şaşkınlıkla bir adama bir Ediz'e bakıyordum. Gerçeklere anlam veremiyordum. Ben bile o an kaldıramıyordum. Ediz'in sinirlenme nedenini anlamıştım.

Ediz konuşmaya başladı;

"Lan sen ne diyorsun lan!"

Ediz'in babası;

"Ben diyeceğimi dedim Serhat kapıyı aç"

Sanırım şoförüne seslendi. Adam arabadan çıkıp arka kapıyı açtı. Ediz'in babası arabaya bindi. Hızla uzaklaştılar. Ediz ise hâlâ sinirliydi ve elini hala yumruk yapıyordu. Gerçekten korkuyordum. Bana dönüp kafasına elini koydu biraz sakinleştikten sonra özür diledi ama ben hala iyi değildim.

Hayatımda uzun zamandır bu kadar değişik ve korkunç şeyler yaşamıyordum. Nefes alışverişlerim bile çok düzensizdi. Şaşkınlıkla sadece bakıyordum ama gözlerimde korku da gizliydi. O araba o adam o ışıklar... ve daha birsürü şey.

Ediz oturdu ve sigara içmeye başladı. Kendince sakinleşmeye çalışıyor,en azından deniyor gibiydi. Ben ise ayakta en azından bir açıklama bekliyordum. Yaklaşık 3 dakika sonra sigarasını bitirdi ve attı. Ben ise hala bekliyordum. Hava soğuk olduğu için kollarımı kenetlemiştim,sanırım üşüyordum. 3 dakikanın sonunda konuşmaya başladı;

"O benim babam falan değil. Yabancının biri sadece"

ben ise meraklı meraklı konuşmaya başlamıştım.

"Baban değilse neden oğlum diyor? Baban değil çünkü annenle de evli değil. Öff hiçbir şey anlamadım ben"

Ediz sorduğum sorulara kızmamıştı,hepsini cevaplamak için hazırlanmıştı.

"Evet babam değil. Kendi babam öldükten sonra annem o adamla görüşmeye başladı. Gördüğün gibi adam tekin birisi değil ama anneme her anlatmaya çalıştığımda beni dinlemedi. Mafyadan bozma bu adam tüm düzenimizi bozdu. Şuan da geldiğimiz noktayı görüyorsun ki çocukları olacak ve ben anneme ölene kadar nefret besleyeceğim."

Duyduklarım karşısında resmen şok olmuştum,çünkü böyle birşey beklemiyordum,yada bekliyordum sanırım. Bilmiyorum,kafam çok karışık.

"Anladım. Şuan hiçbir şeyi düzeltemem ama her zaman destek olup yanında olduğumu bil olur mu?"

demekle yetindim. Çünkü ne diyeceğimi bende bilmiyordum.

"Çok teşekkür ederim. Bugün için kusura bakma,korktuğunu biliyorum özür dilerim. Ama gerçekten tahmin edemedim buraya kadar gelebileceğini. Gerçekten özür dilerim.."

dedi üzgün bir şekilde.

"Bu olanlar senin suçun değildi,buraya geleceğini de bilemezdin zaten. Korktum ama sorun yok geçti."

dedim. Hâlâ kollarımı kenetlemiş duruyordum çünkü sadece çöp atacağız diye hırkamı yanıma almamıştım. Ama hava buz kesiyordu.

"Sen çok üşüdün hadi içeri geçelim daha fazla üşüme. Eğer yanımda hırka olsaydı verirdim ama maalesef ki yok."

dedi. 

"Sorun değil hadi geçelim bu kadar üşümeyle ölmem merak etme "

dedim gülümseyerek. O da tebessüm etti.

"Yanakların hiç öyle demiyor ama"

deyip güldü. Bende buna karşılık ellerimi yanaklarıma götürüp gülmeye başladım. Gülüşü çok hoşuma gidiyordu,sanki tüm dünyaya huzur veriyor gibiydi.

Bugün de bitmişti. Ama bugun mutlu oldugumu hissediyordum çünkü uzun zamandır nedense mutlu olamıyordum.

Mutluluğumun nedeni acaba neydi?

UMARIM BEĞENİRSİNİZZZ BENDE GÜSEL BİR BÖLÜM OLDUU DEVAMI GELECEEKK 🌸🌸🩷