Bir kabusun ortasında doğmuştum. Kendimi bildim bileli Boran Ailesi ile düşman bir ailem vardı. Bu düşmanlık çok eskiye dayanıyordu. Bana da rahmetli dedem anlatmaştı. Ve yarım saat önce annem boran aşiretinin büyüğünün torunu olan Uras ile evlenemem gerektiğini söylemişti. Hâlâ mal mal elimde ki gelin duvağına bakıyordum. Anneme döndü donuk bakışlarım. Annemin pişmanlık dolu göz yaşı yanağından aktı. "Kızım valla babanın lafına laf söyleyemedim." dedi titrek bir sesle. Olayın gerçekliğini kavramaya çalıştım. "Anne" Dedim sonun da kısık bir sesle "Daha yeni reşit oldum ben" dedim bu sefer düşündüğümden daha yüksek çıkan sesimle. Öfkemi kontrol altına aldım. Annemin isteğine bağlı şeyler değildi bu olanlar için ona kızamazdım. Bunların sorumlusu babam denilecek adamdaydı.

🦋

Bunu öğrenmemin üstünden iki gün geçmişti ve bugün isteme günüydü. Ne kadar karşı çıkamaya çalışsam da çabamın karşılığı babamdan iki tokat olmuştu. Erkek tarafının gelmesine az kalmıştı son kez atamaya baktım bütün hazırlıklar tamdı. Kolumda ki bazı morlukları kapatmak için uzun kollu çok zarif yeşil bir elbise giymiştim. saçlarımı düzleştirip kuzenim Zeynep'e yüzüme yakışan bir makyaj yaptırdım. Derin nefes alıp aşağıya indim. Herkes hazırdı içerde kuzenim zeynep ve ailem vardı. Kalabalık değildi çünkü kalabalık için geniş bir düğün alanı tutmuşlardı. Evleneceğim kişinin de benim gibi isteği yoktu sanırsam.

Odada derin bir sessizlik vardı düşman aileler yanyanaydı. En sonunda Raşit ağa konuştu Kahve sırası gediğinde sessiz odadan kurtulup zeynep ile mutfağa gittik. Türk kahvesi yapıp damadın kahvesine çok az bir şekilde tuz attım. En kötü günümdü adam meteor gibi olsa da sonuçta yaşayacak çok şeyim vardı. Zeynep yan bakışlarını bana çevirdi. Ardından tuzun büyük bir kısmını kahveye boşalttı "Zeynep ne yaptın?" Dedim şaşkınlıkla Dediğimi umursamadı. "Gelenek ya kanka" Dedi masum masum kahveleri tepsilere koydu birini Zeynep'e verdim birinde kendim aldım. "Sen akrabalara ver bende aile fertlerine vereceğim kahveleri" Dedim ve ikimiz de içeri girdik. Zeynep kahveleri dağıtı koltuğuna geçti. Bende kahveleri dağıttım sıra uras'a gelince göz göze geldik. Hızlıca bakışlarımı çektim. Ve yerime geçtim. Herkes kahvelerini içemeye başladı. uras kahvesini içerken köyü mavi gözlerini benden çekmedi.

🦋

Düğün bitişi herkes evlere dağıldı bende en isteksiz halimle bakışlarımı yerden kaldırmadan Urasın arabasına bindim. Uras ise sürücü koltuğuna geçti. Düğünde bir kez bile yüzüne bakmamıştım ama üzerimde bakışlarını hep hissetmiştim. Bakışlarım camdan gözüken yoldaydı. Eve doğru gitmeye başladık Ev ailelerimizden ne çok uzak ne de çok yakındı. yarım saat sonra ortamda ki gerici sessizlik bozuldu. "Sıkılmadın mı?" dedi bana bakmadan. Ona bakmadan cevap verdim. "Sıkıldım." dedim sessizce. Ardından tekrar sessizlik... Tam bir saat sonra araba evin önünde durdu iki katlı müstakil bir evdi. arabadan indi ardından bende indim. Soğuk rüzgar gelinlik yüzünden açık kalan kollarıma vurdu. Uras umursamaz bir şekilde anahtar ile kapıyı açıp içeri girmemi bekledi. yüzüne bakmadan içeri girdim. Kapıyı ardından kapattı. tam ilerleyecek iken kolumdan tutup beni duvar ile arasına aldı. Bugün boyunca ilk kez gözlerine baktım. Yüzüme yaklaştı nefesi yüzümü gıdıkladı. Ardından erkeksi sesi ile fısıldadı "Ama ben sıkılmadım..."