4. BÖLÜM

~Nikâh gününden sonra•

Ayşim odasında oturmuş telefonuyla ilgileniyordu. Birden telefonuna bir mesaj geldi.

"Hazırlan ve aşağıya in."

"Bu kim ya?" Diye mırıldandı.

"Kimsin?"

"Mahir ben. Hadi bekliyorum."

"Cidden aşağıda mısın?"

"Evet."

"İşsiz ya, gelmiş aşağıda bekliyor. Daha ben ne hazırlanmışım ne makyaj yapmışım."

Ayşim telefonunu makyaj masasına bırakıp dolabına yöneldi. Dolabından basit bir kısa kollu, siyah crop ve mavi bir kot şort çıkardı.

Ayşim giyindikten sonra çantasını alıp bir kaç eşyayı içine attı. İşi bitince evin önüne indi.

"Binsene." Dedi Mahir.

"Emredersiniz! Mağara ayısı." Diye sitem etti Ayşim.

Ayşim siyah Jeep'in ön kapısını açıp bindi. Mahir ise onun her hareketini izlemekle meşguldü.

Ayşim "ne bakıyorsun?" Anlaminda bakış attı. "Yok bir şey." Dedi Mahir.

"Nereye gideceğiz?" Diye sordu emniyet kemerini takarken. "Gelinlik ve damatlık bakmaya."

Ayşim dalga geçer bir tavırla "Ha, gerçekten mutlu çiftler gibi gidip gelinlik ve damatlık bakacağız yani?" Bir süre durdu. "Ee doğru. Bize bir villa bile tutan kişiler nasıl gelinlik ve damatlık almasın?"

Mahir'in duyduğu cümleyle yüzü düştü.

~

Bir mağazanın önünde durdular. "Geldik mi?" Diye sordu. "Geldik." Dedi Mahir soğuk bir tavırla. "Buna ne oluyor ya?" Dedi Ayşim.

Dükkâna girdiklerinde anneleri onları bekliyordu. Onları gördüklerinde koşarak onların yanlarına geldiler.

"Hoşgeldiniz!" Diyerek Mahir'e sarıldı annesi. "Hoşgeldiniz çocuklar!" Diyerek onların yanına geldi Leman. "Hoşbulduk." Dedi ikisi de.

"Bakın size neler bulduk! Görseniz çok beğenirsiniz."

Leylâ hanım, hevesli hevesli gelinlik ve damatlıkları onlara gösteriyordu. "Bak Ayşim kızım, bu sana çok yakışır. Sence nasıl?"

"Leylâ hanım." Diye söze başladı Ayşim. "Bana mükemmel kayınvalidelik yapmanıza gerek yok. Biliyorsunuz ki sizin ortak olmanız ve benim kurtulmam için evlendik. Yani pek ciddiye almayın." Leyla hanım pek utanmıştı fakat bu Ayşim'in pek umrunda değildi. "Yani olayı bildiğiniz halde birbirinize oyunculuk yapmayın. Yani ben olsam utanırdım rol yapmaktan. Para için bu şov.. Biraz gereksiz."

Ayşim'in bu cümlelerini duyan Leylâ'nın ağzı açık kaldı fakat alıngan biri olmadığı için pek de umursamadı. Mahir ise "görmedim, duymadım, bilmiyorum' ​​​​​modundaydı. Annesi Leman ise ona çok sinirli bir şekilde bakıyordu.

"Bana öyle bakma anne."

Leman kızının bu cümlesiyle bakışlarını düzeltti. "Gelinliği alabilir miyim? Deneyip çıkalım."

Leylâ gelinliği Ayşim'e uzattı. Giyinmesine yardımcı olmaları için yardımcılar çağırdı. Ayşim bir süre sonra deneme kabininden çıktı ve üçünün önüne geçti. "Mükemmel." Dedi annesi.

"Güzelmiş bu kızım. Bu olsun."

Ayşim'in fikrini bile sormadan almaya karar vermişlerdi o gelinliği. Gerçi Ayşim'in pek de umrunda olmadı bu.

Gelinlik, beyaz, uzun ve omuzu açık bir gelinlikti. Tülleri, dantel detayları ve çiçekler vardı üzerinde.

"Tamam o zaman bu olsun." Dedi Ayşim.

"Oğlum sen de şu damatlığı denesene." Siyah damatlığı isaret etti annesi. "Tamam anne." Diyerek damatlığı eline alıp deneme kabinine geçti.

Bir süre sonra kabinden çıktı ve merdivene çıkıp boy aynasına baktı.

"Çok yakışmış oğlum." Dedi annesi.

"Öyle mi? Bir Ayşim'in de fikrini alalım bence."

Ayşim hiç oralı olmadı. "Ben ne alaka?" Dedi. "Aa kızım, hiç sana sormadan olur mu? Sen gelinimizsin."

"Ben az önce size bir şey anlatamadım galiba? Neyse. Uğraşamayacağım. Bu güzel olmuş."

Ayşim cidden beğenmişti o damatlığı.

~

Mağazadan çoktan elbiseleri alıp çıkmışlardı. Ayşim odasında kitap okuyordu. O sırada odasına kız kardeşi Gökçe girdi.

"Abla, gelebilir miyim?"

"Tabiki." Diye gülümsedi.

Kardeşi onun tek dayanağıydı. Resmen yaşama sebebiydi. Onu çok seviyor, o olmadan bir şey yapamıyordu.

"Nasılsın?" Diye sordu. Ablasının oturduğu yatağın kenarına oturdu. "Nasıl olayım ki? Berbat." Kardeşi ablasının elini tuttu. "Ben yanındayım ablacığım. Eğer bir sorun yaşarsan bana söyle tamam mı? Evlenmene ben de çok üzüldüm. Hem de sevmediğin kişiyle evlenmene."

"Oyy, güzelim benim. İyiki varsın." Dedi Ayşim. "Sen de abla."

~

~Düğün günü•

​​​​​