Merhaba ben Elisa sizlere hayat hikayemden bahsedeceğim.İlk önce kendimden bir özet geçeyim adımı biliyorsunuz yaşım 23 kova burcuyum en sevdiğim yemek ise tavuk pilav en sevdiğim renk mor şimdilik kendimle ilgili özetim bu kadar;

Ben her zaman kendim kendime yetebileceğimi öğrendim.Küçükken durumumuz yoktu,bizim evimiz çok kalabalık bir aile değildi aslında ama sıkış tıkış kalıyorduk ben,ablam,ablam,küçük kardeşim,annem,babam evde 6 kişiydik dedim ya ben her zaman "kendim kendime yetmeyi öğrendim".Bunun nedeni ise beni evde kimse istemiyordu sevmiyordu dışlanıyordum.

Bir pazar akşamıydı çok huzurlu ve mutlu yatmıştım;

çünkü sabah kalkıp ilk defa okula gidecektim.O gün çok mutluydum,pazartesi olmuştu saat 07.30'du kimse beni önemseyip kaldırmamıştı ablalarım bile beni düşünmüyordu küçük kardeşimin ağlamasıyla kalkmıştım.Çok heyecanlıydım bu arada okul saat 08:00 da başlıyor ben hızlı hızlı hazırlanıp anne sende gelecek misin demiştim bana hayır demişti üzülmüştüm ama hüzünümü içime saklamıştım zıplıya hoplaya seksek oynaya oynaya okula varmıştım.Herkes annesiyle gelmişti fakat ben yanıma baktığım zaman kimsenin olmadığını farkedince göz yaşlarına boğuldum.O an içimde heyecan kalmamıştı önemsemiyordum.Sınıfa girdiğim zaman herkes annesi için ağlıyordu bende annem olmadığı için ağlıyordum.Bir kız yanıma oturdu ve dediki;

çok güzelsin ne için ağlıyorsun bende ona baktım ve bir boşluğun içine düşmüşüm gibi hissettim yalandan şöyle söyledim ona gelirken yere düştüm de canım acıdı dedim oda üzülme iyisin değil mi dedi bende iyiyim teşekkürler dedim tanışmıştık kızın adı melisaydı isimlerimiz benzerdi ben o tanıştığımız günü hiç unutmam.Neyse daha sonra okul bitti ben melisadan sonra neşelenmiştim tabi hızlı hızlı yani hoplayarak evin yolunu tutmuştum.Eve girdiğim zaman herkes ağlıyordu bende annemin ağladığını görünce koşarak anneme sarıldım beni itti babama sarıldım itti beni o an anlamıştım zaten beni umursamadıklarını ağlama sebepleri ise çok sevdikleri biricik ablam evleniyormuş bu yüzden çok üzülmüşler şaka gibi değil mi beni umursamıyorlardı bile şükür ediyorum hiç bir zaman dayak yemedim çünkü evimizde babamın babası vardı o hep engel olurdu annem ve babama dedem herşeyin farkındaydı ben annemden babamdan görmediğim sevgiyi dedemden görmüştüm.