"Susamış arzularımı, acıyla ağlayan yüreğimi sadece o rahatlatabilirdi. Aşkın ve şefkatin çocuğuydum ben. Kalbim bir aşk ateşiyle yanar, dudaklarım sevgi dağıtır, gözlerim şefkati yansıtırdı.

Tanrının bana biçtiği kader, kız kardeşiminkiyle değişmişti. Onun olması beklenen her şeydim artık ben. Düşlediğim, yüreğimin göz yaşı dökerek arzuladığı her şey de oydu.

Aşkın ve sevginin çocuğu, kan ve ölümün kollarına düşmüştü. Savaş ve cesaretin çocuğu, aşk ve sevginin kollarına yükselmişti.

Kaderime boyun eğip görevimi de aşkla kabullendim. Kanından ve adından başka gücü olmayan bu fani, tahtını ve tacını, halkı adına sevgiyle kucakladı bu yüzden.

Lâkin karanlık beni sahip olduğum tek şeyden de ayırdı.
Ne sevdiğim kaldı ne de adım. Sadece ben ve kanım.

Karanlığın istediği bendim anlaşılan. Ben de kendimi teslim ettim.

Bu benim önce aşkımı, sonra hakkımı ve en nihayetinde de ailemi ve evimi nasıl kaybettiğimin hikayesiydi. Bu benim, tüm sevgimi ve merhametimi, vicdanımı nasıl yitirdiğimin destanıydı."