*🫡

*****

ANLATICI:EBRAR SARAH ÇEVİK

"Ebrar,Ebrar" Gözlerimi açtığımda annemle karşılaştım."Şekerparem" Annemi görünce yüzümde ister istemez bir tebessüm belirirdi."Günaydın"dedim hafif neşeli bir sesle."Hadi hazırlan,50 dakikalık bir yol bizi bekler"Urfa Akçakale'de yaşıyorduk.Annem bizi okul için Akçakale'ye değil de merkeze gönderirdi.Okul için evden çıkardık lojman dışına çıkmazdık."Adam! Uyandınmı?"Adam abimdi.17 yaşında aramızda 5 yaş vardı.

Giyinip kapıya çıktım.Abim ve annem beni bekliyordu.Aşyarıya indiğimde,abim bağırdı"HADİ BE KIZIM!""GELİYOZ BE BAĞIRMA!" Diyerek arabaya doğru koştum.

~50 dakika sonra

Sınıfa çıktığımda Aykut ve Zehra'yı gördüm.Akut ve Zehra ikizdi. Okuldaki en yakın arkadaşlarım.Yanlarına gittiğimde Zehra'nın ağladığını fark ettim.Sınıfta babası asker olan tek kişiler bizlerdik.Babasına birşey olmamıştır İnşallah diyerek yanına gittiğimde bana "b-babam"dedi kekeleyerek. "Yaralanmış o-olabilir" Bunu duyunca bir irkildim.Babalarımız aynı timdeydi."Nasıl"Dedim.Aykut söze girdi." Arabadan inerken annemin telefonu çaldı. Annem telaşlandı.Babam yaralanmış olabilir" Dedi.

Zehra'ya sarıldım,onun adına üzgündüm. Peki ya benim babam ne alemdeydi.

~9 ders sonra

"Ebrar neredesin?" Diye bir ses duyunca,çantamı kapıp koşmaya başladım. Abim sesleniyordu. "Nerdesin kızım be?" Diye sitem etti."Geldim ağlama"Diyip yürümeye başladım.Tabi kafama şamarı yiyene kadar."Abinle düzgün konuş" Diyip yürümeye başladı."Offffffff" Diyerek arkasından ilerledim."Bizi Hayriye Abla almaya geldi"Dedi."Yapmayaaaaaaaaa"O kadını sevmiyordum.Çok sıkıcıydı,annemin işi olduğunda o alırdı bizi." Çocuklar çarşıya gidelim mi!"Sesini duyunca kafamı önüme çevirdim.Dışarıya çıkmıştık bile.Hayriye ablanın suratında acı dolu bir tebessüm vardı."Hiç mecalim yok"Deyip arabaya bindi abim."Benimdeeeeeeee" Diyerek yerleştim yerime."O zaman dışarıda yemek yiyelim gelin" Abim "Evde yeriz Hope hazretleri bize bir İngiliz çayı yapar şimdi" Dedi annem İngilizdi. Babam bir gün operasyon için İngiltere'ye gitmiş. Annemle bir fırında karşılaşmış. Ve dizilerdeki ya da kitaplar ve ya flimlerde ki gibi ilk görüşte aşk.

"E Hadi Hayriye ablaaaaa yorgunuz burda,eve götür bizi artııııık"bDedi bezmiş birşekilde.nHayriye Abla nedense tedirgin olmuştu ama bize belli etmemeye çalışıyorum." Abi" Abime seslendim kısık bir sesle."Hayriye ablada bireyler var sanki.Fark ettiniz onu?" Abimde fark etmiş olacak ki."Evet birşeyler dönüyor"Diyerek sorumu yanıtsız bırakmadı.Bugün bizim haberimiz olmayan birşey olmuştu,ve bizden bunu saklıyorlar.Ama neden?Hayriye Abla bizi ikna edemeyeceğini anlamış olmalıdır."İyi hadi gidelim"Dedi yüzü gülüyordu.Ama ben o an içini merak ediyordum.Arabaya bildiğimizde kafamda birçok soru vardı.Zehra ve Aykutun babası gerçekten yaralanmışmıydı? Hayriye Abla neden böyle davranıyorum? Annem neredeydi? Yoksa benim babama da birşey olmuştu? "Boncuğum" Bu gelen sesle cevap bulamadığım sorular Bölünmüştü. "Boncuğu ne düşünüyorsun böyle?"Hayriye Ablanın gözlerine aynadan baktığımda,bir çift şefkat dolu gözün bana baktığını gördüm.Hayriye Abla donuk bakardı etrafa genelde.BSınıf öğretmeniyidi kendisi. Çocuk sesinden beyninin donduğunu ve bu yüzden dönük baktığını söylerdi."Hiç birşey" "Birşey varsa bana söyleye bilirsin Boncuğum."

~yarım saat sonra

"Son 15 dakika!" Dedi Hayriye Abla.Hala neşeli gözükmeye çalışıyordu ama hiç öyle olmadığına emindim. "Oley" Dedi abim bezmiş bir şekilde."Babam acaba görevden ne zaman döner?" sesli düşünmüştüm. Ben bunu sorduğumda Hayriye ablada bir haller oluşmaya başladı.Saçma bir şekilde"Havalarda ısındı"Dedi konuyu saptırmaya çalışıyordu."Eve gidip bir an önce edebiyat çalışmam lazım" Abim 12.sınıfa gidiyordu." Ay benimde matematik, ALS ye annem girmeyecek sonuçta"Çocukluğum dan beri asker olmak isterdim.Babam yapa bileceğim yürekten inanırdı."Çalış bakam çalış.Kazanamıyacağını biliyorum sonuçta "Babam ne kadar inanıyosa abim inanmıyordu.Belkide inayorduda ibret olsun diye böyle söylüyordu.Kim bilir."Askeri liseye gittiğimde ilk seni arıyacağım" "Aynen Aynen" Dedi abim."Sizin şu tartışmalarınıza bayılıyorum "Yol kısaldıkça Hayriye Abla telaşlanıyodu.Aklıma gelen düşünceler gerçek olmaması için dua ediyorum.

Sonunda eve varmıştık. bizim apartmanın önünde 2 adet siyah araba,1 adette ambulans vardı.bunun anlamını biliyordum ama bu seferinikinin kime olduğunu bilmiyordum.eve doğru yaklaştığında,annemin ambulansta baygın yattığını görmüştüm.Bu seferki bizdik. Malesefki bizdik.Kafamı diğer tarafa çevirdiğimde,bir adet al ay gördüm. Arkamı dönüp Hayriye ablaya baktığımda ağlıyordu.Abime döndüğümde,gözlerindeki çaresizliği okudum. Dualarım kabul olmamıştı. Bir çığlık koptu dudaklarımdan.Ağlarken sanki içime oksijen değilde zehir çekiyordum.İçim acıyordu,içim yanıyordu,içim parçalanıyordu.

********

ANLATICI:EBRAR SARAH ÇEVİK

~1 yıl sonra

Babamın şehit düştüğü günden bu yana tam 1 yıl geçti.Bugün babamın şehit olduğu gün. O günden sonra Rize'ye taşındık.Babamı definetmek için memleketine götürülmesi gerekiyordu.Annemi ve bizi İngiltere'den anneannemler çağırsada,annem kabul etmedi. Bir ailenin yeri evin babasının yanıdır,diyerek reddetti.Abim iyi bir puan alsada yakın olsun diye Samsun'da veteriner fakültesine gitti."Ebrar,Şekerparem"Annem sesleniyordu.Artık çıkmamız lazımdı. Babama gidecektik. "Geliyorum"Baba kızın geliyor...

~4 yıl sonra

Babamın şehit düşmesinden tam bu yana 5 yıl geçti.Annem yeni bir adam ile tanıştı.Ve bugün evlilik teklifi edecek.Kendisi Alvin Pride ,benim okulumda 1 yıldır İngilizce öğretmeni.İyi biri onu seviyorum.Ama babam?Annemin başka biriyle evlendiğini görürse.Tamam Alvin iyi biri. Ama ya babama gitmemize izin vermezse? Ya bizi İngiltere'ye götürüp babamdan uzaklaştırırsa? Bunlardan korkuyordum işte.

Abim mezun olmuştu.KPSSye girmeyip yanımızda olmak için Rizede özel bir klinikte işe girdi.İyi bir maaşı vardı.Bense ALS ye girmemiştim.Annem izin vermemişti.Onu anlıyorum.Onun için çok zor birşey bu.Ama öğretmen olmamaya izin vermedi. "Ya sınıra atanırsan.Orda öğretmenler sevmezler." Diyerek bunada izin vermemişti. Ben zaten sınırda büyümüştüm.Bilirdim ne kadar zor olduğunu. Ben de annem gibi psikolog olmaya karar verdim. Bu sene sınav senem.

~6 ay sonra

Annem evlendi.Garip bir evlilik oldu.Alvin annemi abimden istedi.Düğün 1 ay önceydi.Bir villada yaşıyoruz artık.Alvin çok iyi biri.Kendi elleriyle Babamın fotoğrafını salonun baş köşesine astı.Babama saygısı vardı.Ve buyüzden Rize'den taşınmadık. "Babanızın yanında olun"Demişti. Sınava 1 hafta kalmdı . Hazırım. Sanırım.

*******

ANLATICI:EBRAR SARAH ÇEVİK

~Şuanki zaman

Babamın şehit düşmesinden bu yana 11 yıl geçti.Kasımda 12 olacak.Şuan ağustos ayındayız.Yarın uçağım kalkıyor.Şırnak Cizre'ye gidiyorum.Annem sınıra atanırım diye öğretmen olmamaya izin vermemişti.Psikolog olmamı teklif etmişti.Ve yine sınıra atanmıştım."Şekerparem,müsait misin?"Annemin sesiydi."Gel!"Annem içeri girdi.Belemediğim bir anda bana sarıldı."kızım"Dedi kokumu içine çekerek."Anne tamam yeter ama" "Ne yeteri? Kızım Şırnak'a gidiyorsun" "Ama konuştuk bunları" "Konuştuk ama.Kızım benim içim hiç rahat değil" Gözleri dolmuştu."Ağlama" Ayağa kalktı."Bianca bile gitmeni istemiyor." Dedi yalvarır gibi.Bianca 2 yaşındaki kardeşimdi.Bende ayağa kalktım. Annemin ellerini kendi ellerimin içine aldım."Bianca'yı da götüreyim" Dedim sakin bir sesle. Yüzümde bir tebessüm vardı. Annemi her gördüğümde bir tebessüm filizlenir yüzümde."Olmaz,bir kızımı yolluyorum diğer kızımı da gönderemem. Anneme sarıldım. İstemsizce ağlamaya başladım neden ağlıyordum. "Ben herzaman yanındayım. Aramıza kilometreler girse bile. Her daim yanındayım." Annem hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı. "Ağlama" Dedim ama bende ağlıyordum. "Anne lütfen ağlama" Dedim annem ağlamaya d3vam ediyordu. "Senden tek isteğim ağlamaman lütfen Anne. Lütfen Ağlama. Yoksa seni affetmem. Lütfen Ağlama. Lütfen" Şuan basbaya anneme yalvarıyordum. Geri çekildim. Annemin gözyaşlarını sildim. "Ağlama..." Çok şey söylemek istiyordum ama boğazım düğümlenmişti.Annem hiçbiriyle söylemeden odadan çıktı. Onun içinde çok zordu. Bunu biliyordum.

Havalimanındayım artık. Gidiyorum. 1 Eylülde işimin ilk günü. Heyecanlımıyım? Sanırım değilim. Nedense üstümde bir heyecan yok. 6 yıl boyunca orada yaşayacağım ama hiç heyecanlı değilim. Onu bunu boş verinde hala bana bilet sırası gelmedi. İpini koparan Şırnak'a gidiyorsun herhalde.

~Bir buçuk saat sonra

Uçak sonunda indi ama bir sorunumuz var. Ben buradan nasıl eve gidicem. Cizre'de bir ev kiralamıştım. Buraya gelmeden 1 tane temizlikçi yollayıp halletmiştim işleri. Ama uçak indikten sonra eve nasıl gideceğimi düşünmemiştim. Mecbur taksiye binicektim ama bu bavullar beni zorlayacak gibiydi.havalimanı çıkış kapısına doğru yürüdüm. Çıktığımda gözlerim taksi aradı saat gece 00.00'ydi kime güvene bilirdimki. Hemde taksiyle sinir ilçesine gidicek olan biri için. Bir taksi gördüm koşarak yanına gittim. Ve bindim. Korkuyorum ama adam iyi birine benziyor. "Cizre'ye gidiceğim" "Hemen" Dedi ve kontağı çevirdi.

~15 dakika sonra

Evin önüne Geldim artık uyumam lazımdı. Yolda zaten sürekli küçük kalp krizleri geçirdim. Ve artık dinlenmeyi hakkettim. Yarın 1 Eylül işteki ilk günüm hazırım. Sanırım.

İşe gidiyorum artık. O kutlu gün geldi. Taksi çağırdığım gibi gelmişti. İşte bu iyi haber demekki her çağırdığında hemencecik gelecek. Bugün beni mutlu eden birşey oldu. Taksiye atladım ve hastaneye vardım. Bugüne kadar içimde hiç heyecan yoktu. Hepsi sanırım bugün için birikmiştir. Tam 2 kere girdim ben KPSS ye 2.sinde kazandım ve şükürler olsunki yirmiyedimde atandım. Merdivenlerden çıkarken saçma bir gurur kırıntısı düştü içime. Kendimi dizilerde gibi hissediyorum. Şurdan yakışıklı birine mi çarpsam acaba? Belki kısmetim açılır. Benimle birlikte bir tane daha psikolog vardı. Ama bugün gelmiyormuş o hastaneye. Neden olduğunu merak etmeye başladım şimdi bak. Odama geldiğimde kapıyı açtım ve girdim odamda biri daha vardı. "Buyrun,kimsiniz?" Diye sordum yanlışmış Geldim yoksa? "Ebrar hanım siz değilmişiz?" "Evet benim" Pekiya sen kimsin? "Psikolog değilmisiniz?" Bu kadın sanırım ilk hastaydı "Evet" Elimdeki dosyayı açtım "Elif Yonca Şentürk sizmisiniz?" "Evet benim" Evet bu kadın benim ilk hastamdı. Yerime oturdum ve. "Hoşgeldiniz" Dedim hafif bir tebessümle.

~8 saat sonra

Sonunda bütün hastalara bitmişti. 3 hastanın 3'üde memurdu. E haliyle burda Cizre'de kim başka psikoloğa gelirdiki. Aman boşver benim artık eve gitmem lazım. Evrimin biriyimdir. Akçakalede yaşarken hiç evden çıkmazdık bu yüzden evime bağlanmıştım. Veeeee yorgunum. Artık yatağımda yuvarlanmak lazım. Taks yine çağırdım gibi gelmişti. Mutluydum. Ve artık evime gidebilirim. Taksiye atladım. Evin adresini verdim. "Hemen" Dedi ve kontağı çevirdi. Dejavumu yaşadım ben. Çokta önemli deği bu. Artık sadece eve gitmek istiyorum.

Eve vardım sonundaaaaaa. Evim ve ben yalnız ikimiz.Birazdan eve gidcem ama hala tanışmadığım biri var. Hala hastanedeki psikolog kızla. Tanışmak için ikimizinde hastalarının bitmesini bekledim. Kapının çalamaz sesiye kapıya doğru döndüm. "Gel!" İçeriye kahverengi küt saçlı mavi gözlü bir kız girmişti. "Buyrun" "Sen yeni psikologsun" Elini uzattı. "Ben Ceyda,Ceyda Tan." Bende elini kavradım ve " Bende Ebrar,Ebrar Sarah ÇEVİK. Tanıştığımıza memnun oldum." Dedim "Bende" oturduk bir süre muhabbet ettikten sonra Askeri psikolog olduğunu öğrendim. Bu yüzden hergün yokmuş.yaklaşık 1 saat muhabbet ettik. Artık çıkma saati gelmişti. Odadan çıktık aşağı kata indiğimizde acilin oradakilerin telaşlı olduğunu gördük "kafamı oldu" Diye sordu bir hemşireye Ceyda "Hayır ağır yaralı bir asker geliyor" Dedi hemşire telaşla. O andan sonra. Kafamın içinde sadece o cümle yankılandı.

Ağır yaralı bir asker geliyor...