Ozan: Elif, sınavlar yaklaşıyor ve ben hiçbir şey bilmiyorum. Çok boşladım bu ara.

Elif: Neden acaba?

Ozan: Nedeni belli aslında, neyse o konu kapandı.

Ozan: Ne diyordum ben.. heh sınavlar, çalıştırırsın beni değil mi?

Elif: Hocalar serbest bırakıyor sınavlarda. Geçen sene son sınıflara yapmışlardı.

Ozan: Olsun, Üniversite için de çalışmış oluruz.

Ozan: Hadi lütfen, lütfen..

Elif: Tamam, Ozan tamam.

Ozan: Sen varya! Sen var ya! Yemin ediyorum cennetliksin be Elif.

Elif: Hadi hadi çek arabanı.

Ozan: Ehliyetim yok ki arabam olsun be güzelim.

Ozan: Olsa seni otobüslerde süründürür müyüm hiç?

Elif: Demedim bir şey.

Ozan: Yarın öğle arasında çalışırız o zaman.

Elif: Tamam çalışırız.

-Görüldü-

Yüzünde tebessümle telefonu bıraktı. O günden sonra İdil hala sınıflarında olsa da Ozan İdil diye biri sanki hiç hayatlarına girmemiş gibi davranıyordu. Hasan'ın yanına geçmek istediğin de Ozan,

"Senin yerin orası değil." diyerek yanına oturması için çantasını alıp sıraya koymuştu. Elif ise tekrar eski yerine; Ozan'ın yanına oturmanın heyecanını yaşarken İdil heyecanını gölge de bırakırcasına sınıfa girdi.

"Ozan, yanında ben oturmuyor muydum sevgilim?" dedi. Elif sessizce olacakları izlerken Ozan İdil'in sorusunu yanıtsız bıraktı.

"Ozan. Kime diyorum?" diyerek sesini yükselten İdil'e dönüp,

"Sana geldiğin sınıfa geri dön, bir daha seni görmek istemiyorum dediğimi net hatırlıyorum. Dağdan gelip bağdakini kovamazsın İdil. Maymun gözünü açtı." dedi.

İdil duyduklarını hazmedemeden rehberlik hocası sınıfa girdi.

"İdil Erkut. Benimle geliyorsun." diyen rehber hocası Gönül hocayla geldiği gibi sınıftan çıktı.

Elif, olanları düşünürken acıktığını hissettiğinde mutfağa gidip ekmek arası yapıp atıştırdı. Annesinin gelmesine daha zaman olduğu için atıştırmakla yetindi. Esma hanım geldiğinde tek başına yemek yemeyi sevmediği için Elif'te annesine eşlik ediyordu.

Telefonun dan rastgele bir şarkı açıp söylemeye başladı.

Yaşanan dönem yalan çağı,

Yorar herkesi yürek bağı.

Yok yere üzdün bilemezsin,

O canın hiç sevemez.

Acıdan bir yola düşmüş,

Kaderin de dönemez..!

Vurur yüze, ifadesi,

Bulur seni, birtanesi.

O an bir an için yanar

Beni anlarsın...

Hayallere yenik düşen,

Yalan bir yaş hikayesi.

Varır cana tüm izleri,

Sende ağlarsın.

Nakaratı söylerken bir yandan da dans ederken gelen alkış sesiyle kafasını kaldırdığında annesini gördü. Esma hanım tebessümle kızına bakarken gerçekleri öğrendiğinde bu neşeli halinin devam edip etmeyeceğini düşünürken buldu kendini.

Yanağına konan öpücükle düşüncelerini rafa kaldırdı. Her zaman olduğu gibi yine olanları gece düşünmeyi tercih etti.

"Aç mısın anneciğim?" dedi Elif. Annesinin yorgun olduğu her halinden belliydi.

"Açım annecim. Ama yemek yemek istemiyorum. Ama bana da ekmek arası yaparsan yerim." dedi Esma hanım masadaki tabaktaki yemeye fırsatı olmayan ekmeği gösterirken.

"Hemen yapıyorum annecim." dedi Elif.

Anne kız o gece kah gülerek kah üzülerek vakit geçirdiler. Elif her şeyi annesine anlatmış, Ozan'ın yaptıklarını anlatmıştı. Annesinden hiçbir şey gizlemezdi Elif... kaygılarını, üzüntülerini ve aşkını annesi ile paylaşırdı.

***

Nasılsınız? Beğeniyor musunuz peki? Lütfen görüşlerinizi benimle paylaşın ❤️