Günlerdir içinde olan sıkıntıya ofladı genç kız.

Sıkıntısının onlarla ilgili olmadığını bilse de sırayla annesini, babasını, abisini aradı; seslerini duydu.

Ellerini boğazından saçlarına çıkarıp aklına gelen bütün fikirleri olası sonuçlarıyla birlikte tek tek düşündü.

Nihayet işleme koyabileceği bir fikir geldi aklına. Aslında bunu yapmak için korkuyordu ama içindeki sıkıntı bir nebze olsun hafifleyince umut dolmaya başladı içine.

Gözlerini kapatıp ellerini açarak dua etti Rabbi'ne. Allah'ım bu sefer de öyle olmasın. Lütfen kalbi temiz, namuslu biri olsun. Çizgisini hiç bozmasın. Bana arkadaşlık etsin, yalnız bırakmasın, yeter.

Duasını bitirip ellerini yüzüne sürdü.

Kalbine dolan umut, yüzüne bir tebessüm yerleştirmesini sağladı.

Yerinde duramayarak ayağa kalktı. Evin kapısına doğru yürüyüp tekrar koltuğun başına geldi ve bu hareketi tekrarlarken içinden inançla bu sefer olacak, diye geçirdi. Bu sefer düzgün biriyle ev arkadaşı olacağım.

Aklındaki kızla ilgili en ufak bir şüphesi yoktu. Oysa kızı doğru dürüst tanımıyordu bile. Sadece kampüste ayaküstü birkaç kez sohbet etmiş ve her birbirlerini gördüklerinde selamlaşmışlardı, o kadar. Ama Alin hissediyordu. Bu seferki ev arkadaşı onu yarı yolda bırakmayacaktı.

Yeni ev arkadaşı olmasını istediği kız hakkında bildiği şeyleri zihninin süzgecinden geçirdi. Ailesi İstanbul'da olduğu için KYK yurdunda kalıyordu ki onun kaldığı yurt hakkında hiç de iyi şeyler duyulmuyordu. O da kaldığı yurttan memnun değil ama başka bir çaresi olmadığı için de oradan ayrılamıyor.

Onun hakkında bildiğim başka ne var, diye düşündü.

Gördüğü her kadına, kıza selam verir ama hiçbir erkekle konuşmazdı. Tabii tek bir erkek hariç, Caner.

Caner'le bir ara arkadaş ortamında konuşmuştu. Çok kafa bir çocuk ama pek kızlarla işi olmayan bir tipti. Acaba Gülay'la nerede tanışıp yakın oldular?

Tabii ya, diye geçirdi içinden. Onlar geçen yıl aynı kafede çalışmışlardı. Hem aynı bölümü okuyorlar, bir sınıf arayla. Herhalde öyle arkadaş oldular, diye yürüttüğü mantık; telefonunun çaldığını duyunca durdu.

Koltuğun üzerinde bıraktığı çalan telefonunu hemen koltuğa doğru eğilip eline aldı ve çağrı kapanmadan cevapladı. "Efendim abi?"

"Bir şey istiyor musun, abiciğim?" diye kardeşine soruyla karşılık veren Akın, kardeşinin iki yıldır yaşadığı evin bir alt sokağındaki markette sağ eliyle sürdüğü market arabasıyla geziniyordu. Alacaklarını almıştı ama Alin'in isteyeceği şeyi bekliyordu.

Alin abisinin gelmesine şaşırıp birkaç saniye olduğu yerde öylece kaldı. Abisinin "Alin?" demesiyle kendine gelip ağzına gelen şeyleri sıraladı. "Cips, çikolata, sakız, kek, dondurma-" Hız kesmeden saymaya devam edecekti ki Akın'ın "Tamam abiciğim. Evde eksik bir şey yoksa kapatıyorum." demesiyle durup düşündü. Daha iki gün önce alışverişe çıkmıştı Evde bir eksik yoktu. "Yok. Çabuk gel."

Akın cevabını aldıktan sonra telefonu kapatıp cebine koydu. Ardından abur cuburların olduğu kısma doğru önünde duran arabayı sürerek yürümeye başladı.

🌪

Yeni bir kurgu ile sizlerleyim. Umarım beğenirsiniz