Keyifli okumalar, Korkulu rüyalarım :)

Okuduğum kitabı elimden bırakamıyordum. Av serisi olaydı. Hele Jay Sullivan.

“ADAMIM YA!” diye sesli bağırdım Jay’in dediği şeye, ”Ay ne olur bende savrulayım da benimle savrul.” aşkla bakıyordum okuduğum satıra

ama bir yandan da okuduğum serinin son kitabı olduğu için üzülüyordum..

Av serisinin final kitabı olan Lider’i okuyordum.

Son sayfalarına yaklaşmıştım hüzünle bitirmeme kaç sayfa kalmış diye bakarken odamın içinde bir anda sesli bir gülüş yayıldığında hemen olduğum yerde sıçradım gözlerim etrafta gezindi. İyice paranoyaklaşmıştım galiba.

“artık Işık Işık izlememeliyim.” diye konuştum ve okuduğum kitaba tekrar odaklanmaya çalıştım.

evet, kendi kendime konuşurdum. Genelde. Yani şey, her zaman.

O ses yine geldi. Bu sefer kitaba zarar gelmesini umursamayip sertce ciltli kapağı kapattım ve etrafıma baktım.

bir cesaretle “karşıma çıkta s*keyim belanı. Ayrıca burası benim odam! Yüzsüzlere yer yok burada.” Yüzünü göstermeyişine vurgu yapmıştım.

“Göstermemi mi istersin?” Robot gibi bir ses konuştuğunda buz kestim. Kendi yansımama aynadan baktım. Yüzüm sirke satıyordu.

Çok fazla Robotlu filmler izlersem olacağı bu diye kendimi avutmaya çalıştım ve yatağa bıraktığım kitabı alıp okumaya dönecektim ki ses tekrarladı. “Göstermemi mi istersin?”

”yiyorsa göster ulan!”dedim ve yatakta iyice doğruldum. Hiçbir şey olmadı. Kahkaha attım.”Gerçekten paronayaklaştım iyice.”diyerek iç sesime hak verdim sonra iç çekerek elimde ki kitaba baktım, gerçekten okuma hevesim sıfıra düşmüştü “S*keyim ya!” kitabı yanda ki komidine bırakıp “yarın bitireceğim artık seni, yapacak bir şey yok,”dedim ve gece lambasını söndürdüm.

yatağın içine girip yorganı üzerime deli gibi çektikten sonra “iyi geceler kendim!”diye mırıldandım ve kendimi sonsuz ve karanlık bir girdap gibi hissettiren uykunun içine daldım.

Yazar’ın anlatımından:

Evet bu kız Haziran’ın ortasında 40.derece sıcağa rağmen yorganı üzerine çekip uyuyordu. Nedeni ise birinin onu ayaklarından çekerek alıp götüreceğiydi. Muhtemelen bunu çoğu kişi yaşıyordur, ama bu kızın bir yandan da kansızlığı olduğu için böyle yapıyordu.

Ve evet korku filmleri vesayre izler kendisi. Sever ama sinirlenirde, “ben salak mıyım da kendimi böyle saçma salak şeyler ile korkutuyorum?”diye.

Ne yapalım be kızım? İşsiziz işte.

Ah, tamam çok uzattım! Gidiyorum. Ama gitmeden önce uyarayım, yatağınızın altını kontrol etmeyi unutmayın :)

Ve yorganınınızı sonuna kadar üzerinize çekin. yaz kış fark etmezsizin.

Kız’ın anlatımı birkaç ay önce:

tam uykuya dalacakken ayağımda bir el hisseder gibi olduğumda hemen ayağımı yorganımın içine geri sokmuştum. “Ah, Tanrım! Bu da neydi? Ben biliyordum zaten canavarların gerçek olduğunu!” Korkudan o gece uyuyamamıştım. Fakat sabaha karşı ezan sesi ile sadece 1.saat dalabilmiştim uykuya, evet ezan sesi rahatlatıyordu. Kendimi güvende hissediyordum.

Sabah uyandığımda ise üzerim açıktı. Fakat bunu pek sorun etmiyordum. Aslında ediyordum, sadece uykumda kendimi kontrol edemezdim. Yarın okul projem vardı fakat bu da umrumda değildi.

Kimler proje ödevlerini sona bırakanlardan? Umarım tek değilimdir.

Yazar: Sen az önce benim okurlarıma soru mu sordun? Ah, neyse rahatsız olmayın. Okumaya devam :)

sen iyi misin? Diyenim hiç olmadığı için kendimi şizofren gibi hissediyordum. Ya da hissetmiyordum. Öyleydim.

Ah, Tanrım saçmalıyorum galiba. Ama bu da umrumda değil. Ha ha h

Bu aylarım çok güzel geçiyordu ta ki..

Kız’ın anlatımı: Günümüz.

Bugün’e kadar.

“Göstermemi mi istersin?” Sesi oda da yankılandı.

”konuş! Göstermemi mi istersin? Söyle!” Yere çökmüş titreyen ellerimle kulaklarımı kapatıyordum. “Hayır!” haykırdım korkuyla, “Hayır, Hayır, lanet olsun! Gösterme!” Ama artık çok geç gibiydi gözlerimin önüne cızırtılı bir görüntü geldi. “Göstermee!” dememe kalmadan ekrana fırladı.. CANAVAR’DI BU! AH TANRIM! HAYIR, HAYIR!

Bu gün ölecektim.

Haykırışım ile berbar gözlerimi açtığımda tekli koltuğumda gördüğüm şey ile de birleş çığlık attım. Yatakta gidebildiğim kadar geri gittim ve ellerimle kulaklarımı kapattım.

“Gerçek değil. Gerçek değil. Gerçek değil. Başımı hızla iki yana sallamaya başladım. “Değil, değil. DEĞİL!

Fakat o ses ile herşey’in gerçek olduğunu anladım “Bana bak! Senin gerçekliğinden daha gerçeğim.” dediğinde kalbimin sıkışmaya başladığını hissetim. Başımı yavaşça kaldırdım ve ona baktım, GERÇEKTİ. KABUS DEĞİLDİ!

Oy verip yorum yapmayı unutmayın. İlk deneyimim olduğundan dolayı kötü yazmış olabilirim, olduğu kadar atık yapacak pek bir şey yok.

İlk bölüm olduğu icin kısa oldu. Diğer bölümler uzun olacak. Sonsuz sevgilerimle, korkulu rüyalarım :)

Bu arada, Kızımız’ın bir adı var fakat bunu iler ki bölümlerde öğreneceğiz. Sizlerden adı için de tahmin bekliyorum, yorumlarda buluşalım.