Hıçkıra hıçkıra ağladığım bir akşam daha intihardan döndüğüm bir gece daha var artık.Ben bunu hakedecek ne yapmış olabilirim ki en fazla?

Belkide tek isteğim küçük bir kelime,ufak bir cümle ya da sadece SEVGİ'dir.

YIL 2009

O gün daha sadece 1 yaşına girmek üzereyken yaşadığım ve annemin anlattıkları şunlardı;

O gün misafirliğe Remziye ablagile gitmişiz.Annemgil otururken ben oynuyormuşum.Çaydanlığı kapının yanında yerden yaklaşık 40 cm yukarıdaki prize takmışlar.Maalesefki düşündüğün şey oldu ve çaydanlık sarılıp ayaklarıma döküldü.1. derece yanıkmış.Soğuk su müdahalesi ile bebekken o yaşta hastaneye kaldırılıp 29 gün hastaneye yatıyormuşum.Bu sırada sayılı ameliyatlar geçiriyormuşum.Hayatımboyunca bu unutamadığım ve unutamayacağım bir iz olarak hala koskocaman bir şekilde ayağımda.

Aslında konu bu değildi asıl konu bu yaramdan utanıp o sıcakta pantolon giymem de değildi,asıl olay daha 5 yaşında zorbalıklara maruz kalmamdı.

YIL 2014

Sabah uyanmıştım.Annem kahvaltımı yaptırmış ve mutlulukla okula beraber gitmemiz için arkaşımgilin evine doğru yol almıştım.Bizim evemize yaklaşık 75 metre uzaklıktaydı.Onların evine sonunda varmıştım.Okula gitmeden önce beraber korku videoları izlemeye karar vermiştik.Ben hafiften gündüz olmasına rağmen korkuyordum videodan.İkimiz yan yana oturmuş şekilde dururken bana "Ayakların ne kadar buruşuk buruşuk yaşlı gibi benimkiler bak ne kadar güzel" demişti.Asıl kaynar sular o gün başımdan aşağıya dökülmüştü.

"HAYAT HİÇBİR ZAMAN ADİL OLMADI ŞU AN BİLE"