Arayan Zeynep’ti dediğim gibi. Telefonu açtığımda; ‘Hilal? 2 Saattir masadayım ve beni görmezlikten geliyorsunuz.’ Dedi. Korkmaya başlamıştım. Zeynep’i hasan ustadan alıp hastaneye gittik. Bir iki saat sonra bir haber aldık. Belki de hiç duymak istemeyeceğimiz bir haberdi bu.

Bu haberi öğrenmek bizi çok üzmüştü. Zeynep, şizofrene yakalanmıştı. Olmayan veya olağan üstü şeyler görmeye başlamış, ve hastaneye kaldırılması gerekiyordu, artık mantıken herkes ’in dilinde normal, bizim kendi içimizde kaba bir kelimeydi ‘deli’ kelimesi.. Zeynep, küçüklüğünden beri deliler hastanesine gitmekten korkardı. Sanki dünya tersine dönüyormuş gibi, herkes istemediği şeyleri yaşıyordu. Biliyor musunuz benimde korktuğum şeyler var. Ben Hilal AYDOĞAN ve eğer bu dünyadan göçüp gidersem beni şöyle bilin eğer ben Hilalsem, ölüm vaktime kadar ailemden, arkadaşlarımdan ayrılmak istemem. Ben obsesif kompulsif hastasıyım. Ellerim bir yere değer değmez neresi olursa olsun ellerimi yıkamaya gitmek zorundayım. Ellerimi yıkamazsam, midem bulanmaya başlıyor. Zaten midem bulandığı için lavaboya gitmek zorunda kaldığım, ihtiyacımı giderdikten sonra zaten ellerim yıkıyorum. Evet Metehan benim en yakın arkadaşım. Zeynep ’de gitti, herkes yavaş yavaş gidiyor. Belki dakikalar saniyeler saatler günler aylar yıllar sonra bizimde sonumuz onlar gibi olacak. Belki bizde hastaneye kaldırılacaktık, belki bizde dayanamayacaktık mental olarak, belki bizde pes edecektik, belki bizimde pes ettiğimiz zamanlar olacak. Ama hayat bizi ayırmadıkça biz asla pes etmeyeceğiz. Çünkü pes edenlerde zaten bizim sonumuz gibi olacaktı. Sonsuz bir döngü içindeydik. Yoktuk sanki dünyada, hiç var olmamış gibi