Kırgınlık hissi hiçbir zaman benden gitmiyor. Sanki üzülmekten başka duygum yokmuş gibi , aslında bir iki tane daha var .

İnsanları çok kırıyorum . Kendimi açıklamaya çalışıyorum . Aslında amacım kimseyi kırıp üzmek değil. Ama bunu yapıyorum . Etrafımda kimseyi bırakmadım . Kırıldığımı söyleyemiyorum çünkü beni kıran her insandan uzaklaşıyorum ve uzaklaştığım için suç bana kalıyor. Mesela çabuk sinirleniyorum ,psikoloğa gitmek istiyorum ,kafamdaki sesleri birisinin tarafsız dinlemesini istiyorum , hayatımın bu şekilde ellerimden kayıp gidişini izlemek istemiyorum , aileme söyleyemiyorum , arkadaşlarım yargılayacak diye anlatamıyorum , kendimi kapatıyorum , kitaplara saklanıyorum , şarkılara sığınıyorum çünkü kitaplarda veyahut da şarkılarda kendime dair izler buluyorum .

Çoğu zaman bu beni daha fazla üzüyor.Kırılmaktan başka bir işe yaramıyorum. Derslerim iyi değil, iyi bir evlat değilim , güzel bir sevgili değilim , sevilen bir arkadaş değilim . Bunların hepsi beni çok fazla üzüyor , ben artık cidden sıkıldım . Anlatabiliyor muyum ? Gitmek istiyorum ... Kimsenin bana karışmadığı , kafamı dinleyebileceğim ,kitaplarımın, şarkılarımın yanında olduğu bir yere gitmek istiyorum. Kimsenin beni yargılamayacağı bir yere , gerekirse tek başıma kalayım gideceğim yerde ama ben biraz kafamı dinlemek istiyorum . Sürekli ailemi , derslerimi düşünmek istemiyorum . Kendimi iyi hissetmiyorum .

Yalandan bile iyi hissetmiyorum artık. Çünkü bittim ve bu bitişler vücuduma yansımaya başladı . Yerli yersiz kilo almaya başladım . İstemeden yemek yemeye başladım . Cildim bozuluyor. Abi zaten benim cildim kötü daha da kötüye gidiyor , her geçen hafta yüzümdeki beyaz lekeler çoğalıyor. Ben kendi vücudumu sevmezken her hafta başka bir kusur olmasından sıkıldım . Sürekli konudan konuya atlıyorum neden bilmiyorum. Birbirinden bağımsız konulardan bahsedip duruyorum ama yoruldum ya .

Daraldım . Ağlamak istemiyorum ,mide bulantılarım geçsin istiyorum , arkadaşım olsun istiyorum , sevdiğim kişiyi üzmek istemiyorum ama bunların hiçbiri olmuyor . Mide kasılmalarım tekrar başladı . Bunu aileme söylesem yine bende hata bulacak . Annemi sevmiyorum hatta cidden nefret ediyorum . Şu dakika evden git deseler sokakta yatmaya razıyım .

Giderim .

Düşünmem eşyalarımı toplar çıkarım . Belki gidicek bir kapım yok , arayacak bir kimsem yok ama ben bu evde durmak istemiyorum . Evde bir aile yok . 4 kişi ve hepsinin nefret ettiği bir ben varım . Kız kardeşimi de sayıyorum çünkü şurda 1 seneye kalmaz o da benden nefret edecek. Onu koruyabildiğim kadar koruyacağım. Peki ya kendimden nasıl koruyacağım . Sinirimden , üzüntümden nasıl koruyacağım . İşte bu yüzden evden uzaklaşmak istiyorum . Ben yokken kimse ona zarar veremez . Herkes bana sinirlenip duruyor . Yok abi ben dayanamıyorum .

YORULDUM. BİTTİM

Ben daha kendimi kendimden koruyamazken hala insanları kendimden korumaya çalışıyorum . Bencil olmak istiyorum ama olamıyorum . Acaba babam evde olsaydı ne olurdu , annemi bırakmasaydı , evi terk etmeseydi, bana baba sevgisini gösterseydi her şey değişir miydi ? Yoksa yine benden nefret mi ederlerdi . Özledim galiba, hiç tanımadığım bir adamı, sadece fotoğraflarla aklımda kalan adamı özledim galiba . Keşke fotoğrafları atmasaydım .

Belki bir yerdedir hala ama kim bilir nerde . Bana o fotoğraflar lazım . Babam lan o benim ben onun kanındanım, kızıyım ben ya ilk göz ağrısıyım , neden sevmedi beni? Sülalesinin ilk torunuyum ben. Neden sevmediler beni ? Küçükken her şey ne kadar güzeldi . Hiçbir şeyi anlamıyordum . Büyüdükçe her şey de benimle beraber büyüdü . Hiçbirini arkamda bırakamadım .

Büyüdüm dediğim de 5 yaş ben 1. sınıfta büyüdüm 9 yaşında bittim , 10 yaşında anne oldum, 12 yaşında hayatımdan vazgeçtim , ben 12 yaşında hayatımdan vazgeçtim ya . İnsanlar sokakta oynarken, ailesiyle gezerken , arkadaşlarıyla eğlenirken ben bitmiştim . Annemin evliliğini düşünüyordum , babamın yaptıklarını düşünüyordum , yazmak iyi geliyordu artık o bile iyi gelmiyor . Kalbim sıkışıyor.

Şuan insanlar 13 yaşında gezip eğlenirken ben ev kadını oldum . Evi düzgün temizlemediğim için dayak yedim ,derslerim düştü diye aşağılandım , ailem arkadaşlarım tarafından dışlandım . İnsanlar 14 yaşında arkadaşlarıyla takılırken ben kardeşime baktım , bir nevi annelik yaptım ,dışarı çıkamadım ,derdimi kimseye anlatamadım ,ağlayamadım ,duygularımı hep içimde yaşadım . İnsanlar 15 yaşında okulda eğlenirken ben kendime zararlar verdim ,kendimi bitirmeye çalıştım , vücuduma iz kalmayacak şekilde çok zarar verdim . Zaten olan yaraların üstünden geçtim ,yanık olan yerimi daha çok yaktım . Ben kendi canımı çok yaktım .

İnsanlar 16 yaşında ailesiyle dertlerini paylaşırken ben kitaplara daha çok sığındım , belki görmediğim bütün sevgiyi orda bulurum diye . Olmadı. 17 yaşındayım ve hiç parlak durmuyor ucu daraldım . Yeni günlerden beklentim yok.

Kendime not "hiçbir şey düzelmeyecek kendini ileri tarihler için kandırıp durma. Bir hiçsin ve bu her zaman böyle kalacak . Ailen seni sevmeyecek , bir baban olmayacak ,arkadaş edinemeyeceksin ,voleybolda ilerleyemeyeceksin, üniversiteyi kazanamayacaksın, kendini acındırmaktan başka bir gayen olmayacak . Kendine bile zarar vermeyi beceremeyeceksin . Sen aptalsın sen kızım " özür dilerim senin de başını şişirdim gidiyorum görüşmek üzere .....

———————————————––

Buralarda bir yerlerde böyle olan birkaç kız daha vardır biliyorum ve hepsini bekliyorum ister yorumlara ister yanıma ama ben tektim siz tek oknayacaksınız