Nina, Draco’yu evde yalnız bırakmak istemiyordu. Kafası karışık ve kaygılıydı; yalnız kalmak, belirsizlikle baş başa kalmak, onu daha da tedirgin ediyordu. Draco’nun yanında olması, ona bir miktar güven veriyordu. Fakat okula gitmeleri gerekiyordu ve bu, onları daha da derin bir belirsizliğin içine sürükleyecekti.

“Draco, seni evde bırakamam,” dedi Nina kararlı bir sesle. “Okula gitmemiz gerekiyor. Eğer bir şeyler ters giderse, yanımda olmalısın.”

Draco, Nina’nın gözlerinde gördüğü kararlılığı takdir etti. “Sana katılıyorum. Birlikte daha güçlü olacağız. Ama nasıl gideceğiz? Beni kimse göremez.”

Nina, bir an düşünerek, “Bunu halledebiliriz. Sana Muggle kıyafetleri bulabilirim, birinin seni görme ihtimaline karşı yani.” dedi. “Okulda bir sorun çıkmaması için bunu yapmalıyız.”

Nina, evin içinde dolanarak Muggle tarzı giysileri bulmaya başladı. Draco, onun hazırlıklarını izlerken, kıyafetleri merakla inceledi. “Bunlar çok sıradan görünüyor,” dedi, bir tişörtü elinde çevirirken. “Ama ben bu tarzı hiç denemedim.”

Nina gülümseyerek, “Muggle tarzı giyinmek eğlenceli olabilir. Hem, bizi kimse tanımayacak. Şimdi bu kıyafetleri giymek zorundasın,” diyerek bir pantolon ve tişört verdi.

Draco, biraz tereddütle kıyafetleri giyinmeye başladı. Muggle kıyafetlerinin rahatlığı, onu şaşırtmıştı. Ayna karşısında kendini görünce, gözlerinde hayranlık belirdi. “Aslında bu pek de kötü değil,” dedi, biraz gülümseyerek.

“Harika görünüyor,” dedi Nina, Draco’nun kıyafetlerine bakarak. “Şimdi buradan çıkmalıyız. Ama önce... lütfen, dikkatli ol. Eğer birileri seni fark ederse, hemen açıklama yapmak zorundayız.”

Draco başını salladı, içinde bir heyecan dalgası hissetti. “Tamam, senin için dikkatli olacağım.”

Nina, Draco’nun kıyafetlerini tamamladıktan sonra, kapıyı açarak dışarı çıktılar. Hava ferah ve hafif bir rüzgâr vardı. Okula doğru yürürken, içindeki belirsizlik duygusu bir nebze azalmıştı. Draco’nun yanındaki varlığı, ona güven veriyordu.

Adımlarını hızlandırarak okula doğru ilerlediler.

Draco gülümsedi. “Bir Muggle olarak nasıl bir yere gideceğimi düşünemiyorum. Ama seninle olmak harika.”

Sonunda okula ulaştıklarında, kapının önünde durdular. Kalabalık ve neşeli sesler etraflarını sarıyordu. Nina, kapıdan içeri girdiğinde bir an için kalbinin hızlandığını hissetti. “Burada, sadece dikkatli olmalıyız,” dedi.

Draco, başını sallayarak ona katıldı. “Tamam, Nina. Buradayım. Hadi bakalım.”

Beraber okulun kapısından içeri adım attılar. İçeri girdiklerinde, Nina’nın zihninde belirsizlikle birlikte bir umut ışığı belirmişti. Artık ikisi de bilinmeyenle yüzleşmeye hazırdılar.