Kelimelerin tükendiği o anlar vardır artık ruhun yorulduğu bir adım daha atmak istemediğimiz nefes almakta zorluk çektiğimiz anlar vardır o süreçler nasıl geçer nasıl atlatılır kimse sormaz kimse söylemez yüreğimiz hep yangın yeri kalır

Geçen günler, saatler, dakikalar,saniyeler kimse sormadı bana nasılsın diye oysaki ben yitik bir ruhtan başka birşey değildim koskoca 2 yıl sevdiğin adamın hayali ile konuşmak delirmek midir bilmiyorum ama bu delirmekse onu görmek uğruna delirebilirdim kullandığım ilaçlar bedenimi sarsarken aklımdan hiçbir anı sarsılmadı peki ya şimdi ne olacak bugün artık özgürüm bu beyaz duvarlar kaderime ortak değil şimdi o çaresizliğin içinde ben nasıl çare olurum kendime...

- Doktor bey Larin için iyi olacağına emin miyiz daha toparlandığını düşünmüyorum

- Cihangir bey kızınız için artık yapabileceğimiz birşey kalmadı böyle yaşamaya devam edecek ne ilaçlar ne terapiler daha fazla işe yaramıyor.

Babamın sesi ile düşüncelerden uzaklaştım beni burda tutmak istiyordu zaten 2 yıl önce onun için ölen kızıyım şimdi beni yaşamaktan aciz bir adamın kızıyım eşyalarımı toplayan anneme baktım uzunca onda var mıydı sevgi kırıntısı hayır yoktu beni seven tek adam şimdi hayatta değildi bundan sonra kendi evimde hayalleri ile yaşamaya devam edecektim birdaha sevebilir miyim başkasını düşüncesi bile midemi bulandırırken hayır ben Barlas için yaşıyordum şimdi Barlas yoktu nefes alan bir ölüden başka hiçbir şey değildim

Haftalar geçti hastaneden çıkalı kendi evimde kendime bile yabancıydım kendime ait bir dairede bir bedenim birde kafamdaki ile iki kişiydik balkondan dışarı öylece bakıyordum bir ağaç altında başını yukarı çevirmiş beni izleyen biri ile göz göze geldim kaşlarımı çattım derdi neydi bu adamın belki dakikalarca birbirimize kitlendik elinde sigarası ağaca yaslanmış beni izliyordu öfke ile kalkıp salona geçtim insan gecenin bir körü böyle taciz edilmezdi ya!!

Alt kattan gelen gürültü ile derin bir nefes alıp gözlerimi açtım ne gece nede sabah huzur denilen birşey yoktu bi mahallede ama aile evinden daha iyi olduğunu bildiğim için katlanıyordum kapının zil sesi ile daha da öfkelenerek kalktım yataktan dertleri neydi bu insanların üzerime bir hırka geçirip kapıyı açtım karşımda bir adam durmuş beni süzüyordu

- Buyrun kime bakmıştınız

- Merhaba hanfendi alt katınıza taşındım fakat anahtarı içerde unuttuğum için giremiyorum eğer sizin balkonunuzdan aşağı inebilirsem gerçekten çok mutlu olurum

Tamam diyerek yatak odama geri ilerlerken öylece arkamda durmuş adım atmıyordu arkamı dönüp hadi der gibi baktım anlamsızca bana bakıp ilerledi ne dememi bekliyordu acaba

Gözlerimi uykudan tekrardan araladım sarsak adımlarla salona doğru ilerledim bu ilaçlar hâlâ beni sersem gibi yapıyordu adımımı salona attığımda koltukta yüz üstü yatan adamı gördüm kalbim deli gibi çarparken ellerim titremeye başladı Barlas mı gelmişti geri mi döndü hayır hayır aklım benimle oyun oynuyordu sessiz adımlarla koltuğa ilerledim titreyen ellerimle omzuna dokundum hızla kahverengi gözlerini açan adamla birlikte yerimde sıçradım o bana öfke ile ben ona şaşkınlıkla bakarken yutkunuşunu duydum bakışlarını takip ederek kendi vücuduma bakındım Allah kahretsin ki odadan çıkarken sadece alt çamaşırım vardı tek kaşını havaya kaldırıp piç gülüşü attığı anda çığlık çığlığa odaya geri koşarken arkasından gür kahkaha ve sesini duydum

- Eğer beni her gün böyle uyandıracaksan ben böyle burda uzanabilirim .

Üstüme hızla birşeyler giyip ayaklarımı yere vura vura salona gittim

- Senin burada ne işin var sabah evine girmek için balkonumdan aşağı ineceğini söylemiştin?!

- Haklısın inemedim ve bende burda uyudum .

- Kendi evin varken burda mı uyudun gerizekalı!!

- İnemedim dedim ya ne yapayım kapıda mı yatayım

- Nerede yatarsan yat ama koltuğumda değil şimdi çık evimden

Gözlerini arsızca bedenimde gezdirirken gülüşü daha da arsızlaştı

- Koltukta yatmama izin yoksa yatak odana geçelim istersen

Gözlerimi sinirle açıp kapattım bu küstahlık beni öfkeden deli bile edebilirdi hızla ona doğru ilerleyip sağ elimi kaldırır kaldırmaz sert bir tokat indirdiğim suratı şimdiden kızarmaya başlamıştı öfke ile bana çevirdi bakışlarını beni tutması ile ben altta o üstte koltuğa düştük gözlerimiz kenetlendi uzunca birbirimizi izledik bir saniyeliğine kafamı çevirdiğimde açık kalan balkon kapısından yine aynı ağacın altında bizi izleyen o adamı gördüm ellerini yumruk yapmış öylece duruyordu benim ona baktığımı fark ettiğinde arkasını dönüp uzaklaştı çok güzel bir apartman arsızı birde sokak sapığı eksikti mükemmel hayatımda..