Saf kıskançlık...

Dicle bizi gördüğünde hiç şaşırmamıştı sanki herşey normalmiş gibi odaya geldi yemeği bıraktı ve odadan çıktı bu aslında çok garipti kafamı barana çevirdim yaklaşık dudaklarına kısa bir öpücük bıraktim o kadar halim yoktu ki dicle neden bu kadar sakin diye soramadım kafamı onun kalbinin tam oraya yasladım oda belimi okşuyorduu bir ik dk boyle geçti "heranım istersen sabaha kadar böyle kalabiliriz ama ben acıktım"bu dediğine güldüm tepsiyi kucağıma aldım "gel bakalım buraya küçük ağa" çorbalarıdan kaşık kaşık yedirmeye başladım saat geç olmaya başlamıştı "ben gitsem iyi olcak yoksa babam evde olmadığı anlar şimdi"baran gelip ellerini belime koyarak kucağına çekti "gitmesen burda kalsan "barana öne eglirek kulağına "malesef biraz sabret çıkınca bol bol görüşürüz" kucağından kalktim

"Bişey olursa haber ver babanla kavga edersen buraya gel sıkma canını tamam mı "

Barana gülümseyerek"sıkmam" diyip arkamı döndüm kapıdan dışarı çıktım aşiretten kimseler yoktu tek Bir kişi hariç

Dicle...

O tam karşımda otuyordu gözlerini bana dikmiş ayaklarını çok hızlı sallıyordu bu kızın benle alıp vermediği ne anlamıyordum hızlıca hastenden cikmaky istiyordum ki o ses gelene kadar

"Baban burda olduğunu biliyor mu heran hanım" derin bir nefes çektim saat geç oluyordu burda onun ağzının payını verirdim ama babam gittigimi anlayacakti

"Var Dicle var"

Diyip hastaneden çıktım "off hırkami odada unuttum" hızlıca hastaneye Tekradan girip hırkami alcaktim dicle koridorda yoktu nereye kayboldu bu kız baranın odasına girip kapıya girecekken Diclenim sesini duydum

"Neden o kız baran "