Gözlerimi yavaşça araladım. Beyaz bir odada sedyede uzanıyordum. Gözlerim etrafta gezindi her şey çok sadeydi kolumda ki seruma baktım. Bir şey düşünmeme kalmadan kapı açıldı ve yeşil gözlü adam girdi. Onu görmem ile neden burada olduğumu hatırladım. Babam... Şuan düşünmek istediğim kişi değildi çünkü ne kadar düşünürsem o kadar canım yanacaktı. Yutkundum onun konuşmasını bekledim. "Kumsal Yılmaz" Dedi bilmiş bir tavırla. Cevap vermedim. Bu onu sinirlenmiş olacak ki kaşlarını çattı. "Cevap ver." dedi sert bir sesle "Ne?" dedim net bir sesle korktuğumu bilmesine gerek yoktu. Bir kaç saate bu kadar şeyi nasıl yaşadım? "Kumsal Yılmaz" Diye tekrar etti. Odada ki koltuğa oturdu derin bir şekilde gözlerime baktı. ben de aynı şekilde ona baktım. Bir günde babamla beraber hayatımı alan adama baktım. "Beni de öldürürsünüz diye düşündüm? neden burada olduğumu açıklayacak mısınız?" dedim gözlerine bakarak kendimi gerçekten hiç iyi hissetmiyordum. O görüntüyü aklımdan atamıyorduatamıyordum.

"ölmeyeceksin, şimdilik" dedi net bir şekilde. kaşlarımı çattım "Net bir şekilde cevap ver şimdilik derken neyi kastediyorsun?" bunu dediğimde bakışları sertleşti. "Sana hesap vereceğimi nerden çıkardın?" Haklıydı ya da değildi. Onun gibi kaşlarımı çattım "Hayatımı dilediğin gibi şekilendiremezsin" dedi onun gibi sert olmaya çalışarak. dudaklarında saliselik bir sırıtış gördüm belki de öyle sandım. "Ya yaparsam ne olacak?" dedi düz bir sesle. Harbi bunu hiç düşünmemiştim. uzun bir sessizlikten sonra hiç bir şey senden odadan çıktı. Babamı öldüren adam ile nasıl bu kadar rahat konuşabilirim? korkmam mı gerekiyor. hissetiğim tek şey iğrentiydi. Annemin de dediği gibi yeşil gözlü insanlar hiç bir zaman masum olmazmış babam da yeşil gözlü olduğu için topu ona atmış olabilir. bir süre tavana baktım ardından gelen yorgunluk ile derin bir uykuya daldım...

Kendinize iyi bakın görüşürüzzz 💗👋🏻☘️