Uras yarım saat önce işe gitmişti. bende sıkıntıdan evde cirit atıyordum. Telefonumun zil sesini duyunca elime aldım

Zeybik arıyor...

aramayı açıp kulağıma götürdüm. "Günaydınnn" diyen sesi doldurdu kulaklarımı. Muhtemelen nasıl olduğumu merak etmişti. "günaydın" Dedim onun kadar neşeli olmayan sesimle. "Nasılsınn gülüm" dedi. "İyiyim zeybik." diye geçiştirdim. aklım az önce ki olayda idi. Biraz daha konuşup kapattık. İnsanlar evlendikleri ilk gün ne yapar bilmiyorum ama böyle olmaması gerekirdi. Sıkıntıdan bütün evi temizlemiştim ama zaman geçmek bilmiyordu kanepeye oturup sürekli okumak isteyip okumadığım kitabı açtım. yarım saat sonra göz kapaklarımın uyuştuğunu hissetim.

🦋

Gözlerini zorlukla açtığımda yatakta uzanıyordum. Kaşlarımı çatıp etrafa baktım. Uras gelmişti. Ayağa kalkıp odadan çıktım. aşağıya inip salonda ki urası gördüm. Mavi gözleri bana döndü. "Hoş geldin." diye bildim. İçinde ona karşı bir çekim vardı. Terleyen avuç içlerini pantolonuma sürttüm. Hiç bir şey demeden yanıma geldi. "Kutay kim?" dedi kalın sesi ile. Gözlerini kırpıştırarak ona baktım ne alaka şimdi? Kutay liseden kalma eski bir arkadaşımdı. "Ne alaka?" dedim. Sert sesi hoşuma gitmemişti. "Cevap ver Gülfem kim bu çocuk?" Dedi tekrar. Onun gibi kaşlarımı çattım. "İstediğin zaman sana hesap vereceğimi düşünüyorsan yanılıyorsun." dedim sertçe. gid gide sinirleniyordu. Ama bana hesap sorulması hoşuma gitmeyen tek şeydı kim olursa olsun. "Gülfem bu çocuk kim?!" Diyerek bağırdı. Gergin bir nefes verdim. "İnsan gibi soramıyor musun be!" dedim onun gibi bağırıp. Şuan ne kadar boş bir şey için bana bağırdığının farkındamıydı? "Gülfem son defa soruyorum! kim bu çocuk?" dedi. Uzatıkça uzatıyordu. Çok fazla sinirliydi acaba vurur muydu? Babam her sinirlendiğinde onun gibi bağrıyordu. Acaba babamın yaptığı gibi yapar mıydı? sinirle soluklandı. Bileklerimi sıkıca tuttu beni duvara yasladı bileklerimi başımın üstüne sabitledi. Yüzünü boynuma gömüp derin bir nefes aldı. Nasıl bu kadar kolay sakinleşmişti? gözlerini kapattı yüzünü boynumdan çekmedi. "Neden böyle yapıyorsun Gülfem?" dedi kısık bir sesle. "Nasıl yapıyorum?" Dedim karşılık olarak. "Beni sevmiyor musun Gülfem?" Dedi sanki bir çocuk gibi. Onu gördüğümden beri aklıma getirmemeye çalıştığım soruydu. Onu seviyor muydun? Ne ölecek kadar çok Ne de hiçlikte bırakacak kadar az seviyordum. Benim sevgim buydu bir çiçeği dalından koparmadan sevmek gibi. kafasını kaldırdı cevap arayan gözlerle yüzüme baktı. Buna karşılık hiç bir şey demedim sessizce gözlerine baktım. Ben konuşmadan beni anlasın istedim. Ve anlamış olacak ki. Bileklerimi bırakıp belimden tutup sıkca sarıldı. Ellerimi boynuna doladım. Adeta parlayan gözlerle bana bakıyordu. Kader bir yerde tekrar yollarımızı birleştirmişti. "Seni seviyorum Gülfem. basit gelebilir ama seni seviyorum" dedi. Dudaklarımızı birleştirmeden önce...

Fotoğraf:Gülfem