Kitap Tür Kategorileri

DİKKAT! +18 OLUMSUZ ÖGELER İÇERMEKTEDİR!
-“Bu hap neyi temsil ediyor biliyor musun?”dedi iki parmağının arasında gözümün dibine sokarken. “Kendini bağımlı zannettiğin her şeyi. Onlar olmadığında hissedemediğin her şeyi. İnancını, umutlarını. Önce her şeyi kaybetmeden, asla gerçek bir şeye sahip olamazsın Emma.”
-“Ben reçeteli ilaç kullanıyorum.”dedim ne kadar tehlikeli olabileceğine dikkat çekmek isteyerek. Shade önümdeki her biri boş içki bardaklarına bakıp cidden mi der gibi kaşlarını kaldırdı.
Buraya gelmemeliydim. Buraya gelmemeliydim.
Ondan ne gibi bir fayda bekleyebileceğimi düşünmüştüm ki sahi? Sorularımın yanıtını alsam neyi değiştirecekti? Defne’yi gördüğünü biliyordum artık ve değişen neydi? Hala boşluktaki bir nokta gibiydim.
Gözlerini görmüştüm de ne olmuştu? Evet çok güzellerdi ama onlara sahip olan kişide harcanıyorlardı. Onları hak etmiyordu. Bu kadar korkunç biri bu kadar güzel bakamamalıydı.
Öyleyse neden aynı hapı tuttuğu parmakları arasında kalbimi de tutuyormuş gibi hissediyordum?
-“Bana geldin çünkü bana güvenmiyorsun.”dedi yanağımdaki dudaklarını yalnızca bir hayal gibi oraya sürterken. Belimden tutan eli beni sertçe kendine yapıştırdı. “Yapabileceklerim seni korkutuyor.” Ağzı kulağıma az kala durdu. “Sana kolaylıkla zarar verebileceğimi biliyorsun ve senin istediğin de bu. Değil mi?”
-“Hayır…”dedim nefes nefese çekilmeye çalışarak. Sırtımı tezgaha yaslayıp sol eline saçlarımı doladı. Sertçe çekti.
-“Sakın.”dedi sertçe, yüzümüzün arasında bir kaç santim varken. “Bana yalan söyleme. Sana kızmadım ama geri dönüşü olmadığını söylemiştim. Bu andan sonrasında bana tek bir kelime bile yalan söylemeyeceksin. Anlarsam canını yakarım.”
-Ben…
-Korkunun senin adına konuşmasına izin verme. Şimdi alacağını aldın ama buradan çıkıp gittiğini düşün. Bir kaç günün ardından eskisinden beter olacak olan tüm o hissizliği. Buna ihtiyacın var. Bana ihtiyacın var ve kabul. Sana istediğini vereceğim. Hissettireceğim. Hissetmek istiyorsun. O halde hissedeceksin.
-Yani onu içersem…
-Bunu içtiğinde derin bir uykuya dalacaksın. Kendini tamamıyla bana bırakacaksın ve eğer uyanırsan her şeye baştan başlayacaksın.
-Uyanamazsam…
Gözlerimden akan yaşları gördüğünde yüzü buruştu.
-“Şşş.”dedi. “Uyanamazsan şimdi olduğundan ne farkın olacak? Uyanamamaktan değil, uyanmaktan korkman gerekir ama bunu anlamanı beklemiyorum zaten.”
-“Hastasın sen.”dedim yaşadığım dehşeti yeterince belli ettiğine emin olduğum bir suratla onun gülüşünü izlerken.
Ben ise ondan daha hasta olmalıydım çünkü ağzımı hafifçe araladığımda, ona uzanmama izin verecek kadarıyla rahat bıraktığı saçımın çektiği tellerini önemsemeden elindeki hapa uzandım.
Beni durdurmasına izin vermediğim korku, aldığım kesik nefeslerle beni bayıltmaya çalışıyordu ve işe yaramak üzereydi. Görüşüm hafifçe kararmış, üzerimdeki gölgeyi gölgeler sarmıştı.
Tıpkı çağırdığımda geleceğini beklemediğim gibi, bana bir seçim hakkı bırakmadığını söylediği hapa uzanırken, bunu gerçekten yapacağımı beklemiyormuş gibi kasıldı. Neredeyse elini geri çekecek zannettim ama çekmedi. İki dişimin arasındaki hapa baktı ve beni bıraktı.
Masadaki benim için doldurduğu viskiyle birlikte hapı yuttum.
-“Buraya gelmemeliydin.”dedi iyice sertleşen yüzüyle.
İki dengesiz olarak, rolleri çok sık değiştiriyorduk.
Artık gülen bendim çünkü korkacak bir şeyim yoktu. Gözümden akmaya devam eden yaşlar bile elimde olsa akmazdı. Bitmişti işte. Uyanıp uyanmamak bile önemli değildi. Kendimi ona bırakmış, benim adıma bir başkasının karar almasına bir kez daha izin vermiştim.
Üstelik ilk kez o kişi benden bile daha boktan bir haldeydi.
-“Hiç doğmamalıydım ben.”dedim viskiyi tamamıyla dikerken.