Günler bomboş ve yapa yalnız geçerken sadece müzik dinledim ağlamak bile bir şey ifade etmiyordu artık.

İdile nasıl hissettiğini sormak bana düşüncesizlik gibi geliyordu ya da kafa dağıtmak için bir şeyler yapma düşüncesinin bencilliği beni daha da dibe sokuyordu.

Odamdan çıkıp evin sessizliğini dinledim günlerdir Betülün odasında yatan İdilin yanına adımladım yanına gitsem bile ne dicem bilmiyordum.

Odanın kapısını yavaşça açıp içeri girdim uyanıktı ama yüzüme bakmıyordu yanına gidip arkasına uzandım bana sırtı dönük yatıyordu elimi sırtına koyduğumda ağlamaya başladığını vücudunun hareketinden anlamıştım sımsıkı sarıldım bana dönüp iyice koynuma sokuldu, ilk defa bu kadar çaresiz ve savunmasız görünüyordu.

"Onunla hayata tutunmuştum, o benim gün ışığımdı. Bir kez olsun ona olan hislerimi doğru düzgün hiç açıklayamadım mutluluğu beni o kadar rahatlatıyordu ki ne kadar canım yansada Kağanla olduğu için mutluydum çünkü onu o kadar çok seviyordu ki onun Kağanı sevişinde kendimi gördüm. Ben ondan başka aşk bilmiyorum bilmek istemiyorum, uyuyamıyorum Ashina uyuyamıyorum rüyalarım olmadan uyuyamıyorum mantıklı düşünemiyorum"

İyice sardım onu kendime bütün acısını içime toplamak istermişçesine hem sevdiği kadını hem ailesi olan kişiyi kaybetmişti.

"Bence artık bu işi bitirmeliyiz"

Ne demek istediğini anlamıştım ama üzüntüsüyle mantıksız karar vermesini istemiyordum.

"Bence acıyla karar vermeyelim bu işi garanti bir şekilde bitirelim bu artık benim şahsi meselem değil"

"Orospu çocuğunun göğüsünde delik açıcam. Beklediği plan yapmamız olucaktır zaten ansızın olması işimize gelir"

"Ben sadece aynı hataya tekrardan düşmek istemiyorum"

"Artık kaybedecek hiç bir şeyim yok, senin var mı ?Kendinden başka kaybedecek bir şeyin"

Sadece sessiz kalmakla yetiniyordum tek korkum başarısız olmaktı.

"Artık her şey son bulsun istiyorum. Bu işi kökünden çözelim"

Ortaya hiç kimseyi karıştırmadan tamamen kendi gücümüzle bir şeyler ayarlamaya yapmaya çalıştık, onca suikast planına ölmeyen adamın bu kadar basit ölmesini beklemek aptallıktı

"İdil üzgünüm ama bunlar yetersiz"

Sinirden etrafı dağıtmaya başladığında tekrardan kriz geçirmesinden korkarak onu sakinleştirmek adına yanına yaklaştığım gibi beni itti.

Elimden hiç bir şey gelmiyordu yapabileceğim hiç bir şey yoktu, her zaman yetersiz hissetmenin acısıyla yaşamak zoruma gidiyordu.

"Biliyorum biliyorum sadece böylece durmak istemiyorum kendi oğluna bile acımayan bir şeytan gezerken ben evde oturamıyorum Ashina yapamıyorum"

"Bunları cidden bana mı anlatıyorsun evet Betül senin için çok farklıymış ama ben sizde gerçek sevgiyi gördüm yaşadığım en gerçek şeyleri yaşadım bir kere bile ihanete uğramadım. Saftı bende Betüle dair olan her şey çok saftı çünkü ben bunu ondan öğrendim bana gelmiş Mertten bahsediyorsun hayatım yok benim İdil sebebi o adam. O kadar sebep var ki onu öldürmem için ama gerçekten beni saf seven değer veren bir kişiyi daha kaybetmek istemiyorum"

"Biliyorum en mantıklı olmam gereken zamandayım ama yapamıyorum ben düşünemiyorum bile"

"Bir fikrim var ama başarı oranı başarısızlık oranına eş değer"