Melih çıktıktan sonra düşünmeye başladım.Acaba Melih ve Ayşe ablanın gelmesi iyiye işaret miydi?Annem içeri girdi.Gelip yanıma oturup konuşmaya başladı.

-Kızım,noldu? 

-Bir şey olduğu yok anne

Dedim ve ayağa kalkıp kitaplığımı düzenlemeye başladım

-Peki neden Melih senin odanın yanına yerleşecek dediğimde istemedin?

-Ya anne tanımadığım bir çocuk öyle söylemem çok normal değil mi?

-Değil kızım değil hiç normal değil!

-Ya anne ben anlamıyorum ya Melih bir anda kıymete mi bindi?! Tamam Ayşe teyzeyi ben de çok sevdim ama şu Melih çok gıcık bir tip

-Sana öyle gelmiştir.Melih aslında çok iyi bir çocuktur.Hem ayrıca annesini kaybetti.

-Nasıl yani kaybetti? Öldü mü?

-Evet.İşte bu yüzden de bizim sevgimize ihtiyacı var.

-Ama ben ona sevgi göstermek istemiyorum anne!

-Tamam Hatice gösterme sen sevgi falan!

Annem sinirli bir halde dışarı çıktı.Arkasından da kapıyı sertçe kapattı.Oturdum ve düşünmeye başladım.Melihi,davranışlarını ve daha bir çok şeyi.Bir yandan babam,bir yandan LGS sınavı stresi,bir yandan da Melih ve Ayşe teyzenin gelmesi.Her şey aynı anda yaşanınca beni de kötü etkiledi.Balkona çıktım ve yukarıdaki yıldızlara baktım.En sevdiğim yıldız tam üzerimde parlıyordu.Parlıyordu parlamasına da benim yolumu aydınlatamıyordu.Sonra arkamdan biri seslendi

-Noldu kankacığım? 

-Kankacığım mı? 

Dedim şaşkınlıkla Melihin yüzüne bakarak

-Evet,kankacığım.Artık aynı evde yaşadığımıza göre iyi anlaşmamız gerek.Sen ne dersin kanka olmak için bir-birimize bir şans verelim mi?

-Olur kankacığım verelim.Ama ben senden ilk başta hiç hoşlanmamıştım bilmiş ol

-Ne yalan söyleyeyim ben de

Dedi ve o da benimle birlikte gökyüzüne bakmaya başladı.Elini gökyüzünü uzattı ve bir yıldızı işaret ederek konuşmaya başladı

-Bak,en sevdiğim yıldız

-Benim de en sevdiğim yıldız

-İsmini biliyor musun? 

-Evet,tabii biliyorum.İsmi şimal yıldızı

-İsmi gibi kendi de çok güzel

-Evet,aynen öyle ve çok parlak ama maalesef benim yolumu aydınlatamıyor

-Nasıl yani? 

-Yani şöyle ki,beni anlayan kimse yok

-Ben anlarım.Yani problenini anlatmak istersen dinlerim

-Şimdi olmaz Melih

-Neden? 

-Çünkü ben sana daha tam güvenemiyorum da ondan.Ama söz hazır hissetdiğim an herşeyi anlatacağım

-Peki zorlamıyorum ne zaman istersen

-Çok teşekkür ederim Melih

Dedim gülümseyerek.O da bana bakarak gülümsedi.Kendimi tuhaf hiss ediyordum.İlk kez benim derdimi dinlemek isteyen biri vardı.Hem de sırf ben daha fazla üzülmeyeyim diye de ne zaman istersem o zaman dinleyeceğini söyledi.Benimle çok iyi anlaşmaya ve arkadaş olmaya çalışıyordu.Bilemiyorum belki o da gidecekti,beni bırakacaktı ama bu sefer tek fark olacaktı ki,ben ona bağlanmayacaktım.Çok ilginçti ya şimdiye kadar kendi annem bile bana gelip “problemini anlatmak istersen dinlerim” demediği halde daha tanıyalı 1 gün bile olmayan bir çocuk bana gelip diyordu.Bilemiyorum belki de kader bir defa bile olsa yüzüme gülmüştür ama bu tam tersi fırtına öncesi sessizlik de olabilirdi

4.bölüm sonu