Selam canlar nasılsınız ?

Kitap nasıl gidiyor?

Benim sınav bitti ama kurs bitmedi daha birde proje işi çıktı, annem de ameliyat olucak o yüzden haftaya bölüm ne zaman gelir bilmiyorum .

Hadi yeni bölüme geçelim.

*********************************************************

Hastanenin kantininde, Çiçek ve Cihangir sessizce oturuyorlardı. Can, doktorlar tarafından muayene edilirken, ikisi de derin düşüncelere dalmıştı. Çiçek, sessizliği bozmak için bir adım attı.

“Cihangir, Can’ın iyi olacağına eminim,” dedi, elindeki kahve fincanını karıştırarak. “O güçlü bir çocuk.”

Cihangir, kardeşi için endişelenirken Çiçek’in güven verici sözleriyle biraz olsun rahatladı. “Umarım öyledir. Onun için her şeyi yaparım,” dedi, gözlerinde bir nebze umutla.

Çiçek, Cihangir’in yüzüne baktı ve yıllar önce yaşadıkları güzel anıları hatırladı. “Cihangir, hatırlıyor musun? İlkokulda beraber oynadığımız oyunları?”

Cihangir, gülümseyerek başını salladı. “Tabii ki hatırlıyorum. Özellikle de mahalledeki saklambaç oyunlarımızı. Sen hep en iyi saklanırdın.”

Çiçek, hafifçe güldü. “Evet, saklanmada iyiydim ama sen de hep bulurdun beni. Aslında, ben seni bulmanı isterdim. O zamanlar bile, senin bana güven vermeni severdim.”

Cihangir, eski günleri hatırlarken içindeki sıcaklığı hissetti. “O zamanlar çok güzel günlerdi. Her şey daha basit ve mutluydu. Seninle geçirdiğim zamanlar, hep özel oldu benim için.”

Çiçek, gözlerini Cihangir’den ayırmadan devam etti. “Biliyor musun, o günlerden sonra hayatımda büyük değişiklikler oldu. Annem ve babamın öldüğünü sandığım gün, hayatım tamamen değişti.”

Cihangir, Çiçek’in gözlerinde beliren hüzünlü ifadeyi gördü. “Ne oldu, anlatmak ister misin?”

Çiçek, derin bir nefes aldı. “Beni evlatlık alan ailem, bir trafik kazasında hayatını kaybetti. O zamanlar çok küçüktüm ve onların gerçek ailem olmadığını bilmiyordum. Yıllarca gerçek ailemi bulmak için uğraştım ama hiçbir iz bulamadım.”

Cihangir, şaşkınlıkla dinliyordu. “Yani, gerçek aileni hiç tanımadın mı?”

Çiçek başını salladı. “Hayır, hiçbir şey bilmiyorum. Tek bildiğim, doğduğum gün hastanede bir şeylerin ters gittiği ve sonra başka bir aileye verildiğim. Gerçek ailemi bulmak için pek çok yolu denedim ama hiçbir iz yok.”

Cihangir, Çiçek’in gözlerindeki çaresizliği gördü ve ona yardım etmeye karar verdi. “Çiçek, sana yardım edebilirim. Gerçek aileni bulmak için ne gerekiyorsa yaparım.” dedi bulacağı sonuç tüm hayatını değiştireceğini bilmeden..

Çiçek, gözyaşlarını tutamıyordu. “Gerçekten mi? Bunu yapar mısın?”

Cihangir, kararlılıkla başını salladı. “Evet, Çiçek. Birlikte bu sırrı çözeceğiz. Gerçek aileni bulmak için elimden geleni yapacağım.”

O sırada, hastanede görevli bir doktor yanlarına geldi ve Can’ın durumunun stabil olduğunu, ancak bir süre daha gözlem altında tutulacağını söyledi. Cihangir ve Çiçek, bu haberi duyunca biraz rahatladı.

“Can iyi olacak,” dedi Çiçek, gözlerinde umutla. “O güçlü bir çocuk, tıpkı senin gibi.”

Cihangir, Çiçek’e minnetle baktı. “Sana çok teşekkür ederim, Çiçek. Gerçekten. Sensiz ne yapardık bilmiyorum.”

Çiçek, Cihangir’in elini bırakmadan ona destek verdi. “Her zaman buradayım, Cihangir. Senin ve Can’ın yanındayım.”

Kantin masasındaki bu kısa ama derin sohbet, geçmişin yaralarını iyileştirmeye başlamıştı. Cihangir ve Çiçek, hayatın zorluklarına rağmen birbirlerine olan güven ve sevgilerini yeniden keşfetmişlerdi. Bu, onların yolculuğunda yeni bir başlangıçtı ve birlikte, her şeyi aşabileceklerini biliyorlardı.

**********************************************

Karakterlere hala karar veremedim 😔 sizde yardımcı olmuyosunuz ki ayol

Diğer bölümlerde işler biraz karışacak 🤭 ama güzel anlamda

Beğeni ve yorum yapmayı unutmayın lütfen 🤍