Annemin gözlerinin icine bakiyordum, korkuyordu. Tipki benim gozlerimde olan korku gibi, onun gozlerinde de korku vardı. Kafasina dayanmis silah yüzünden ağlıyordu, benim icin endiselenmiyordu. Bana bakamiyordu, hiç aglatmadigi kizini aglarken gormek istemiyordu herhalde.

Aglamaktan bogazim agrimaya başlamıştı, beni kollarimdan tutan adama sinirle donup tekmelemeye calistim. Sadece 6 yasindaydim tabii, hicbir sey yapamayacagimi bilmiyordum. Babama guvenirdim eskiden, artik guvenemezdim. Çünkü o annem olmeden sadece 20 dakika once olmuştu. Annemi koruyabilecek tek kisi bendim. Adam beni kucagina alip tuttu, bir an aciyarak baktı gozlerime, ona donmustum. Annemi goremiyordum. Sonra silah sesi, aglayamadim o anda, gormesem bile kimin oldugunu anlamistim. Guzeller guzeli annem...

Adam zorla gulumseyerek bana bakti, ona guvenmesem bile uzuldugunu fark ettigimde yumusamistim. Derin bir nefes alip sıkı sıkı sarıldı bana, sanki dusecekmisim gibi tutuyordu beni.

Özür dilerim, küçük. Bunu yapmak zorundaydik.

Birsey soylemedim, aglamadim da. Sahi, neden uzuluyordum ki ben? Bana asla guvenmeyen annem icin mi? Bana asla sevgisini gostermeyen annem icin mi? Bundan sadece iki gun once annem kulagima dogru egilmisti, sevinmistim. Çünkü beni opecegini dusunustum. Ama yapmadi, fisildadi.

Asla firtinada dayanacak kadar guclu olamayacaksin, Arden Karel. Sen hicbir zaman bu aile gibi olamayacaksin.

Demişti, gozlerim dolmustu o an. Annemin beni sevmedigini cok iyi biliyordum, ama bu kadar oldugunu tahmin etmemistim.

Arden Karel!

Tanimadigim birinin bana seslenmesiyle bu dusuncelerden kurtuldum, sese dogru bakmadan once son kez tiksinerek baktim cesetlere. Sese dogru baktigimda iri yapili, 1.90 boylarinda birinin bana dogru yurudugunu gordum. Yuzundeki maske yüzünden yuzunu goremiyordum, ama maskesine ragmen kaşlarınin catik oldugunu fark etmistim. Onumde durdugunda kaşlarım catik bir şekilde kafami kaldirip gozlerine baktim.

Ne?

Soguk bir sesle cevap vermistim, kollarimi onumde birlestirdim. Ustundeki formadan asker oldugunu anlamistim. Bir sure yuzumu inceledi, bakislari bir sure dudaklarimda kalmıştı. Bir kaşım havada ona bakarken bakislari gozlerime döndü.

Yarim saattir seni bekliyoruz, ve sen burada oylece dikilmis sagina bakıyorsun. Bu tamamen sorumsuzluk, farkinda misin?

Ses tonu sertti, goz devirip kafamla cesetlerin asili oldugu agaci isaret ettim.

Asil sorumsuz olan sizsiniz, yarim saattir bunlari fark edemediniz sanirim? Ve bana sorarsaniz, bu sorumsuzluk ile beraber aptallik.

Gözlerini kisarak bir sure bana bakti, bakislari yavaş bir şekilde agaca donmeden once agzinda bir kufur mirildandi. Ne soyledigini anlamamistim ama umrumda degildi. Agaca baktığı anda bakislari tekrar bana dondu, gözlerinde herhangi bir duygu barindirmiyordu. Derin bir nefes aldim.

Söyle oradakilere, boş yere birsey aramasinlar. Aradiklari cesetler burada nede olsa.

Biraz emir verir gibi olmustu, ama ben boyleydim. Her zaman emir verir gibi konusurdum. Daha fazla ona bakmak istemedigim icin tekrar cesetlere baktim, kipkirmizi olmus agaca dogru bir adim attim. Arkamda biraktigim adamin bir sure oylece durdugunu, daha sonra sinirle homurdanarak gittiğini fark ettim. Dudaklarim hafifce yana kivrilmisti, insanlarin sinirlenmesi hosuma gidiyordu. Aradan 5 dakika gecmeden ilerideki askerler yanimda toplanmisti. Bir sure saskinlik, ve dehsete dusmus gibi agaca baktiktan sonra ise koyuldular.

Bir sure kaşlarım catik bir şekilde izledim onlari, az onceki adam yoktu yanlarında. Yanimdaki inceleme ekibinden bir eldiven almadan once saclarimi yukarda topladim. Eldivenleri ellerime taktiktan sonra kadina ait oldugunu dusundugum cesete yaklastim, oyle kotu bir haldeydiki... Bir an kusma ihtiyaci duymustum. Derin bir nefes alip sakinleşmeye calistim, kadinin onunde durdum, saclarini yolmuslardi. Saclarinin ne renk oldugunu anlamamistim, cunku kanla kapliydi saclari. Yuzunu de tarif edemem. Yuzunu parcalamislardi...

Sinirle burnumdan solumaya basladim, hangi it bunu yapardi ki? Kadinin ustundeki yirtik kıyafetleri kurcalamaya basladim, cebinden cuzdani ve telefonu cikmisti. Ama yine kan yüzünden berbat bir haldeydiler. Üstünden baska hicbir sey cikmayinca elimdeki telefon ve cuzdani temizlemesi icin bir kızın yaninda durdum. Eimdekileri ona uzattigimda gulumseyerek bana bakiyordu. Usulca elimdekileri aldi.

Temizlersin bunlari, ama temizledikten sonra benim disimda hic kimseye verme. Ilk ben incelemek istiyorum.

Kız kafasini sallayip onaylayacakken yine ayni sesi duydum, sesinden bile siritisi belli oluyordu.

Nedenmis o? Size mi ait kucuk hanim?

Sesinden tanimistim, yine o adamdi. Sinirli bir ic cekip arkami dondum. Kollarini onunde birlestirmis bir şekilde gozlerime bakiyordu. Sinir bozukluguyla goz devirdim.

Ben oyle istedim, bir sorun mu var? Yani, siz sanirim beni tanimiyorsunuz. Ben isimi kendim yapmayi seven bir kadinim.

Biliyorum, Arden Karel. Seni senden iyi taniyorum.

Son cumlesini kisik sesle soylemesine ragmen duymustum. Alauvi bir siritisla bakiyordum ona, hafifce kaşlarım havalandi.

Ah, oyle mi? Ben sizi hic tanimiyorken siz beni nasil bu kadar iyi taniyorsunuz peki?

Bak, sende soyluyorsun. Sen beni tanimadikca, benim seni nasil tanidigimi anlayamazsin.

🕸🕸🕸🕸🕸

Bolum sonu!!! Umarim begenmissinizdir 😭😭 elimden geldigince guzel yapmaya calisiyom zaten kotu olursa soyleyin duzeltiyim he. Bide bolum kisa oldu kusura bakmayinnn