Meydanın ortasındaki şaman parçalanmış hayvan

leşlerinin etrafında dönüyor: Kendince bir şeyler

mırıldanıyor, bazen suratı bir dehşet ifadesi alıyor

bazen de mutluluktan kahkahalara boğuluyor.

Hayvan kellerindeki gözler hâlâ canlıymış gibi

etrafa bakınıyordu. Çevredekiler ürkmüş bakışlarla

şamanı izliyor. Ondan mı, yoksa hayvan leşlerinden

mi ürktükleri belli değildi. Şaman yedi başlı

hayvanın önüne oturmuş, hem onu parçalıyor hem

de akan kanlara bakıp, başını göğe kaldırıp

haykırıyordu. Bu yedi başlı beygirimsi yaratığı

avlayan avcı gururla meydanın ortasında

dolanıyordu. Ona ateşin oğlu olarak sesleniyorlardı.

Bu lâkap ona gözlerinden dolayı verilmişti.

Baktığında insanın içini yakan bakışları vardı; insanı

korkudan titretebiliyordu.

Ayı postundan yapılmış kürkünün altında insan

yavrusu olduğu belli bile olmuyordu. Meydanda

karnı yarılmış bir şekilde yatan ayıdan daha iri durmaktaydı. Eğildi, yere oturmak istedi ve elini

yere vurduğunda birden büyük bir toz bulutu havaya

yükseldi. Şaman, kan gölünün içine elini batırıp

çıkardı. Gökyüzü iyiden iyiye kararmış, ay ve

yıldızlar meydana çıkmış, ayin de bitmek üzereydi.

Şaman bütün halka seslendi ve dedi ki:

—Bu gökyüzündeki son yıldız yani son kahraman da

kaydığı zaman Aşkabat bolluk ve berekete

boğulacak, bütün çocuklarımız mutlu olacaklar.

Belki biz o günleri göremeyeceğiz ama Aşkabat'a

sadece bizim öz be öz kanımızdan gelen çocuklar

hükmedecek.

Bu sırada elini de yanındaki adamın sırtına

vuruyor, kahramanın onu soyundan geleceğini

söylüyordu. Ayinin sonu olarak bütün hayvan

cesetleri yakılan kocaman ateşin ortasına atıldı ve

ruhlarının gökyüzüne yükselmesini izlemeye

başladılar...

“İşte” dedi babası elindeki deri parçalarını yere

bırakırken…—Senin adın bu yüzden Son Yıldız… Atalarımızın

yıllar yıllar önce yaptığı ayine göre gökyüzündeki

yıldızların azalması gelecek olan son kahramanın

habercisi sayılmaktadır.

Babası haklımı bilmiyordu ama gökyüzündeki

yıldızlar çok çok azdı. Bir iki acaba gerçekten

olabilir miydi? Onlar da böyle ayinler yapılırdı. Ama

işin garip olan yanı, gökyüzündeki yıldızların

tükenecek olmasıydı. Babasına sormak için yöneldi

ama babası onu birden susturdu ve şöyle dedi:”Yarın

buraya bir şaman gelecek herkes avlayabildiği en

büyük hayvanı avlayıp kaderine baktıracak onun için

uyumalısın. Yarın sorularını ona yöneltirsin.”

—Tamam, dedi Soyi. Gecenin soğuk olmasına rağmen

çimlerin üzerine uzandı ve uykuya daldı. O gece rüyasında

ne gördüğünü hatırlamaya çalışıyor ama çok zorlanıyordu.

O geceden sonra yapılan ayini de hatırlayamadı.

Şimdi babası ona adının anlamını anlatalı tam altı yıl

olmuştu. O zaman dokuz yaşındaydı. Babasıyla bunları

konuştuktan bir yıl sonra onu kaybetmişti. Etrafındakiler

ona babasının çok çalışmaktan öldüğünü söylüyorlardı. Şu

an babasını ona anlattığı ayini daha iyi anlamaktaydı. Belleğinde o günü, babasını kaybettiği zamanı

canlandırmaya çalıştı: Sabah güneş henüz doğmamıştı.

Babasının cesedi yatağında kaskatı yatmaktaydı.

Öldüğünü anlaması uzun sürmedi. Bütün köy halkına

haber veren de kendisiydi.

Ölüyü bizzat kendi elleriyle toprağa gömen Soyi'nin

gözlerinde bir damla yaş yoktu; çünkü ayine göre o

Aşkabat'ın kahramanı olacaktı. Soyi’ye göre kahramanlar

daima yalnız olurlardı. Annesi hakkında hiçbir şey

bilmemesine rağmen babasını ölüme zorla sürüklediğinin

farkındaydı. Babası olması gerekenden fazla çalıştığı için

ölmüştü.

Bunları düşünmeye dalmışken, etraftan gelen seslerle

derin bir uykudan uyanırmış gibi kendine geldi: “Soyi,

artık gitme vakti.’ Kalktı, toparlandı. Üstü başı toprak

içinde kalmıştı ve adı da Soyi, Son Yıldız demek o ayini

hatırlatması yüzünden yasaklanmıştı, o yüzden de insanlar

onu böyle çağırmak zorundaydılar.

Elindeki aletleri sırtındaki çantaya koydu. Hava

soğumuştu, sırtına attığı ayı postu ayindeki adamınkinin

aynısıydı. Ona bu kürk atalarından armağan kalmıştı.

Soyi, kürkü sırtına atarken dedi ki kendi kendine:“ Ocanavarı avlayan benim atamdı ve ben onun soyundan

gelen şanslı kişiyim.” Kürkün içinde atalarının hiçbiri gibi

kocaman ve iri durmuyordu. Bu kürkü giyen en küçük kişi

benim diye düşündü. Evet, onlar kadar yapılı ve iri değildi

ama onlar kadar güçlüydü ve bakışları daha fazla etkiliydi.

Soyi sinirlendiği zaman, onunla göz göze gelmek çölün

ortasında bir aslanla göz göze gelmekten ürkütücüydü.

Yolda yürürken toprak yoldan toz dumanlar çıkarıyor,

sanki bir devin yürüyüşü gibi etrafı sarsıyordu. Bugün

yine sinirli ve asabi davranıyordu, bir de zihnindeki ses

onu sürekli rahatsız etmekteydi.

Evin içindeki sıcak bir hava ve bundan ötürü oluşan

kokuyu alınca dışarı çıkıp uzandı. Hava kararana kadar

uyuyan Soyi gökyüzünde ay belirince gözlerini açtı. Etrafa

bakıp insanları aramaya başladı, ses soluk yoktu bütün

insanlar diye düşündü bütün insanlar yine evlerindeler.

Tavuk gibi yine erkenden kümeslerine giriyorlar. Evinin

önündeki çam ağacının dibine uzanıp yeniden uykuya

daldı.

Bıraksalar bir yıl kesintisiz uyuyabilecek bir insandı ama

kalkması gerektiğini bildiği için sabahları çok erken

kalkıyordu. Sabah güneş doğmadan uyanmış, dışarıçıkmıştı. Etrafa da gezinirken yerde bulduğu taşları

avuçlarının içine alarak onlarla oynamaya başladı, bir taşın

üstüne oturdu elindeki küçük taşlara ilgi ile bakıyordu.

Küçüklükten gelen bir meraktı onunkisi. Üç küçük taşa

uzun uzun baktı. Taşlar, sanki bir siyah göz bebeği gibi ışıl

ışıl parlamaktaydı. Taşları, avucunun içinde öyle sert

sıkmaya başladı ki taşlardan yükselen seslerle dişlerini

sıkınca çıkan ses aynıydı. Avucunu bir den açtı eli acımıştı

ve taşlarında bir tarafı tıraşlanmış. Söylendi, biraz kızarak

sitemle.“O ışıl ışıl göz bebekleri gibi paralayan taşlar

taşlar… Şimdi kör gözler gibi anlamsız ve çirkin

duruyor”. Büyük bir hırsla: “Kör gözler!” diye bağırdı ve

taşları yere fırlattı. Ayaklarıyla üzerine bastı, taşlar

toprağa gömülene kadar zorladı. Bir iki dakika sessizce

taşların önünde bekledi ve yürümeye devam etti.