Efnan Ataman

Bugün 12 Nisan benim doğum günüm şuan ailesi ile doğum gününü kutluyor olabilirdim, sürpriz bir kutlama bekliyor olabilirdim hatta kocaman bir doğum günü pastasıyla bile uyandırılabilirdim fakat bunların hiçbiri ile değil evdeki cenaze havası ile uyandım .Bugün 12 Nisan benim doğum annemin ölüm günü.Herkese göre öyle olabilir fakat benim için hem benim hem annemin ölüm günü.

Uğursuz Efnanın Uğursuz doğumunun günü. Hiçbir zaman bugünü kutlamadım, kutlamak bir yana yılın en nefret ettiğim günüdür 12 Nisan. Evdekilerin normalde görmeye tahammül edemediği Efnanın doğum gününde kimseye görünmemesi gerekiyordu.

Okula gitmek için hızlıca hazırlandım, zaten kahvaltı yapmayı seven biri değildim ,sokağa çıkıp yürümeye başladım.Telefonuma gelen bildirim sesiyle şaşkınlıkla telefonuma baktım, benim doğum günümde bana bildirim gelmezdi ki .Telefona bakmamla gülmem bir oldu ;gelen doğum günü mesajı Turkcellden. Aslında telefon hattım babamın üzerine kayıtlıydı ve babamla doğum günlerimiz aynıydı yani doğum günü mesajı bana değil babama gelmişti. Anlayacağınız turkcell bile doğum günü mesajını bana atmamıştı.Zaten kim bana doğum günü mesajı atar ki derken en yakın arkadaşım aynı zamanda tek arkadaşım olan Leyla'yı gördüm. Leyla ile uzun yıllardır arkadaştık hatta arkadaşlıktan öte kardeşlikti bizimkisi.Herşeyimi anlatıyordum Leyla'ya içtiğim suya kadar bilirdi.Onu görmemle boynuma atlaması bir oldu. Gelip bana kocaman sarılıp,beni defalarca öptü. bu onun dilinde doğum günün kutlu olsun demekti. Bende ona kocaman sarıldım,sesli bir şekilde iyiki doğdun demezdi çünkü iyiki doğmadığımı ikimizde bilirdik.

Doğum günümü sadece 2 kişi kutlardı biri Leyla biri de Hakan.Hakan liseye geldiğimden beri peşimde koşan bir çocuktu .Aslında ona karşı hissettiğim bir şey de yoktu fakat hep beni düşünüyordu, beni mutlu etmeye çalışıyordu, seni seviyorum diyordu mesela .En sonunda bana bir şans ver dedi ,seni sevmeme izin ver dedi. Bende bu dünyada beni seven 2 kişiden biri olan bu çocuğa bir şans verdim, diğeri de Leylaydı zaten. Hakanla sevgili olduk ve yaklaşık 6 aydır birlikteyiz, belkide bir tür sevgi açlığıydı benimki bilmiyorum ama Hakanın beni sevdiğine inanıyordum.

Sonunda okula vardığımızda Hakan ne yapacak acaba diye düşünmeden edemedim.Mesaj atmaz yada aramazdı aileme yakalanırım diye. Çok düşünceli biri çocuktu Hakan. Normal günlerde bile beni mutlu etmek için elinden geleni yapan çocuğun bugün ne yapacağını merak ediyordum.Eminim yine çok güzel birşey hazırlamıştır derken Leyla lavaboya gideceğini onu bahçede beklememi söyleyip yanımdan ayrıldı. Muhtemelen bana bir sürpriz hazırlıyorlar diye düşünüp banka oturdum ve Leyla'yı beklemeye başladım.

5 dk dışarıda oturdum fakat Leyla gelmedi bende derse az kaldı diye okula yürümeye başladım .Sınıfın önüne geldiğimde kapıyı açtım ve onları gördüm Leyla ile Hakanı.o an çığlık atmak istedim, bağırıp çağırmak, herşeyi parçalamak istedim Hakan Leyla'yı öpüyordu. Hayır hayır bu gerçek olamaz bana bunu yapmazlardı değil mi ?belki de ben yanlış gördüm diye düşünürken Leyla da beni gördü .Açıklama yapmasını bekledim, sen yanlış anladın demesini fakat bunların hiçbiri olmadı.

Leyla:Efnan biz...

Efnan:hayır hayır bu gerçek olamaz.

Leyla:Aşık oldum Efnan.

Efnan:sen benim kardeşimdin.

Leyla:Efnan...

Efnan:iğrençsiniz nefret ediyorum ikinizden de.

Leyla:düzgün konuş.

Efnan: midemi bulandırıyorsunuz siz siz o kadar...

Leyla:Ne biz Efnan uğursuz muyuz yoksa ?

Efnan:sen hayatımda gördüğüm en kötü insansın.

Hakan:Annesini öldüren birine göre fazla cesur konuşuyorsun.

Efnan:sen benim peşimden koştun seviyorum dedin.

Hakan:Acıdım sana.

Leyla:sana acıdığı için seninleydi ama sen zaten...

Efnan:Ben zaten

Leyla :sevilmemeye alışıksın.

Efnan Ataman

Kardeşim dediğim insanın o son cümlesini duyar duymaz ağlayarak okuldan çıktım.Koşuyordum ama nereye gittiğimi bilmiyordum.Dünyam başıma yıkılmıştı ve bunu bana herşeyim dediğim insanlar yaptı.Eve gidemezdim ama onların yüzünü de bir süre görmek istemiyordum.üzgün olduğunda gidecek bir yeri olmalıydı insanın ama benim yoktu .Nereye gideceğim diye düşünürken bir el ağzımı kapattı ve beni sürüklemeye başladı çırpındım fakat boşunaydı çoktan beni bir minibüsün içine almışlardı.Minibüsün içinde dört kişi vardı ve durmadan konuşuyorlardı:

_Dizim başlayacak lan .

_Sen diziyi nerde izliyon amına koyayım ?

_İnsanların evine yardıma gidiyorum ya .

_Ne yardımı?

_Onların yüklerini alıyorum n

_Nasıl lan ?

Para da bir yüktür.

_Ulan Allah senin belanı versin bende ciddi ciddi dinliyorum.

Sanırım bu konuşmayı bir dizide yada filmde görsem gülerdim ama şuan pek gülemiyordum.Uzun bir süre yol aldıktan sonra minibüs bir yerde durdu ve indiler ama beni indirmediler. Nasıl kurtulucam diye düşünürken kapıyı kontrol etmeye karar verdim ve tabiki de kapı kilitliydi.Aradan uzun bir süre geçtikten sonra içlerinden birisi gelip arabanın içine bir koli bırakıp gitti ve o an birşey farkettim kapıyı kitlememişti.Nerde olduklarına baktım arabanın hemen yanındalardı sanırım bu yüzden kapıyı kitlemediler fakat ben Efnandım görünmez olmayı, kimseye kendi varlığımı hissetirmemeyi çok iyi biliyordum. Cesaretimi toplayıp kapıyı sessizce açtım ve indim.Tam tahmin ettiğim gibi beni farketmediler ve hızlıca koşmaya başladım. Eve gidecektim hiçbir zaman benim evim olmayan eve,hayatımda ilk defa eve varmak istiyordum.Normalde bilerek çok yavaş yürürdüm adımlarım geri geri giderdi.İlk defa eve koşuyordum.

Sonunda eve vardığımda tam kapının önünde durup kapıyı açtım ,bizimkiler geldiğimi fark etmemişti. İlk defa okuldan geldiğimde kimseyi görmemeyi değil ailemi görmeyi istedim.Tam yürüyüp oturdukları odaya girecektim ki konuşmalarını duydum;

"Uğursuz okuldan erken çıkmış "dedi babaannem .

"Keşke hayatımızdan da çıksa "dedi halam .

"Kızımın onunla aynı evde büyümesini istemiyorum "dedi amcam.

"Keşke hayatımıza hiç girmeseydi " dedi babam.

Ağlayarak çıktım evden,o halde ne kadar koştum bilmiyorum ama sanırım evde baya uzaklaşmıştım. Etrafıma baktığımda bilmediğim bir yerdeydim, durmadan ağlıyordum ve korkuyordum ama yürümeye devam ettim.Gidecek yer bazen bir yer değil bir insandır fakat benim gerçek anlamda gidecek bir yerim yoktu. Hava karmaya başlamıştı ve ben hiç tanımadığım bir yerde, hıçkıra hıçkıra ağlayarak yürüyordum.

Gittikçe daha çok korkmaya başladım artık dayanamıyordum"napıcam ben" diye bağırdım kontrol edemediğim bir ses tonuyla ve etraftaki herkes bana bakmaya başladı. Sonra bir şey oldu ben birşey gördüm; o minibüsü,beni kaçıranların minibüsünü fakat bu sefer kaçmadım hem nereye kaçacaktım ki evime mi?

İçlerinden en uzun olan adam vardı sadece diğerleri yoktu.Kara kaşlı kara gözlü beyaz tenli bir adamdı.O bana bakıyordu bende ona belki bir başkası olsa koşarak uzaklaşmaya çalışırdı, çığlık atıp yardım isterdi fakat ben bunların hiçbirini yapmadım ve yürümeye başladım hayır arkaya doğru değil minibüsün olduğu tarafa doğru yürümeye başladım. Adam bunu görünce şaşırdı ve tuhaf bir kahkaha attı.Bu beni korkutsada durmadım ve minibüsün önüne gelene kadar yürüdüm.Adam bir süre gözlerime baktı muhtemelen ağladığım için şişmişlerdi.Minibüsün kapısını açtı ve binmemi bekledi bu sürede ısrarla yüzüme bakıyor ve gözlerime baktıkça yüzünü ekşitiyordu .Daha birkaç saat önce beni kaçırmaya çalışan bu adam benim halime üzülüyor olamazdı değil mi ?bakışlarından rahatsız olduğumu anlayınca gözlerini kaçırdı ve ben o minibüse bindim.

herkese merhaba kurgumun 1.bölümüne hoşgeldiniz 😘😘geldiniz umarım beğenirsiniz yorumlarınızı bekliyorum okuyan zaman ayıran Herkese kocaman sevgiler 🌸💜💐