2. Bölüm

HERKEZE MERHABAAA İlk bölümde başrol karakterleri kısa bir şekilde tanıttım şimdi artık olaylara başlıyoruz bölümü okuyan herkezden en azından nasıl bulduğunu belirtmesini istiyorum. Hepinizi çok seviyorum iyi okumalar

SANCAK ATALAY 🗡

Derin ve sert soğuk derimizin altına islemeye başladığını hissediyordum catısma sesleri kulağımda Bi uğultu bırakıyor barut kokusu tenimize işliyor. Sağ tarafımda henüz time yeni katılmıs çaylak vardı bir şeylerin ters gittiğinin o da farkındaydı terör örgütünün pencesindeydik. Yanıma dönüp çaylaktan telsizi istedim "Telsizi ver çaylak " çaylak ikiletmeden hızlı hareketlerle telsizi cıkarıp bana verdi. Elime adığımda soğuğu daha net hissettim eğer daha hızlı davranmassak cepanemizin bitmesi ve soğuk havanın esareti altına düşeceğini belliydi. Telsizden gerekli numaraları tutmadım ve karargaha bağlandım "Yüzbaşı Sancak Atalay Adana"

"Söyle yüzbasım durum bildir "

"Komutanım cepanemiz azaldı onlara sınırdan muhimat destegi sağlıyorlar en fazla 1 saat dayanabiliriz " bu cümleyi kurmak gerçekten benim gibi bir adamın yüzünü eğiyordu. Çünkü Ben Yüzbaşı atalaydım her daim timimin başında onları her daim zor durumda olmasını engelledim. Ama bu bir gerçek şu an olabileceğimiz en zor durumdaydık. Soğuk bir yandan mühimmat eksikliği bir yandan ve düşman askeri ellerindeki son teknoloji silahlarla bizi zor duruma sokuyordu. Komutanın söylediğim sözden sonra bir an duraksadığını anladım çünkü Kılıç Timi her zaman başarılı ve üst düzey askerlerle donanımlıydı "yüzbaşım ne yazıkki size havadan ve karadan ulasimimiz engelledi bizde bunu beklemiyorduk. Ne yapıp edip kendinizi korumaya calışın.Bi yol bulun ve düz bir araziye geçin orgenerali arayacağım helikopter destegi sağlamaya calısacağım" bu sözler benim için hiçbir şey ifade etmiyordu timdeki askerlerimin can güvenliği hiç olmadığı kadar yoktu

"Komutanım helikopter desteği en fazla 1 saatten gelir mühimmatımız çok az ve bulunduğumuz bölgede şiddetli kar yağışı başlayacak sığınabileceğimiz bir sığınak yok"

" farkındayım Yüzbaşım ama şu anda size verebileceğimiz destekler sınırlı"

" Emredersiniz Komutanım" Telsizi kapatır kapatmaz çaylağın bakışlarına maruz kaldım. Aramıza yeni katılmasına rağmen tümün ruhuna hemen ayağa uydurmuştu.

" Komutanım ne yapacağız sayıları artmaya başladı" arkadan gelen bi sesle yüzümde bi tebessüm oluştu

" Ne yapacağız oğlum taktik maktik yok bam bam bam soylarını kurutacağız. Sonunda şehadet şerbeti içmek olsa bile" arkadan seslenen imamdı. Kendisi gurubumuzun en büyüdü bize ya abi sıcaklığı verirdi. Ben onları komutanı değil arkadaşı gibiydim aslında. Hepsi ile dışarıda abi kardeş gibiydik. Yıllardır birlikte çalıştığım artık kardeş gibi gördüğüm insanların canının tehlikede olması beni aynı 6 yaşındayken annemin gözümün önünde ölmesiyle aynı hissi veriyordum.

Yıllar önce annemi kaybetmiştim. Babamın en yakın arkadaşı bir terör örgütünün içerisinde yer alıyormuş bizim içimize sızıp bize yapabileceği en büyük yanlışı yaptı. Annemi tek bir kurşunla hayattan koparttı. Bende hayatımı bu mesleğe bu orgütü bitirmeye adadım. Aslında hala kendimi suclarım

O anda bir gürültü duyuldu dondum kaldım kendimi 6 yasındaki korkak bir cocuk gibi hissettim evet iste hayatını ince bi ipe tutunarak yasamak budur. Asker olmak budur. Vatanı korumak budur.

Evett bölüm biraz kısa oldu ama diger bölümde telafi edeceğim kendinize iyi bakınnnnn❤️❤️❤️