemek hazır"

Odadan çıkıp mutfağa gittim, masada eksik olup olmadığına baktım ve oturdum başlamak için onu bekliyordum, sadece altına bir eşofman geçirip gelmişti, karşıma otururken yargılayan bakışlarınla onu izliyordum

"Sen beğendiğin için giyinmedim"

"Napıyorsan yap umrumda değil"

Yemeğin tadına baktığında tepkisini izliyordum ama o tepki vermeden yiyordu sormaya çekiniyordum İchiyo olsaydı hemen nasıl olduğunu söyler beni överdi her zaman yapmamı isterdi

"Yediğimin en iyisi bu"

"Teşekkür ederim"

"Bazen içinden çok nayif birisi çıkıyor garip bir kadınsın"

"Kes sesini yemeğini ye"

"Evet bu en alışık olduğum"