1. Bölüm: Korkusuz

~Kumsal~

İYİ OKUMALAR⚘

"Baba ne olur dur artık!"

Çığlıklarımız kulak kanatmaya yetecek seviyedeydi.

"Sizi yüzlerce kez uyardım, o yavşak dayınıza gitmeyeceksiniz diye ama anlatamamışım. Sizinle sabahlayacağım!"

"Dayımızın doğum gününü kutlamak için gittik! Siz kavgalısınız diye biz de mi konuşmayacağız?"

Bizi duymuyordu. Umrunda bile değildik, alıştık. Annemiz hasta bir şekilde içeride yatıyor. Babam annemizden nefret ettiğini söylüyor fakat annem için buraya sürekli özel doktorlar getirtiyor. Daha doğrusu getiriyordu.. son 1 aydır ne doktor getirtiyor ne de ilaç getirtiyordu.

Bizim elimizden hiç bir sey gelmiyordu. Babamızın ya kemerine yada yumruklarına maruz kalıyorduk.

Babamızdan sıkıldıysanız biraz "Biz" den bahsedeyim.

Ben Kumsal Kusavan 19 yaşındayım iç mimarlık okuyorum. Kardeşlerimle Ankara'da yaşıyorum. Sosyal bir insandım, babam sayesinde çevrem, benim bağımlı bir LOL oyuncusu olduğumu düşünüyor. Her buluşma için oyunu bahane ediyorum. Hobilerimden biri şarkı söylemektir. Sesimin güzel olduğunu düşünüyorum. Kahverengi uzun düz saçlarım ve yeşil gözlerim var. Dış görünüşünü beğenen, kendisiyle barışık bir insanım. Gerek var mı bilmiyorum, aşka inanıyorum. Daha önceden de sevgili olup, takıldığım çocuklar vardı. Ama hiç birinde gerçek sevgiyi göremedim

Şefak Kusavan, 19 yaşında, TIP okuyor. Benimle beraber gezmeyi çok seviyor. Bende onunla gezmeyi seviyorum ikimizde sosyal insanlarız. Siyah uzun düz saçları ve mavi gözleri var. Yüzünde çiller var, kesinlikle çil ona çok yakışıyor. Boş kaldığında kore dizileri izliyor yada kitap okuyor. Aksiyonlu aşk hikayelerini sever, vurdulu kırdılı gibi.

Açelya Kusavan, 20 yaşında, hukuk okuyor. Şefak ve benimle pek fazla gezmeyi sevmez. Genellikle evde oturup televizyon izliyor (Aşk-ı memnu hayranı). Harika bir resim yeteneği var, hayran kalınacak bir yetenek. Ders çalışmalarını ihmal etmez. Kahverengi uzun dalgalı saçları ve kahverengi gözleri var. Aşka inancı asla yok. Sap kalmayı tercih ediyor.

Üçümüzde farklı şeyler okuyoruz. Daha sonra iddiaya girdik, üçümüzde mesleğimizi elimize aldığımızda ilk maaşlarımızı karşılaştıracağız.

Küçüklükten beri gerekli gereksiz herseyde iddiaya gireriz. İçimizde ki çocuğun alınmasına izin vermeyeceğiz.

Sabah

Acı içerisinde erkenden kalktık.

Önce Şefak'ın sesi duyuldu:

"Yanıma gelin. Benim bu eve daha fazla tahammülüm yok kaçmak zorundayız"

Açelya ve ben bakıştık. İkimiz de aynı şeyi düşündük. Ama Şefak'a katılıyorum, bu evden ayrılmak için herşeyi yapacağım.

Açelya, "Peki ya annemiz? O ne olacak? Ayrıca en son kaçmaya çalıştığımızda ne olduğunu hatırlıyorsun değil mi?"

İçimde bir umut ışığı yandı. Kesinlikle bu evden gitmeliydik.

"En son ne yaşananlar şuan kimin umrunda? Bu evden kaçmalıyız. Babamın içmeye gittiği bir gece anneme haber vermeden çıkıp gidelim burdan. Anneme haber verirsek üzülebilir, duygusal sahneye gerek yok. Hiç kimsenin bir şeyden haberi olmayacak."

Şefak, "İyi düşündün, ama nereye gideceğiz ve parayı nerden bulacağız?"

Açelya'nın aklına bir şey gelmiş olmalı ki hemen lafın üstüne atladı

"Annemiz yataklara düşmeden önce bizim kredi kartlarımıza eşit miktarda para yüklemişti. Ayrica benim bir kaç yıldır sakladığım kumbaramdan da para alırız. Bir şekilde birşeyler yapmamız gerek. Ne olursa olsun bu evden kaçacağız!"

Açelya'nın gaza gelmesiyle beraber sesi olduğundan yüksek çıktı.

"Sessiz ol salak, babam duyacak"

Şefak, "Ne zaman kaçacağız? Her pazar günü gecesi arkadaşlarıyla içmeye gidiyor. 3 gün daha dayanalım. O gittiğinde hazırlanmaya başlarız."

Açelya, "Evin camlarında ve dışındaki kilit ve zincirleri unutmadınız değil mi?"

Göğüsü mü gerdim korkusuzca:

"Biz pazar günü gecesi kaçacağız. Paslı zincirler bizi tutmaz. Önce ki kaçışımız gibi hazırlıksız olmayacağız..."

[Bölüm sonu]

İlk bölüm sona erdi.
Neler düşündüğünüzü merak ediyorum.

Umarım beğenmişsinizdir.
Fırsat bulduğum her gün yazacağım.