Anlatamıyorum

Büyük şeyler... Bunları ifade etmenin yolunu bulamıyorum. Bazen bana öyle geliyor ki bütün dünya, bütün hayat her şey içimde duruyor ve sözcüsü olmam için feryat ediyor. Hissediyorum... Ama anlatamıyorum bunun ne kadar büyük bir şey olduğunu biliyorum ama konuştuğumda sanki bir bebeğin ıngaları çıkıyor ağzımdan... Bunun için kendimi suçlayamam ne de olsa insanoğlunun hayal gücü—başkalarını anlayamama acılarını küçük görmek söz konusu olduğunda zavallıca bir şekilde sınır tanımaz... Ama aynı şekilde biz insanlarda keşke demekten kendimizi alı koyamayız keşke ah anlasalar anlatamıyorum anlatamıyorum kalbimde ince damarın koptuğunu ruhumun bir hüzün örtüsüne büründüğünü açıklayamıyorum ki... Biliyormusunuz karadelikler yakınlarında ki yıldızlardan kopan parçaları yutarak büyüyormuş. Tıpkı insanlar gibi insanlar da içlerinin karanlığını, ruhunu emdikleri başka insanların aydınlığıyla besliyor. Anlasana herkes birbirinin katili... Ama sorsan herkes Çobanyıldızı herkes incitildi, herkes aldatıldı peki inciten kim, kim kırdı bunca insanı...? Sizin o karanlık dediğiniz şeyden herkeste var canım. Alayıda karanlığıyla yaşayıp karanlığıyla ölüyolar. Şunu kafanıza koyun artık kötülük bu türün hamurunda var... Ben gördüm göreli çok oldu bende olmak istediğim yerde değildim istediğim kişiyle değildim içimde öyle muaazmam bir acı vardı ve inancımı yitirdim yalnış olmasın inandığımız dine veya başka bişeye değil ben insana olan inancımı yitirdim... Günler geçiyordu ben unutuyordum kimsenin gerçek olmadığını gördüğüm gün ben sadece kendi ışığımı gördüm... Bildiğiniz her şeyin yalan gördüğünüz her şeyin sahte olduğunu anladığınız gün kendinizi bulmaya bir adım daha yaklaşmış oluyorsunuz... Benim kendimi bulma öyküm inkar ettiğim şeyleri kabul etmemle başladı işte... Bundan sonra anlatıcaklarım gerçekler olucak gerçek öyküm hissettiklerim değil sözler değil sadece baştan sona gerçek hayat hikayem bu yazıyı yazan kişinin hikayesi...