Bizi insan yapan tam olarak neydi?Özveri midir yoksa vicdan mı?Bunları yapmaktan kaçınan insan değil midir yoksa?Benim kanaatimce bu ve birçok şey daha tam anlamıyla kimsede yoktu.Kimse tam anlamıyla insan değildi.

Hırslarımız,arzularımız en büyüğü kibirimiz bizden hep bir parça alıp koparıyordu.Peki şu an vicdanımı koparan şey neydi tam olarak bilmiyordum.Gerçi hiçbir zaman tam anlamıyla vicdan sahibi bir insan olamamıştım.Benim vicdanım sadece sevdiklerimeydi gerisi ise muamma.

Gözlerim delicesine eğlenen insanların üzerinde gezinirken sinirle bağıran abime döndü.Verdiğim tepkiye anlındaki damarlar belirginşene kadar şişmiş kıpkırmızı kesilmişti.Elbetteki siniri verdiğim cevaba olan hoşnutsuzluğundan ziyade kaybolan vicdanıma olan isyanıydı.

"Daha beş yaşında Erem küçücük bir can sadece gidip örnek vermelisin elbette seni zorlayamam ama o senin öz yeğenin!"sakinleşmek istercesine derin nefes alarak daha alçak bir ses ile konuşmuştu.

"Şimdiye kadar neredelerdi!Beni çalışanlarına al bunu kaybet derken neredelerdi ama insan canından can giderken anlıyor değil mi?"sitemimle yanıma yaklaşarak sinirden buz gibi olmuş ellerimi tuttu.

"Senden haberleri dahi yokmuş güzelim.Seni zorlamayacağım sakin kafayla düşün onlar ile görüşmek zorunda değilsin.Seni de çok zorladım özür dilerim sadece benim de çocuğum var duygusal davrandım."Sıkıca sarılarak yanağımdan öpmüş ve odadan çıkıp gitmişti.

Kimse beni anlamıyordu!Bunca zaman hiçbirisi beni merak etmemişti.Donör olabilme ihtimalim için iki aydır beni her yerde didik didik aradıklarının elbetteki farkındaydım.Peki 26 yıl boyunca neredelerdi?Şimdi haberdar olan nasıl daha önce olmazdı ki?Saçmalık!

Kendimi bunları düşünerek iyice doldurmadan önümde yarım kalmış yemeğime döndüm.Bu muhabbetin eninde sonunda açılağının farkındaydım ama bu şekilde olması beni de şok etmişti.Önceden deli gibi araştırdığım abimin çocuğu benimde öz be öz yeğenime lösemi teşhişi konulmuş.Donör bulamazsa da ömrünün son zamanlarını geçiriyordu anladığım kadarıyla.Bir şekilde de Serkan abime ulaşmışlardı iki gün önce.

Onlara olan kinim sanırım vicdanımın önüne geçiyordu.Bir çöp muamelesi yapılarak çalışanının kollarına attığı bir fahişenin çocuğuydum ben.Araştırdığım kadarıyla öz babamın kız çocuğu nefreti de bir fahişeden dünyaya gelmemle beraber körüklenmişti anlaşılan.Tüm bunlar yüzünden hiçbirini görmek istemiyor o çocuğu da düşünmüyordum.

"Efendim yine geldiler kapıdaki adamlarımızı biraz zorlamışlar bizimkiler almamışlar bu defa bir grup adamla girmeye çalışılmış."demişti yanımdaki koruma.

Sesi düşüncelerden beni sıyırırken nefesimi vererek tamam dercesine kafamı salladım.Biten tabakla kaşığımı bırakarak odadaki lavaboda ellerimi yıkarak odadan çıktım.Arka kapıdan çıkacaktım.Haberleri kulağıma geldikçe canımı sıkmaktan başka bir işe yaramıyorlardı.

Arka kapıya gelen araçla hızla olduğum mekandan ayrılmıp evime yol almıştım.Bu kabusu anca uykularımdaki kabusuma sığınarak kapata bilirdim.

***
 

Aylar sonra uyumadan önce kaçtığım kabusum rüyalarımda da beni tek bırakmamıştı.Ne gerçek hayatta ne de rüyalarımda rahat nefes alabileceğim bir gün olmayacaktı sanırım.Küçük çocuk çığlık çığlığa benden yardım istiyordu.Kan ter içinde kalmıştım.

Yataktan çıkarak duşa girdim.Sıcak su kasılmaktan ağrıyan kaslarıma iyi gelmişti.Rüyalarımdan sıyrılamamak yormuştu artık beni.Akıp giden su misali kurtulmak istiyordum her şeyden.

Saçlarımı da kurutarak çıktım banyodan.Giyinme odasında üzerime pantolon tişört geçirerek makyajımı yaptım.Henüz sabah 5 di saat.Herkes uyuyor olmalıydı.Sessizce eşyalarımı ve telefonumu alarak çıktım odadan.Evde hiçbir ses yoktu.

Merdivenlerden inerek salona geldiğimde Adar abim koltukta sızıp kalmıştı.Önündeki alkol şişeleri dışarıda başlayan gecenin evde son bulma habercisiydi.Üzerini salonda bulunan dolaptan pike çıkartarak örttüm.O da işlerimi yapmaktan yorulmuştu.Kendine bir hayat kuramamıştı.Eren'in ölümü hepimizden birşeyler koparmıştı.Eskisi gibi olamıyorduk dağılmıştık.

İçime düşen hüzünle nefesimi verdim.Çantamdan sigara paketini çıkartarak çıktım bahçeye.Çardaklara doğru ilerlediğimde bahçede bekleyen koruma dikkatimi çekmişti.Bahçede korumalarımız dolanmazdı.O da beni görür görmez ilerlediğim çardağa doğru gelmeye başlamıştı.

Bana doğru gelişini izlerken sigaramdan bir dal çıkartıp yakmıştım çoktan.O da hızlı adımlarlar yanımda bitmişti.

"Efendim dün gece araziye Adar beyin arkasından bir araç girmeye çalıştı adamlar almadılar lakin inatla sizin kardeşiniz olduğunu söyleyerek sizinle konuşmak istediklerini söylediler.Size ulaşmaya çalıştık ama çalışanlar uyuduğumuzu söyledi ne yapmamızı emredersiniz?"dedi hızla konuya girerek.

"Yollyın gitmeyecek olurlarsa kafasına sakın temizleyin."dedim sakince.Varlıkları içimi bu denli sıkarken gözümün önünden tamamen kaybolmaları en iyisiydi.

Beni kimsesiz büyüyeyim diye öylece bırakmışlardı tanımadıkları birisinin kollarına.Ne yapa bilirdim ki?Bunu tamamen onlar istemişti.Önceki hayatlarında nasıl yoksam şimdi de olmamalılardı.Kimsenin oyuncağı değildim.İstekdikleri zaman kapının önüne koyarak sonra ihtiyacım var gel diye çağıracakları biri hiç değildim.

Biten sigaramı söndürerek eve doğru adımladım.Şu an için ihtiyacım olan tek şey zamandı.