Gözlerim var ancak görmüyorum.

Düşünemiyorum.

Unutuyorum, birçok şeyi unutuyorum.

Yüzyıllardır yapayalnızım. Yüzyıllardır onu bekliyorum. Uyanmasını bekliyorum... Onun uyanışı benim kurtuluşum olacak.

O uyandığında, ben özgürleşeceğim...

O uyandığında ben yükseleceğim...

O uyandığında, ben doğacağım...

Ruhum onu hissediyordu fakat zihnim uzun zamandır onu algılayamıyordu.

Neredeydi? Yoksa beni terk mi etmişti?

Ne zaman yaktığımı hatırlamadığım ateşin önünden kalktım. Kayaların arasında yaşadığım yerden çıkarken kafamı vurmamak için her zaman eğiliyordum. Çoğunlukla yaşadığım mağarayı bile unuttuğum için o kayaya her daim kafamı çarpardım. Alnımın sol köşesinde hep bir yara vardı.

Önümde uzayıp duran sonsuz okyanusa doğru yürürken bir işaret bekledim. Kollarımı iki yanıma açmayı severdim. Beni canlı, hala yaşıyormuş gibi hissettiriyordu. Hala bir ölü bile olabilirdim. Bilmiyordum. Geçmiş günlerime dair şeyleri artık hatırlayamıyordum. Beni zehirleyen bir şey vardı ve kurtuluşum sadece onun beni fark etmesi ile olacaktı. Aklım bir tek onu unutmamaya and içmişti.

''Ahh, Riwar...''

Uyan...

''Fark et... Beni fark et...''

Uyanış sadece o zaman başlayacak....

23/10/21