Hava serin, etraf sessizdi. Ağacın altında yatan kız kadar sessiz.

Kızın gözleri kapalıydı. Aldığı sert darbeyle başı yarılmış, yüzünün yarısı kırmızıya boyanmıştı. Üzerinde uzandığı çimenlerde bir kaç dakika öncesine kadar kıvrandığı için, kıyafetleri lekelenmişti.

Artık bunu sorun edemez, diye düşündü adam.

Artık üstü kirlendi diye sinirlenemezdi. Sinirini başkalarından çıkaramaz, kimseye kötülük yapamazdı. Adam elini uzattı ve hala sıcak olan tenine dokundu. Amacı dokunmak değildi, elini kaldırıp bilekliğini çıkardı. Aslında bunu yapmasa da olurdu ama fırsatı değerlendirmek istiyordu. Daha rahat olacaktı.

İçinin huzurla dolduğunu hissetti. Dünyadan bir kötüyü daha silmişti. İşte, dedi. İşte, bu yüzden buradayım. Arkadaşımı kurtarmak için.

Tam kalkacakken ayak sesleri duydu. Hareket etmeden bekledi. Sesler uzaklaştı. Yavaşça, ayın bile aydınlatamadığı bahçeden çıktı. Evin sahiplerinin neden böyle bir karanlığı tercih ettiklerini düşündü. Sonra kendi kendine omuzlarını silkti. Ona yaramıştı sonuçta. Kızı daha fazla nereye kadar takip edeceğini düşünürken bahçeyi görmüş ve kızı oraya çekmişti.

Adımlarını hızlandırdı. Yemeğe geç kalmamalıydı.

Bahçenin aksine hafifte olsa ışıklandırılmış sokakta yürürken konuştu.

"Artık rahat bir yaşam süreceksin. Seni üzemeyecek. Kötülüğünün karşılığını aldı."

Gülümsedi. Sanki arkadaşı karşısındaymış ve ona gülümsüyormuş gibi hissedince, daha çok gülümsedi...