Betül ve Kağanın ölümünden sonra ortalık çok sessizdi garip olan Mertten hiç ses soluk yoktu bu bana çok garip hissettirmişti benden mi bir hamle bekliyor yoksa bilerek mi susuyor anlamıyordum

İdil hala plan üzerinde çalışıyordu benim içimi huzursuz eden bir şeyler vardı.

Şimdi sorsalar 1 yıl öncesine dönsen ne yaparsın deseler İdili ve Betülü alıp giderim derdim sevgiyle yaşardık şimdi işe alıp başımı gidebileceğimden bile emin değildim.

Kayrayı merak ediyordum kardeşinden sonra nasıl hissetti acaba o geceden sonra hiç konuşmadık görüşmedik ve hiç haber alamadım Mertin onu da öldürdüğü bir şüphe değil ihtimaldi

İdil hala çalışıyorken kayrayı görmek daha doğrusu haber alabilmek için evden çıktım kaldığı eve doğru yola çıktım.

Kapıyı dakikalarca çaldım ama açan yoktu ya evde değildi ya da ölmüştü kardeşi gibi ikiside öldüğüne göre intikam için geri kalan son iki kişi vardı biri Mert diğeri ise bendim.

Dışarda yürürken uzunca düşündüm İdili yormanın anlamı yoktu bu sefer pervasızca düşünmem işime yarıyacaktı ölme pahasına gidip öldürecektim onu ama İdile veda etmeden yapmak istemediğim için eve gittim

"Uzun süre dışarda kalma başına bir şey gelsin istemiyorum yeni bir şeyler buldum kahve yap gel konuşalım"

O kadar seviyordum ki onu annem gibi

"Yarın konuşsak olur mu hadi biraz dinlenelim "

diyim onu zorla kaldırdım ve odaya götürdüm uyuması için saçlarımı okşadım ona olan tüm sevgi şefkatimi hissettirdim günlerdir çalışmaktan çok yorulduğu için hemen uykuya daldı Betülün yokluğu ikimizi de harap etmişti neşe yoktu evde

Çok sessiz bir şekilde evden çıktım arabaya atlayıp Mertin malikanesine sürdüm kapıda kimse yoktu sessizdi etraf kimse yoktu içimde ki garip hüzün dolu hisle eve doğru ilerledim

Tamamen histerik olarak kapıyı çalmak istedim, kapıyı Kayra açtı

İçeriye girmemi söyledi yüzündeki şefkatli tebessümle onu çok özlemiştim bu zor günlerimde ona çok ihtiyaç duymuştum içeriye doğru adımladım ev karanlıktı sadece bahçedeki ışık eve yansıyordu darmadağın olmuştu her yer evin içinde düzgün duran hiçbir şey yoktu evin içi benzin kokuyordu öyle salona bakıyordum belime sarılan ellerin üzerine koydum ellerimi

"Sanırım hissettim sevgilim bir şey beni buraya itti"

Kafasını boynuma gömdü sanki daha önce nefes almamış gibi kokladı nefesini boynuma verdi bense sadece sevdiğim adamın kollarında olma hissiyatıyla kafamı omzuna yasladım.

Tam karşımda duruyordu yüzü çizilmiş annemin fotoğrafı ve fotoğrafın altında gözleri açık şekilde öldürülmüş olan Mert

"Seninle doğdum seninle büyüdüm senin için eğitildim senin için yaşıyorum ve senin için ölüyorum her zerrene aşığım her zerrene tapıyorum sensiz hiçbir şey düşünemiyorum Ashina"

Kulağıma gelen fısıltısı içime huzur verirken onu ilk gördüğüm günü düşündüm sonumuzun böyle olacağını hiç tahmin etmemiştim onu ilk gördüğümde gerçi yaşadığım hiçbir şey tahmin edilir türden değildi

Ona doğru döndüm asla unutmak istemediğim dudaklarını öptüm bırakmak istemedi daha da tutkuyla öpmeye başladı tüm vücudumu sardı onun ateşi.

Ne bekliyordum ki mutlu bir son mu yoksa Kayranın bana gerçekten aşık olmasını mı acınası evet bana takıntılıydı ama intikam duygusuna daha çok takıntılıydı

"Annen bana her şeyi anlattığı gün sevdiği adamın elinden ölmeye razı olduğu söylemişti"

Gözlerime bakarken tebessüm etti tekrardan dudaklarıma öpücük kondurdu

"Razı mısın sevgilim"

"Seninle her şeye razıyım"

Çok geç oldu ama anlamıştım ilk önce annesinin ölümünde suçu olan Kağanı sonra Merti öldürmüştü büyük ihtimalle Betül arada kaynamıştı engel olmak istediği için o da ölmüştü şimdi sıra bende ve ondaydı

"Evet ben bir deliyim ama seni gerçekten sevdim tüm yıllar boyunca beni affet sevgilim sana annemin kaderini yaşatmak istemezdim"

Umrumda değildi ne olacağı Mert ölmüştü intikam için geriye iki kişi kalıyordu ne şekilde olduğunun önemi yoktu

"Diz çök”

Sorgulamadan büyük bir istekle dediklerini yaptım akıl sağlığı yerinde olan bir kimse değildim o hiç değildi

Cebinden bir sigara çıkarttı ve sigarayı yaktı elini yanağıma koyup okşadı saçlarımı sevdi eğilip anlıma öpücük kondurdu ve sigaradan bir duman verdi

Tekrar önümde dikildi elindeki sigarayı atmasıyla etraf alev aldı ama hiçbir ateş içindeki kadar büyük olamazdı

Silahını çıkarttı usulca kafama doğrulttu ağlıyordu tıpkı benim gibi ağızından kelimeler çıkmıyordu

"Seni seviyorum"

Gözlerimle onayladım sevgisini kapattım gözlerimi bu kadar acı yeterliydi.

"Affet beni Ashina"