Gözlerimi kapatıp kendi kendime bir şey yok İzem dedim. Bir şey olmaması lazımdı. Ellimdeki kurumuş kan lekelerinin üstüne göz yaşlarım damlıyordu.

Önümde abimin cesedi vardı. Gözlerini zar zor aralamaya çalışıyordu ama nafile. Gözlerimdeki yaşlar arttı. Ona kırmızı renk yakışmıyordu ona beyaz renk yakışıyordu. Üstündeki beyaz gömleği artık kıpkırmızıydı.

Duyduğum siren seslerinin kulağımı tırmalamasını istemedim. Bu anda olmak istemedim.

Abimin kafası dizlerimin üstündeydi. Gözlerimdeki yaşlar onun yüzüne gelmesin diye büyük bir çaba veriyordum, o yüzündeki göz yaşlarını hissedip de benim için üzülmesin diye.

"Abi nolur uyan." Annem ve babamın cesetleri yukarıdaydı. Peki ya benim cesedim?

Benim cesedim, abimin yanındaydı. Benim içimdeki o küçük çocuğun cesedi abimle birlikte ölmüştü, o öldüğünde ise üstüne kuru toprak atmıştım.

"Abi artık ağlamıyorum, nolur uyan." Dedim ve alnındaki saçları okşadım. Abimin sonu böyle olamazdı. Abimle bir sürü hayalimiz varken, abim çekip gidemezdi. Beni bırakamazdı.

"Sen gidersen ben çok yalnız kalırım, lütfen gitme." Yalvarmalarım yakarmalarım ve acı feryatlarım gecenin sessizliğine karışmıştı. Evin etrafındaki siren seslerini bile bastıran bir yakarışım vardı.

"Lütfen uyan abi." Kafamı göğsüne koydum ve orada ağlamaya devam ettim. Kalp atışlarını dinlemeye çalıştım ama orada bir kalp atmıyordu.

Anında kafamı kaldırıp titreyen ellerimle abimin bedenini sarsmaya başladım.

"Abi uyan." Diye bağırdım. Sessim gürdü. Bir çığlığım bile insanların kulağını ağrıtmaya yeterdi ama abim benim sessimi duymuyordu.

"Abi ben seni çok özlerim, lütfen uyan." Yakarışımı duymasa bile o gece, abim kollarımdan alınana kadar çığlık çığlığa bağırmıştım. Sarsıla sarsıla göz yaşlarımda boğulmuştum.

Abim, annem ve babam o gece o eve gömülü kalmıştı. Bir gün dahi o eve girmemiştim onlardan sonra. Acılarımla yüzleşmekten korkmuştum.

Ailemin cesedleri gözlerimin önünde gitmişti ve ben sadece oturduğum yerden onları izlemiştim o gece.

O geceden sonra tüm uykularım bana haram olmuştu.

Abimin bana arkasında bıraktığı binlerce güzel şey vardı. Artık kıyafetlerinde kokusu yoktu ama parfümü vardı. Parfümü tıpkı o kokuyordu, ama bir şey eksikti, o da o kokuyu tamamlayan bir beden, o yoktu.

Onu toprağa gömüş olsam bile hâla unutmamıştım. Toprakla birlikte nasıl beynimden, kalbimden gömebilecektim ki?

♤♤♤

Selam.

Bu bölüm biraz fazla kısa oldu, tanıtım bölümü gibi bir şeydi ama diğer bölümler bu bölümden daha uzun olucakkk.

Bir sonraki bölüm görüşürüz.