Önde ki yeşil gözlü adam sorumu aldırış etmeden içeri girdi diğer ikiside onu takip etti "hey" dedim dikkatlerini çekmek için. Ama nafile peşlerinden gittim odaların kapsını açıp tek tek bakmaya başladılar. "Bunu yapmanız doğru değil" dedim sanki her şey doğruymuş gibi. Sonunda babamın bulunduğu odaya geldiler. Yeşil gözlü adam kapıyı açtı ayakta çıkmak için kapıya yönelen babamı gördü adamlarına işaret verdi. Kehribar gözlü uzun boylu esmer koruma olduğunu düşündüğüm adam babamın iki kolunu tuttu. Bu manzarayı demet içinde izledim konuşmak istesem dahil cesaret edemedim "Bir hafta daha verin lütfen" dedi babam telaşlı bir sesle. Yeşil gözlü adam babama yaklaştı. Görünmez gibiydim kimse bunları gördüğümün farkında değil gibiydi yada umursamak istemediler. Onlar babamı sorguya almışken. Mutfağa gittim telefonumu aldım polisin numarasını tuşlayacakken telefonumun bir el tarafından duvara fırlatılması ile dondum. Yavaşça başımı ellin sahibine çevirdim. Yeşil gözlerini net bir şekilde görebileceğim kadar yakınımdaydı. Geri adımladım. "Gerçekten polisi arayabileceğini mi sandın? hadi ama seni zeki biri sanmıştım." Dedi alaylı bir sesle. o sırada babamın acılı bağrışını duydum. Yüreğim korkuyla doldu kalbimin attığını hissetim. "Babam... ne yapıyorsunuz ona?!" Dedim titrek çıkmaması için büyük bir mücadele verdiğim sesimle. Adam sorumu ciddiye almadı. Bileğimi sıkıca kavradı sertçe çekmeye çalışsam bile başaramadım. Beni Salona sürükledi. Babam da buradaydı o iki adam etrafındaydı. Bu boktan hayatta geldiğim yetmezmiş gibi babamın hatalarının sonuçlarına katlanıyordum. Yeşil gözlü adam beni koltuğa sertçe bıraktı babamın önüne geçti. "Paralar nerde lan? 6 aydır bekletiyorsun zaten!" dedi gür bir sesle. Bir insanın duygılarının bu kadar kısa süre içinde değişmesi münkünmüydü? Babamın gözlerinde ki korkuyu buradan bile görebiliyordum. Sertçe yutkundu "Bu ay getirecekti-" demesine kalmadan kalbine sıkılan kurşunla kafası yere düştü. Tiz bir çığlık attım. her ne kadar babamdan nefret etsem de bu isteyeceğim son şey bile değildi. İstemsizce akan göz yaşlarım yanaklarımı ıslattı. Yeşil gözlü adamın bakışları bir an bana döndü. Nefret değil büyük bir iğrentti ile baktım gözlerine. Yerde ki kanı görmek bile tansiyonumu düşürmeye yetmişti. Yeşil gözlü adam babamın cesedinin arkasında ki adamlara döndü. "bir işe yaramaz artık. Temizleyin ortalığı" dedi duygusuz bir sesle. Gerçekten birini öldürdükten sonra bu kadar rahat konuşmak kolay mıydı? ayağa kalktım ellerim şekli gibi istemsizce titriyordu. kan kokusu burnumu doldurdu. Her ne kadar cesede bakmak istemesemde gözlerim istemsizce kayıyordu farkında olmadan akan yaşlarımı durdurmak için çaba göstemedim. Dizlerimde güç bulayınca tekrar koltuğa oturdum. En kötü günüm bugün olsun istedim çünkü içimde ki ses her şeyin daha yeni başladığını söylüyordu. Gözlerimi kapattım hiç bir şey düşünmek istemedim. Bir saat önce bunların yaşanacağını tahmin edebilir miydim? pişmalık göz yaşlarım ile süzülürken gözlerim karardı etraf siyah olmadan önce tek hatırladım şey bir çift yeşil gözdü.

helllooo bu bölümü beğendiniz mmii? neyse kendinize iyi bakın görüşürüzzz ☘️💗😻