@azamet_29_2
|
Selaaam canlarım. Geldik bir hikâyenin daha sonuna. Uzun bir bölüm oldu. Umarım keyifle okursunuz. Bir ara Wattpad kafayı yedi. Bu yüzden aksaklıklar oldu. ******************************** Temmuz ve Süpriz. Yeni evimize taşındığımızdan beri 1 buçuk ay olmuştu. Artık yeni, büyük, lüks, olan bu evde Nergiz ve Batu ile birlikte yaşıyorduk. Batu ve Nergiz balayından döndükten sonra direk yanımıza yerleşmişlerdi. Ev çok büyük olduğu için, mutfak işlerinde yine Şeker teyze ve Figen diğer işler içinde yeni alınan yardımcılarımız ilgileniyordu. Örneğin temizlik için 2 bayan 2 erkek yardımcı daha çalışmaya başlamıştı evde. Sabahları Baran ve Batuhan şirkete gidiyor Nergiz ise haftada bir kaç kez gidiyor diğer günler evde birlikte birşeyler yapıyorduk. Bazen büyük bahçede yürüyüş yapıyor bazen alış verişe gidiyor bazen de oturup film izliyorduk. Bazende ben o filmler izlerken salak salak ağlıyordum. Bugünde tam tersi şekilde Nergiz kocasıyla şirkete giderken Baran gece geç geldiği ve yorgun olduğu için geçikmeli gitmek üzere evde kalmıştı. Bu sabahta kahvaltıyı arka bahçede kamelyada ve açık havada yapacaktık. Artık Temmuz ayındaydık çünkü. Veeee bu sabahta hava çok güzeldi. Mis gibi oksijen iştah açıyordu. Bu arada bulantılarım nerdeyse tamamen bitmişti. Çünkü 2 buçuk aylık olmuştu bebeğimiz. Birde küçük bir göbeğim vardı artık. Fındık göbek ha! ha! & Sabah duşumu alıp çıkıp bornozumu giyindim. Saçlarımı küçük havluyla güzelce kurulayarak gelişi güzel topuz yapıp saç bağımı taktım. Valla bugün taramakla falan uğraşmayacaktım. Yatağın yanına gelerek hâlâ uyuyan Baran'a baktım bir süre. Üzerimde bornozum, sırıtarak sevdiğim adamın yanına uzanarak sarıldım. Anında verdi tepkiyi. Kollarını belime sararak beni kendine çekip yüzünü göğüs oluğuma dayadı. Tilki uykusu uyuyor bu adam valla. " Imm" diyerek derin bir nefes çekti içine. " İğdem. Günaydın." Ardından öpücükler bıraktı gerdanıma. " Biz acıktık. " Sen in güzelim bekleme. " Tamam." Dedim. Tam yanından kalkacakken aniden beni kendine doğru çekip dudaklarıma yapıştı. Uzun ve arzu yüklü bir öpücük bıraktı. " Hadi git. Kıkırdayarak ve hızlı şekilde kalktım yanından. Giyinme odasına girip hızlıca giyinip çıktığım da Baran'da kalkmış banyoya girmişti. " Günaydın Figen." diyerek tepsideki tabaktan bir tane sigara böreği çaldım. Ağzıma atarken diğer elimle bir tane daha. " Kulak arkası." dedim güya espiri yaparak. " Yine döktürmüşsün Figen." Ağzım tepeleme dolu konuşuyordum. " Afiyet olsun." Birlikte bahçeye çıkıp kamelyaya geçerken Şeker teyze masayı hazırlıyordu. " Günaydın Şeker teyzee." " Günaydın kızım. Neşen yerinde bakıyorum." " Öyle valla." " Baran oğlum nerde? " " Gelir şimdi." Figen elindekileri masaya dizerken, " Geldim Şeker teyze geldim. " Günaydın." Şeker teyze çayları doldurup afiyet olsun diyerek Figen'le birlikte mutfağa dönerken bizde masaya kurulup kahvaltıya başladık. Önceki hâlime göre şimdi daha rahat yiyordum. Hatta fazla rahat. " Ne? Acıktık! " " Ye güzelim afiyet olsun, yarasın." derken çayından bir yudum aldı. " Bana yaramasın ya kızıma yarasın. Bana yararsa kilo alırım." " Kızım? " " Evet. Kızım..." Kızımız olacağından nerdeyse emindim. Henüz öğrenemesekte biliyordum. Kızım olacaktı benim. Yağmur'um olacaktı. " Güzelim kızımızda olsa, oğlumuzda olsa benim canım olacak. Ama kız yerine oğlan diye duyarsan afallama sonra." " Hayır ya afallamam. " Sadece kız olduğunu hissediyorum." Tabağındakileri yemeye devam ederken telefonu çalınca cebinden çıkarıp baktı. " Batu arıyor." " Batu mu? Hayırdır? " Telefonu açarak, " Alo." dediğinde Batuhan'ın telaşlı olduğunu anlayabildiğim sesini duysamda ne dediğini anlayamıyordum. Baran, " Telâşlanma hemen oğlum. Baran telefonu kapatırken merakla sordum. " Ne oluyor Baran?" " Nergiz fenalaşmış. " Neden? Masadan kalkıp alel acele çıkarak hastaneye doğru yola çıktık. & Bedduacı teyze Nerdeyse 10 dakikadır kahkaha atarak gülüyordum. Karşımdaki sedyede yatan Nergiz sinirli şekilde, Batuhan şaşkın şekilde, " Siz ona aldırmayın. " Evet evet, siz bana aldırmayın." diyerek bir kahkaha daha patlattım ellerim karnımda. Nergiz, " İnanamıyorum ya! Ben böyle bedduacı birini daha görmedim!" " Evet, evet tabi. " Derken hâlâ gülüyordum. " Tamam Leyla abartma sende." Baran bile çaktırmadan gülümsüyordu. " Pardon ya. Dedim ama dayanamayıp tekrar gülmeye başladım. Bu arada hâlâ şaşkın şaşkın bakan Batu doktora dönerek, " Eminsiniz değilmi? " Dedi. Kadınında sinirleri bozulmuş olacakki. " Bu güne kadar hamilesiniz dediğim bütün hastalarım bebek sahibi oldu!" Dedi Ayla. Evet Nergiz de benim gibi hamileydi. Hemde ilk haftadan. Bugün şirkette adamlara talim yaptırırken tansiyonu düşünce bayılıp kalmış. Batuhan'ana haber vermişler hemen. Tabi Batu korkup anında karısının yanında almış soluğu. Korkudan aklı çıkmış. Hemen Azad'ı arayıp arabaya gelmesini söyleyip sevgili karıcığını kaptığı gibi hastaneye, Mete'ye getirmiş. Yoldaykende bizi aramış. Biz buraya gelirken, Mete tahlillerde pozitifi görünce Ayla'ya haber vermiş. Geldiğimizde Ayla Nergiz'i muayene ediyordu. Veee sonuç. Ayla: " Nergiz hanım gerçekten hamile. Hahahaha ahım tutmuştu. " Sonrada sevinçle baba oluyorum babaa.. Heyt beee!" Diye cırladı. " Gitti canım cicim aylarınız." Dedim Nergiz'e bakarak. Oh olsundu. " Yeminle ben böyle bedduacı teyze görmedim." Nergiz'in sinirli bakışları eşliğinde, " Ayla hanım bir ihtimal ikiz olabilir mi? " " Nee!? " Diyerek baktı bu kez Nergiz. " Yok artık." İkisi birden Ayla'ya bakınca Ayla, " Hayır ikiz değil." Yemin ederim Nergiz'in yüzünde bir rahatlama gördüm. Ayla elindeki kağıt havlu ile Nergiz'in karnını silerken bana sürekli söylediği şeyleri söyledi. Baş dönmeleri ve bulantılar görülebilir. Ayla'nın cümlesi bittiğinde, " Kontrole gelirken bana arkadaşlık edersin artık elticiğim." Dedim. Nergiz hâlâ sinirli sedyeden kalkarken Batuhan atladı hemen. " Siz merak etmeyin doktor hanım. Ne derseniz uyacağız. Bizim kocaların ikiside manyaktı bence. Gerekli vitaminlerin reçetesinide alıp birlikte hastaneden çıkarak arabaya ilerledik. Batuhan'a bakan Erol, " Geçmiş olsun." Dediğinde Batuhan, kolunu beline sardığı karısını kendine çekerek, " Erol baba oluyorum lan!" Diye yapıştırdı cevabı. Erol bir kaç saniye alık alık baktıktan sonra sevinerek, " Gözünüz aydın." Dedi. Desenize iki kere amca olacağım. Aynen öyle olacaktı. Nergiz ile aramızda 1 ay vardı. Bebeklerlerimiz arka arkaya gelecekti dünyaya. Büyük evimiz hızlı şekilde kalabalıklaşacaktı. " Bunu kutlamalıyız." Dedim anında. Batuhan da benimle aynı fikirde, " Evet kesinlikle kutlamalıyız." " Baran hadi bu akşam yemeğe gidelim." " Olur güzelim. Gidelim. Nereye gitmek istersiniz? " " Balık yemeye gidelim mi? " dedim her birinin yüzüne bakarak. Gülümsedi. " Bence senin canın balık çekti. " Tabi oda var. Baran Batu'ya ve Nergiz'e baktı. " Bize uyar." cevabıyla anlaştık. Akşama balık yemeye gidiyorduk. " Hadi gidelim." Diyen Baran'la arabalara bindik. & Yemek ve dans. Akşam olduğunda şehrin en şık ve en lüks balık restorantındaydık. Erkeklerin sadece bizim için kapattığı mekanın boğaz manzarasının güzelliği bir yana buranın balığı ve mezeleri harikaydı. " Baran dans edelim mi." Şaşkın bana baktı önce. Biz hiç dans etmemiştik. Bunu hatırlayınca, " Benimle dans edermisin yakışıklı kocacım." dedim sırıtarak. " Zevkle." dedi Baran elindeki sigarasını masadaki küllüğü bırakarak. Ayağa kalkarak elini belime doladı. Birlikte yürüdük ortadaki alana. Bizim arkamızdan Batuhan'da Nergiz'i dansa kaldırdı. Onlarda yanımızdaki yerlernini alırken, romantizm yüklü müzik eşliğinde kollarımı Baran'ın omuzlarına koyarak başımı geniş göğsüne yasladım. Gözlerimi kapatarak kokusunu taa içime çektim. Romantik atmosferle birlikte yaşadığım hayatımın her sahnesi dalga dalga zihnimden geçmeye başladığında gözlerimde yavaş yavaş yanmaya başlamıştı.. 8 yaşlarında başlamıştı benim hem şanslı hem şanssız hikayem. Kan davalılarımızdan kaçarken gelmiştik bu şehre. Babamın öldürülmesi korkusu içinde yaşarken, burda tanımıştım bağdat caddesi çocuklarını. Ailemin tek çocuğuyken bir anda kardeşlerim, abilerim olmuştu. Salih abim, Mehmet abim. Onlar en değerlileriydi benim için. Keko erkek kardeşim gibiydi. Canan ve Nergiz kız kardeş. Aslında hepsi birbirinden kıymetliydi. Sonra babamı kaybettim. Cigerimin yarısı gitti. Daha onun acısını yaşayamadan kan kovalayan şerefsiz Kaya ve adamlarının bizi bulmalarıyla yaptığım o kaza... Dönüm noktası olan o kaza annemin sakat kalmasına sebep oldu. Benim suçumdu. O kazayı yapmasaydım annem belkide hâlâ yaşıyor olacaktı. Gözlerim dahada doldu. Ve Temel... " Ya annenin canı ya Baran Karamanoğlu'nun canı." Hatırladığım cümleyle dahada sindim sevdiğim adamın göğsüne. Kollarını sırtımda ve belimde hissettim. Onu ilk gördüğüm geceyi hatırladım o an. Onu o çatışmanın içinden çıkardığım geceyi... Aptal herif işi hızlandırmak için beni sırtımdan vurmuştu. Ertesi sabah Baran'ın benden şüphelenen ve öfke yüklü bakışlarını hatırladım sonra. O gözler şimdi aşkla bakıyordu bana. Kader! Kader çok garip bir kavramdı. Ölmesi için uğraşan Temel'e yardım ettiğim adama onun için ölecek kadar aşık olmak... Kendi kendime güldüm. Ama annemin hastanede son nefesini nasıl verdiğini hatırlayınca gülümsemem yüzümde soluverdi. Dolan gözlerim dahada dolarak göz yaşlarım kirpiklerimin sınırlarına dayandı. Annemmm...Dedim yüreğimin en derinlerinden ve sessiz. O gece hayatımın ikinci ve en büyük acısını yaşamış babamdan sonra birde annesiz kalmıştım. Ve Temel ile adamını ellerimle öldürmüştüm. Çünkü annem benim ve Temel'in yüzünde stres dolu bir hayat yaşarken kalp hastası olmuştu. Bunun ilk elden sebebi olan Temel'i ellerimle cezalandırmış, 2. sırayada kendimi koymuştum. Elimdeki silahı Baran'ın gözlerinin önünde kafama dayamış tetiğe basmıştım. Ama kader yine devreye girmişti. Silah boştu. Mermisi bitmişti. Ölmedim. Ölemedim. Annemin acısıyla yanarken azar azar Baran merhem oldu yaralarıma. Annemin defin işlemlerine dahi yardım etti. Sonra bir gün bir baktık farkında olmadan o bana ben ona aşık olmuşuz meğer. O gün ansızın Baran'ın kollarının arasında buldum kendimi. Ben onun kadını o benim erkeğim oldu. Ardındansa nikah... Nergiz ve Batuhan gibi bir tören ve balayınız olmadı bizim. O sıralar Temel'in kendisi için çalıştığı Gölge lakaplı Saye Mercan hâlâ peşimizdeydi. Güvenliğimiz tehlikedeydi. Bu yüzden tören ve balayı yapmamıştık sonrasında da ben istememiştim. Anne babam olmayınca nikahın, bir yanım buruk olunca balayının bir önemi yoktu benim için. Sevdiğim adam yanımda olsun yeterdi. Tek isteğim huzurlu bir hayattı. Ama Saye karısı bunu bile çok görmüştü bize. Kurduğu tuzakla beni hastanelik etmiş, çıkışta 2. bir tuzakla Baran'ı ve beni adamlarına kaçırtıp bizi öldürmeye kalkmıştı. Baran beni korumaya çalışırken başından yaralanmış, ölümden kıl payı dönerken hafızasını kaybetmişti. Beni ve evli oluşumuzu tamamen unuttuğu yetmezmiş gibi her gördüğünde beni yanından kovuyor evlenerek hata yaptığını boşanacağını söylüyordu. Allah'ım o günleri hatırladıkça başıma ağrı saplanıyor. O sıralar Baran'ın beni ve evliliğimizi hatırlamasını ondan uzakta ve sabırla beklemeye karar vermiş ayrılmıştım evden. Bu seferde Safira denen çıyanın Baran'a askıntı olması yüzünden zor günler geçirmiştim. Hatta hamile olduğumu otel önünde ikisini birlikte gördüğüm gece geçirdiğim kriz yüzünde hastanelik olduğumda öğrendim. O kadar öfkelenmiş ve üzülmüştüm ki nerdeyse bebeğimin hayatına malolacak bir hata yapacaktım. Neyseki aklım başıma çabuk gelmişti. Artık bebeğimle yalnız bir hayat yaşamanın planını yaparken Baran gelen hafızasıyla o pansiyonun odasında buldu beni. " Güzelim? " Hı hı." dedim tuttuğum gözyaşlarımı özgür bırakarak. " Ne oldu neyin var? " Kollarının altından beline sarıldım. " Hep bu hormonlardan oluyor." Dedi. " Evet. Hep bu hormonlardan." Dedim. " Hadi gel daha fazla yorulma oturalım. " " Tamam." Masaya geri döndük. Biz otururken Batu ve Nergiz hâlâ dans ediyorlardı. " Baran.." Ağlamaklı çıktı sesim. " Yarın... " Olur güzelim. Dediğinde gözleri boşluğa daldı. & Ziyâret Ertesi gün sabah kahvaltısından sonra birlikte çıktık evden Batuhan ve Nergiz Azad ile şirkete giderken biz Erol ile mezarlığa gittik. Anne ve babamın kabirleri farklı yerlerdeydi. Önce babamın kabrini ziyaret ettik. Bildiğim ezberlediğim bir dua olmadığı için yanımda getirdiğim dua kitapçığından dua okudum ona. Babamdan sonra da annemin kabrine gittik. Annem içinde dualar okudum. Sonra içimden yine annemle konuştum. Bebeğimizden bahsettim. En sonki ziyaretimde bebeğim 2. Ayına yaklaşmıştı şimdi ise 2 buçuk aylıktı. " Anne. " Dedim. " Senin gibi çok uyuyorum. Benimde kızım olacak galiba. İçime öyle doğuyor. Anne... Dedikten sonra eğilip toprağına kapandım, öptüm.. Hiç bir şey söylemedi. Ne diyecektiki. " Allah'a ısmarladık annem yine geleceğim." Baran'ın koluna girdim. Birlikte arabaya döndük. Erol bizi diğer giriş kapısına götürdü. Tekrar inerken, " Yorgunsan inme güzelim." Dedi Baran. " Değilim sorun olmazsa bende gelmek istiyorum." Baran'ı tanıdığımdan beri ilk kez annesinin kabrine gelmişti. " Tamam." Dedi. Birlikte yürüyüp kabirlerin arasından geçerek beyaz güllerle çevrili bir kabre geldik. Gülbeyaz Karamanoğlu yazıyordu taşta. Beyaz güller ve Gülbeyaz. Annesine it-af edilen güllerdi bunlar ve kabrin çevresi gül kokuyordu. Yanımda elleri önünde sessizce kabri izleyen Baran'a baktım. Sanki toprağın altını görüyor gibiydi bakışları. Bir süre sessizce bekledi sadece. Sonra yavaşça eli ve kolu belime dolandı. Zorlukla çıktı cümlesi ağzından. " Annecim. Özür dilerim. Gözünden akan o bir damla yaşı gördüm sonra. Ben Baran'ı bu şekilde göreceğime hayatta inanmazdım. " Tansiyonun düşmeden gidelim güzelim. Hava çok sıcak." Buruk bir gülümseme ile, " Tamam. Gidelim." Dedim. Arabaya dönerken teşekkür ettim. " Beni annene takdim ettin. Benim gibi buruk bir gülümseme belirdi yüzünde. Hiç bir şey söylemedi. Sadece yutkunduğunu gördüm. Dediğim gibi kelimelerin burda bir anlamı olmuyordu. & Cinsiyetler Gözlerimi arkamdan bana sarılmış, eli pijamamın altında ve göbeğimde gezen el ile açtım. Gıdıklanarak kıkırdadım. " Baran ne yapıyorsun?" " Bebeğimle oynuyoruz annesi." Dediği o anda bebeğimizin teknesini hissettim. Son günlerde sık sık tekmeler atmaya başlamıştı. Hareketli bir bebekti. Arada bir Baran elini karnımda gezdiriyor onu hisseden ufaklığımız da ona tekme ve hareketleriyle karşılık veriyordu. İyi anlaşıyorlardı şimdiden. " Kesin kızdı bebeğimiz. Kesin! Veee bekledigimiz gün gelmişti. " Ne farkeder biz öğrenelim..." Derken Nergiz, " Siz beni beklemeyin." desede ben birlikte öğrenelim ne olur diye ısrar edince Baran'da el mecbur beklemek zorunda kalmıştı. Ve bugün o büyük gündü. " Bugün büyük gün. " Dedim. " Hadi kalk Baran, kahvaltıdan sonra hemen gidip öğrenelim kızımız mı olacak oğlumuz mu. Ama bence kız." Artık futbol topu şeklinde olan karnımla önce yavaşça yan dönüp sonra yatakta doğruldum. " O kadar net ve çok söyledinki kız diye artık merak etmiyorum güzelim. Baya baya kıza alıştım ben galiba. Hatta Ayla oğlan derse üzülecek gibiyim." Derken gülmeye başladı. " Yaa dalga geçme. Adını bile hazırlamıştım. Bana her gördüğümde huzuru hissettiren yağmur damlaları gibi bebeğim, Yağmur'um da huzurum olacaktı. " O halde gidip kahvaltınızı yapalım. Sonrada hastaneye gidelim ve artık bu muammayı çözelim." Önce sırayla banyoyu kullandık. Sonra üzerimizi Eylül ayına ve hastaneye gitmeye uygun şekilde değiştirerek giyindik. Birlikte odamızdan çıkıp aşağı inen merdivenlere geldiğimizde Batuhan ve Nergiz' de yeni inmişlerdi. " Günaydın." Dedik. " Günaydın." Dediler. Koşar adım Nergiz'in yanına inerken, " Leyla yavaş." Tabi Baran'dan da uyarıyı yedim. " Evet elticim. Dedim sırıtarak koluna girerken. " Leyla ya ben çok heyecanlıyım. Nerdeyse hiç uyumadım. " " Bide benim yerime koy kendini. Birlikte mutfağa doğru yürürken eşlerde arkadan geliyordu. " Kızım sen salaksın da ondan. " Biraz eğlence kattım fenamı birlikte örteceğiz işte. Gerçi ben biliyorum, bizim kızımız olacak." " Hâlâ kız diyor ya. " Anne iç güdüsü." dedim masaya geçerek gülümserken. Şeker teyze, " Günaydın kızlarım." Dedi. " Günaydın Şeker teyze. " Ha! Bi Şeker teyzeyi karıştırmamıştınız o da oldu. " Diyen Baran'a baktım. " Valla bende merak ediyorum." Dedi hemen yanındaki Batuhan. Sandalyelere otururlarken. " Görmüş geçirmiş kadınsın Şeker teyze varmı bi ipucu." Bu güne kadar ne Şeker teyze birşey söylemişti hamileliklerimiz hakkında nede biz ona birşey sormuştuk. Baran gözlerini devirerek baktı Batu'ya. " Ciddi misin sen? Biz konuşurken Şeker teyze gülmeye başladı. Yaklaşıp boştaki sandalyeye oturdu sonra. " Öncelikle Allah'tan sağlıklı olmalarını isteyelim dimi. Sonra erkek, kız farkedermi? İkiside canınızdan, kanınızdan birer parça olacaklar. Evlat kokusu cennet kokusu derler. Allah acılarını göstermesin. Allah vakitli, zamanlı, sağlıklı versin kucağınıza." " Aamin! " dedik cami cemaati gibi hep bir ağızdan. " Gelelim tahminime. Hepimizin gözü Şeker teyzedeydi Figen'in bile. Yerinden yavaşça kalkarken gözüne bakıyorduk merakla. Ne diyecekti acaba. " Bence ikinizinde kızı olacak." Bir anda gülmeye başladım. Evet Şeker teyze de benimle aynı fikirdeydi. Ve kızıma bir kız arkadaş ihtimali fazlaydı bana göre. Nede olsa görmüş geçirmiş kadındı. Bilme ihtilali yüksekti. " Hahaha! Pembe odaları hazırlayalım. " " Önce bi dereyi görelim. Hemen paçaları sıvamayın." Batuhan' a bakarken Baran, " Batu haklı. Önce Ayla onaylasın." " Hadi kahvaltımızı yapın kızlar. O tabaklar bitecek. Torunlarımı iyi besleyin. " Şeker teyzenin emri üzere tabaklara giriştik. " Ya Nergiz senin yaptığın haksızlık." " Ne? Ne haksızlık? " Ben aylarca öğürmekten geberdim. Nergiz dadece 1 ay kustu. " Ay Leyla. " Ben bilmem. " Ne? " Dedi Nergiz. Baran kahkaha atarken Nergiz sinirle, " Daha birinciyi doğurmadım ne bidahaki ya! " Batuhan'a bakıyordu bir yandan, bir şey söyle beni onayla gibilerinden. Batu, " Bence sakıncası yok sevgilim. " Dediğinde ve tekmeyi bacağına yediğinde bu kez ben attım kahkahayı. Arkamdan Baran'da katıldı bana. " Hadi neyse sonra edin elti kavganızı. Baran reis uyarıyı verince kahvaltıya döndük. Yarım saat sonra kahvaltımız bitmiş evden çıkmıştık. Hastaneye doğru ilerlerken Nergiz ile alış veriş planlarına başlamıştık bile. Çünkü bebeklerimiz kız mı erkek mi bilmediğiniz için hâlâ alış verişe çıkmamıştık ve hâlâ hiç bir hazırlığımız yoktu. Nihayet hastaneye geldiğimizde bana Baran Nergiz'e Batu yardım etti inerken. Ben Baran'ın Nergiz Batu'nun kolunda, birlikte içeri girip Ayla'nın odasının olduğu kata çıktık. Bizi gören hemşire güler yüzle, " Hoşgeldiniz. Ayla hocada sizi bekliyordu." Dedi. Teşekkür edip içeri girdik. " Hoşgeldiniz hanımlar tabi beylerde. " Evet." Dedik. Hepimiz heycanlı ve meraktaydık. Kadın gülümseyerek baktı. Önce kime bakalım. Batuhan atladı hemen. " Önce biz. Baran, " Karısının değişen hormonları bunu etkiledi. İyice tuhaflaştı." Dedi gülerek. " Tamam tamam önce siz öğrenin bari. " diye ekledi elini belime koyarak. Hâli çok komikti. " Tamam o halde. Nergiz Batuhan'ın yardımıyla yatağa uzandı ve karnını açtı. Ayla yine önce jeli sürdü. Sonra elindeki âleti karnının üzerinde gezdirmeye başladı. Hepimizin gözü ekranda kulaklarımız Ayla da beklemeye başladık. Öncelikle bebeğin kilosunu boyunu vs söylemeye başladı. İyice meraklanalım diye bilerek söylemiyordu sanki. "Maşallah maşallah sağlıklı. Ayla kıs kıs güldü. Bilerek yapıyordu. " Kız mı bekliyorsunuz erkek mi? " " Kız da bizim canımız, erkek te. Sağlıklı olsun yeter. E sağlıklıda dediniz şükür. Söyleyin artık ya." Ayla daha fazla uzatmadı. " Batuhan Bey, Nergiz Hanım. " Oh şükür! " diyen Batu Nergiz'in alnına bir öpücük bıraktı. " Teşekkür ederim Nergiz'im." Nergiz toparlanırken, " Hadi bakalım. Sıra sende Leyla. Bakalım Şeker teyze bilmiş mi? " Nergiz kalkarken Baran'ın yardımıyla ben uzandım yatağa. Ayla karnıma jel sürerken, " Siz 1 ay öndesiniz. " Numara yapmayın. Adım gibi eminim biliyorsunuz." Sessiz kalarak sadece gülümsedi. Biliyordu işte sadece bize ayak uyduruyordu. Elindeki aletle az önceki gibi karnımda gezindi. Boyunu kilosunu söyledi bebeğimizin. Ardından bizi daha fazla bekletmek istememiş olacakki sağlıklı bir prenses daha." " Eev vet! " diye bağırdım. " Biliyordum." Derken başucumdaki Baran'a baktım. Gülümsedi yüzümü ellerinin arasına alarak dudaklarıma ve alnıma birer öpücük bıraktı. " Teşekkür ederim İğdem! " Oğullarımızda sana benzesin. 2 kızımız 2 oğlumuz olsun." Dedim. Arkadan Nergiz'in sesini duydum. " 4 çocuk mu. Siz kafayı yemişsiniz." " Evet ne var. Yattığım yerden Nergiz'e bakarken Ayla kahkaha atıyordu. " Hiç böyle hastalarım olmamıştı." Bu sözüyle hepimiz gülmeye başladık. & Biraz zaman biraz sabır ve sevinçler gelir. Elimde ıhlamur çayımla salonun bahçeye bakan penceresinden dışarıyı izliyordum. Aralık ayı gelmiş, hava bulutlu yağmur yağdı yağacak gibi duruyordu. Fincanımı dudaklarıma götürüp bir yudum daha aldım. Sonra pencerenin önüne bırakıp iki elimi artık kocaman görünen göbeğimin üzerinde gezdirirken, " Leyla hayırdır erkencisin. Batuhan, Nergiz ile medivenlerden inerken sordu soruyu. " İyiyim Batu. " Sende mi uyuyamadın." " Sizdemi uyuyamadınız? " " Nergiz'inde uykusu kaçtı." Yine kaygılı bir gece geçirmişti anlaşılan. Nergiz durmuş durmuş 8. ayına gelince doğum yapamam korkusuna kapılmaya başlamıştı. Hatta bir ara ben anne olamam diye ağlama krizi geçirmiş sonunda Ayla ve bir uzmandan yardım almak zorunda kalmıştık. Sonunda Ayla gerekirse sezeryanla bile kolayca doğum yapabileceğini defalarca anlatınca biraz olsun rahatlamıştı. Ama anlaşılan doğum zamanı yaklaştıkça tekrar başlamıştı kaygıları. " Bana bak Leyla! " Yok artık. " Kız haklı Batu. Ayarımı olur." derken stresle yumruklarını sıkışı dikkatimizi çekti. " Valla bilmem ben. Kahkahayı patlatırken göbeğime bakarak konuştum. " Amcanı duydum kızım. " Aynen." dedi Batu pekiştirerek ve gülerek. Bebeğim artık son dönemine girmişti. 1 hadi olmadı 1 buçuk hafta içinde doğum bekliyorduk. Bu yüzden Baran ve Batuhan şirkete sırayla gidiyorlardı. Aniden hastaneye gitme ihtimalime binaen birinin evde kalıp bize göz kulak olması gerektiğine karar vermişlerdi. Dün Baran evdeyken bugün Batu evdeydi. Yarında yine Baran. " Ee madem sizde kalktınız hadi kahvaltıya gelin çocuklar." Şeker teyzenin çağrısıyla Nergiz ile birlikte iki ördek gibi elimiz bellerde mutfağa yürürken Batu arkamızdan geliyordu. İkimizde birbirimizle yarışır şekilde kilo almış göt göbek kocaman, bacaklar şiş, gün saymaya başlamıştık. Masanın önüne geldiğimizde Nergiz'le birbirimize baktık. Nergiz yine bir anda elleri karnında gülmeye başladı. Ayla, Bu arada Nergiz'den habersiz Batuhan'ı aramış evdede rahat olması için yardım etmesini bu streslerin kasılmalara sebep olabileceğini söylemişti. Yani erken doğum riski vardı. Tabi Batuhan'ın stresi bu yüzden dahada artmış ama kendinden beter olur korkusuyla Nergiz'e çaktırmıyordu. " Şu halimize bak ya. Aynı evde iki hamile. Masaya bile oturamıyoruz. " Ne yalan söyleyeyim haklıydı. Halimiz baya baya komikti. " Kızlar isterseniz salonda koltukta yapın kahvaltıyı." " Sağol Şeker teyze. Dedik gülerek. Zar zor sandalyelere oturunca Batu'da karısının yanına oturdu. " Leyla kızım nasılsın? " " İyiyim şeker teyze. Çantamı hazırladıp arabaya koyduk Yağmur'umu bekliyoruz işte. " Hayırlıca gelsin inşallah kızım." " Amin Şeker teyze." " Sen nasılsın Nergiz kızım? " Hem Nergiz'in hem Batu'nun yüzü asıldı. " Korkuyorum Şeker teyze. " " Kızım boşa üzülüyor kaygılanıyorsun. Vakti zamanı gelince sezeryan olur yine de kucağına alırsın kızını biraz rahatla kuzum üzülme. Bebeğinde stres oluyor." " Haklısın Şeker teyze. Ama, işte yapamıyorum. Ne oldu bana anlamıyorum." Derken gözleri doldu yine. " Nergiz'im yapma böyle. Boş yere kendini üzüyorsun. " " Özür dilerim Batu! " " Ben... Ben iyi bir anne..." Demiştiki aniden dişlerini sıkarak inledi. Panikle yüzüne bakarken bu kez " Aahh!! " dedi eli karnının altında. " Batu! Dedi Batuhan'ın elinden tutarak. Korkuyla gözleri büyürken, " Batu sancım var! Dedi inleyerek. Batuhan' da Nergiz gibi bir anda panikle ayağa fırlarken Batuhan' la birbirimize baktık. " Batu hastaneye çabuk! " Figen solona koştu hemen. Dış kapıyı açıp sonses dışarıya doğru bağırdı. " Azad abii yetiş." Aynı anda Batu Nergiz'i kucakladığı gibi kapıya doğru koşar adım yürürken, bende olabildiğince hızlı peşlerinden gidiyordum. Henüz çok erkendi. Birden gelrn sancı normal değildi. Ya onlara birşey olursa korkusu içime oturdu. Kapıya geldiğimde Batu Nergiz'le arabaya binerken, " Fatih burda kal. Derken Nergiz'den bir çığlık koptu. " Allah'ım yardım et." dedim panikle. Araç bahçeden çıkarken, " Fatih buraya gel! " Bu halde olmaz yenge! " " Fatih! Ya sen götürürsün yada hamileyim demem kendim kullanırım arabayı. Sende Baran abine hesap veririrsin! " " Ama.." " Fatih! " Diye cırladım. Aynı anda kasığımda bir ağrı hissettim. Korkuyla elim karnıma giderken tekrar geçince, " Şeker teyze hadi biz de gidelim." Dedim Fatih'in getirdiği araca yürürken. Şeker teyze ile Fatih'in açtığı kapıyla apar topar arka koltuğa bindik. Hızla hareket ederek Batu'nun peşinden hastaneye doğru yola çıkarken telefonumu çıkarıp hemen Baran'ı aradım. Baran anında açtı telefon. " Alo Leyla'm? " Evet Baran ama... " Demiştim ki. " Sakin ol güzelim! " Baran!" " Tamam güzelim korkma sakin ol herşey yolundan. Erol! İğdem çıktım bile." Baran Batuhan'dan beter telaşlanmıştı. Nergiz dememe bile fırsat vermemiş benim doğuma gittiğimi düşünüp panikle yola çıkmıştı. İki doğum birden Nihayet hastaneye ulaştığımızda acil girişinin önünde durduk. Önden Şeker teyze inip bana inmem için yardım etti. Olabildiğince hızlı yürüyerek az ilerde bekleyen Azad'ın yanına gelerek, " Durum ne? " diye sordum. " Nergiz yengeyi acil doğuma aldılar." " Ne? Gerçekten mi? " " Erken doğum demiş doktorunuz. " Hadi hemen yanına gidelim." Diyerek içeriye doğru yürürken bir ağrı daha hissettim. Durdum. Bir elim karnımda bir elim duvara dayalı nefesler almaya başladım. " Kızım iyimisin? Yoksa sendemi? " " Yok Şeker teyze yoruldum ondan." Bir kaç nefesten sonra geçti ağrım. Şeker teyze ile yürümeye devam ettim. Tam asansöre doğru ilerlerken, " Leyla." diye bağıran Baran'ı duydum. Anında arkamı dönüp baktığımda elleri dizlerinde telaş içinde soluklanan Baran'ı gördüm. " Çok korktum iyimisin? " " İyiyim Baran. " Sen neden geldin bu halde? " " Nasıl durabilirdim evde? Şeker teyze ve Baran'la birlikte asansöre binerken o ağrı yine yoklayınca dişlerimi sıkmaya başladım. Elimden geldiğince belli etmemeye çalışıyordum ama böyle giderse sıradaki bendim galiba. Asansörden indiğimizde koridorda ileri geri dönen Batuhan'ı görünce yanına geldik. Batuhan'ın yüzündeki ifâde ağlamak üzere olan bir çocuk gibiydi. Oda çok korkmuştu. Geride durdum, Baran yaklaştı. " Abi" Dedi Baran'ın koluna yapışarak Batuhan. " Abi erken doğum dedi Ayla. İçeri aldılar." " Tamam oğlum korkma hemen. " Erken doğum olsada sağlıklı doğacağını söyledi ama korkuyorum. " Hiç bir şey olmayacak oğlum. Dedi Şeker teyze. Baran Batuhan'ı sakinleştirmeye çalışırlarken ben arka arkaya gelen sancılarla bağırmamak için zor tutmaya başlamıştım kendimi. Ama benimde sınırım gelmişti. Yaşadığımız aksiyon bendede etkisini gösterince, " Aaahh!!" diye bastım çığlığı. Koridordaki herkes ile birlikte Baran anında bana döndüğünde korkma sırası Baran'a doğum sırası bana geçmişti. Bir elim duvara dayalı bir elim karnımın altında aynı anda bir sancı daha gelince bir kez daha bağırdım. Bunlar baya baya doğum sancılarıydı. Baran ve hemşireler koşarak yanımda aldılar soluğu. Baran korkuyla belimden sarılırken, " Leyla'm. Yoksa.." Dedi. Şaşkındı. " Baran... Derken dişlerimin arasından inledim acıyla. Hemşire, " Muayene odasına alalım hemen." dediğinde Baran beni kucaklayarak hemşire kızın gösterdiği odaya taşıdı. Şimdi ne yapacaktım. Ayla Nergiz'in yanındaydı ve ben bu odada doğuruyordum. Baran beni yatağa bıraktığında telaşla, " Hemen Ayla hanıma haber verin." Derken tuttuğum elini bırakıp yatağın korumasına yapıştım. Baran eliyle saçlarımı geriye doğru düzeltirken, " Tamam güzelim sakin ol ve derin nefes alıp ver. " Derken kapıdan Ayla girdi. " İnanamıyorum size aynı andamı? " O eldivenlerini değiştirirken yanıma gelen hemşire üzerimdeki tulumu çıkararak bir çarşaf örttü. " Baran musade et." " Hayır burda kalacağım." " Baran." Dedim. " Hayır." Dedi kararlı. Ayla muayeneden sonra, " Doğum başlamış, bebek kanalda. Korkuyla Baran'a baktım. Ama oda Batu gibi endişeyle doluydu. " Leyla çoğu gitmiş azı kalmış." Dedi Ayla. " Şimdi derin bir nefes al ve tutarak bütün gücünle ıkın. " Ayla'nın dediğini yaparak derin bir nefes aldım. Bütün gücümle ıkınıyordum ama olmadı. Olmuyordu. " Hadi bir daha." Tekrar bir nefes alıp yine bütün gücümle ıkındım. " Hadi, hadi... Az kaldı. " Son kez." Dedim. Yağmur'umu görme isteğiyle ve bir kez daha ıkındım. Sonunda hissettiğim boşlukla doğan Yağmur'umu görmek ve ağlayışını duymak çektiğim bütün acıya değerdi.. Ayla elinde tuttuğu, avaz avaz bağırarak ağlayan bebeğimizi getirip göğsümün üzerine bıraktığında ben iki gözüm iki çeşme ağlıyordum. " Demiştim kolay ve başarılı bir doğum oldu. " Çarşafın ucuyla örttüm hemen kızımı. " Baran, Baran şuna bak! Şaşkınlıktan baka kalan Baran kendine gelerek gözlerini kızımızdan ayırıp bana çevirdi. Alnımdan öptü. " Güzelim tıpkı sana benziyor. Senin kadar eşsiz." Ayla kızımızın göbeğini keserek hemşirenin getirdiği örtüye sarıp odadaki beşiğe koydu. Elini yüzünü temizledi. Sonra Baran'ın kucağına vererek, " Gözünüz aydın Baran Karamanoğlu. Baran kucağındaki kızıma aşık olmuşçasına bakarak dışarı çıktı. & Mutlu son. Doğumumuzun üzerinden 2 saat geçmiş, Nergiz ve kızlarımızla birlikte aynı odaya alınmıştık. Nergiz ve kızı Kardelen gayet iyilerdi. Evet küçük kızlarının adını Kardelen koymuştu Batuhan. Annesi gibi ismi çiçek ismi olsun diye. Sadece kilosu biraz düşüktü. Ama sağlıklıydı. Kızım, Yağmur'um ve bende iyiydik. Haberi alan herkes ellerinde oyuncaklarla hastaneye gelmiş kapımızın önü dünya kadar oyuncak ve çiçeklerle dolmuştu. Şeker teyze sayesinde kısa süren ziyaretler akşam olduğunda bitmişti ancak. Artık eşlerimiz ve kızlarımız vardı sadece yanımızda. İşte benim umutsuzca başlayan hayatımın mutlulukla devam eden bölümü burdan itibaren başlıyordu. Baran, ben ve kızım Yağmur. Önümüzde kocaman bir hayat bizi bekliyordu. Ve kalan zamanımızı doya doya yaşamak tek arzum.. SON. |
0% |