Giriş| 1 Katil, 1 Mahkum, 2 Hakim

"Ölüm, son uyku değil son uyanıştır."

Walter Scott

Ölüm, kimilerine göre bir sondur. Hayatın, kaderin ve yolculukların sonu.

Yaşadıklarının ve bir daha hiç yaşayamayacaklarının.

Korkularının ve tutkularının.

İnandıklarının ve reddettiklerinin.

Yüreğine aldığın ve yüreğinde sakladıklarının.

Bizim içinse ölüm, her şeyin başlangıcı oldu.

Korkularımızın üzerine toprak attı ancak çok derin bir kuyu kazdıramadı.

Ellerimizi birbirine kenetledi ancak bir gün koparsa diye korkutmaktan geri durmadı.

Gözyaşlarımızı sildirdi ve artık dineceklerine dair umut besletti.

Ruhumuza artık özgür olduğunu haykırdı ancak sesi, içimizdeki boşluğa hiç ulaşamadı.

Bazı yaraları sardı ve istemeden de olsa yeni yaralar açtı.

Aramıza bir ateş düşürdü.

Dilimizi lal, gözlerimizi kör, kulaklarımızı sağır etti.

Biz bu gece 1 Katil, 1 Mahkum ve 2 Hakim; ölümün her şeyin başlangıcı olduğuna tanıklık ettik.

Dolunayın olduğu bir gecede ışığa ihtiyaç duymadık çünkü kanlı ellerimizi görürsek diye çok korkuyorduk.

Ayaklarından sürükleyerek zar zor taşıdığımız cansız bedenin yüzünü görürsek diye çok korkuyorduk.

Çok soğuk bir geceydi ve titriyorduk ancak üşüdüğümüz için mi yoksa dönüştüğümüz şey yüzünden mi olduğunu görmek istemiyorduk.

Ölüm; kader ile işbirliği yapmış, üzerimize yağmur gibi yağmaya hazırlanıyordu ve biz kendi kazdığımız mezara bir gün kendimizin de girmemesi için tüm kalbimizle yalvarıyorduk.