Ethan, sinirle yemek salonundan fırlayıp, hızla eski avluya yöneldi. Kalbinde artan bir öfke ve kafa karışıklığıyla doluydu. Dışarıda sabahın serinliği onun nefesini kesiyordu, ama bu serinlik, öfkesini dindirmeye yetmiyordu. Eski avluya geldiğinde, derin bir nefes aldı ve çığlık kadar yüksek ama bir o kadar gür bir sesle bağırdı:

“EMRİS! NEREDESİN?!”

Sesi, avlunun duvarları arasında yankılandı. Sessizlik içinde yankılanan bu yüksek ses, adeta avlunun ruhunu uyandırmış gibi görünüyordu. Arkasındaki bir ses yavaşça belirdi.

“Buradayım, Ethan,” dedi Emris, sesi derin ve sakin bir tonla. Sesin geldiği yöne dönerken, Ethan, Emris’i karşısında gördü. Emris’in ifadesi, Ethan’ın öfkesine rağmen huzur verici bir dinginlik taşıyordu.

Ethan’ın öfkesi, sakinleşmek yerine daha da alevlendi. Yüzü kızarmış, nefesi hızlı ve düzensizdi. “Sen nasıl bir anda geldin?!” diye sordu, sesi bu kez daha sakin ama aynı derecede keskin bir şekilde. Emris’in yeşil gözlerine odaklanarak, ne hissetiğini anlamaya çalışıyordu.

Emris, derin bir nefes aldı ve adımlarını Ethan’a doğru attı. “Öfkenin seni kör etmesine izin verme,” dedi Emris, gözlerinde bir merhamet ifadesiyle. “Ben hep buradaydım. Sadece öfken yüzünden beni göremedin.”

Ethan, bu sözleri duyduğunda gözlerini kısıp, Emris’in yüzüne dikkatlice baktı. “Öfkem mi?” diye mırıldandı, hâlâ kafası karışık bir şekilde. “Seninle ilgili duyduklarımın ardından nasıl soğukkanlı olabilirim ki? Ravenna’nın varisi olduğunu duyduğumda neler hissettiğimi anlamıyorsun! BENİM ABİMMİŞSİN! Bir kardeşimin ya da abimin olmasını ne kadar çok istedim, HABERİN VAR MI?! İLK KARŞILAŞTIĞIMIZDA ‘Ben senin abinim’ GİBİ BİR ŞEYLER SÖYLEMEN LAZIMDI! AMA SEN NE YAPTIN? SAÇMA SAPAN NOTLAR VE İPUÇLARIYLA BENİ OYALADIN!” dedi nefes nefese. İçinde durdurulamaz bir öfke vardı. “Hiç mi abim oluğunu anlamadın?” dedi acıyla.

Emris, Ethan’ın gözlerindeki acı ve öfkeyi gördüğünde, derin bir nefes alarak sakinliğini korumaya çalıştı. Adımlarını yavaşça Ethan’a doğru atarak ona yaklaştı. Ellerini Ethan’ın omuzlarına yerleştirip gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı.

"Ethan, anlıyorum," dedi Emris, sesi sakin ve derin. "Sana her şeyi en başından anlatmam gerekiyordu, ama yapmadım. Bunun için üzgünüm. Ancak bilmeni isterim ki, bu oyunu tek başıma oynamıyordum. Babamın, yani Kral Marlon’un, ailesinden bile çok güvendiği bir adam vardı. Adı Derek idi."

Ethan’ın yüzündeki öfke bir nebze de olsa azalmıştı, ama hala gerilmişti. "Derek mi? O adamı hatırlıyorum," dedi, kaşlarını çatarak. "Babam onu çok severdi. Ama bu, onun sana düşmanlık beslediğini neden açıklasın?"

Emris, bir an duraksadı ve ardından devam etti. "Derek, beni sevmezdi, Ethan. Beni hep bir tehdit olarak gördü çünkü babamın varisi olarak tahta geçmemden korkuyordu. Bu yüzden bana karşı planlar kurdu. Draconis Krallığı’yla bir anlaşma yaparak, onlara önemli bilgiler sızdırdı. Bunu yaparken de tüm bu ihanetin benim eserim olduğunu söyledi."

Ethan, Emris'in anlattıklarını sindirmeye çalışarak bir adım geri attı. "Yani, Derek seni bir hain olarak gösterdi? Ama neden? Babam buna nasıl inanabilir?"

Emris, acıyla başını salladı. "Derek, babamın en güvendiği kişiydi. Onun söylediklerine inanmak zorundaydı çünkü elinde başka kanıt yoktu. Bu yüzden beni Ravenna’dan uzaklaştırdı ve başka bir kimlikle yaşamak zorunda kaldım. Seninle karşılaştığımda ise, tüm bunları açıklamak için doğru zamanı bekledim. Ama ne kadar beklersem bekleyeyim, o zaman hiç gelmedi."

Ethan’ın gözlerindeki öfke, yerini derin bir üzüntüye ve kafa karışıklığına bırakıyordu. "Yani, sen tüm bu süre boyunca benim abimdin, ama bana hiçbir şey söylemedin…"

Emris, Ethan’a yaklaşıp ona sıkıca sarılıp geri çekildi. "Sana her şeyi söylemek istedim, ama korktum, Ethan. Seni kaybetmekten, sana zarar vermekten korktum. Derek’in beni düşman gibi göstermesi yüzünden babamla olan bağımı kaybettim. Aynı acıyı seninle yaşamak istemedim."

Ethan, derin bir nefes alarak başını eğdi. Emris’in yüzündeki içtenliği ve pişmanlığı hissedebiliyordu. "Peki şimdi ne olacak?" diye sordu, sesi bu kez daha yumuşak ve kararsızdı.

Emris, kararlı bir ifadeyle başını kaldırdı. "Şimdi, Derek’in gerçek yüzünü ortaya çıkarmak için birlikte çalışacağız. Babamın güvenini geri kazanmak, Draconis Krallığı’yla olan düşmanlığı sona erdirmek ve en önemlisi, kardeş olarak kaybettiğimiz zamanı telafi etmek için elimizden geleni yapacağız."

Ethan, Emris’in söylediklerini düşünerek başını salladı. "Tamam, abi… Beraber başaracağız. Derek’in oyununu bozacağız ve gerçekleri ortaya çıkaracağız."

Emris, Ethan’a sıcak bir gülümseme ile karşılık verdi. "Birlikte, Ethan. Her şeyin üstesinden birlikte geleceğiz."

İki kardeş, birbirlerine destek olmak için sessiz bir anlaşmaya varmış gibi, göz göze geldiler. Artık ikisinin de tek bir amacı vardı: Gerçekleri ortaya çıkarmak ve Ravenna Krallığı’nı yeniden bir araya getirmek.