2001, Çakır Gürel 5 yaşındayken

Neden bu yapbozun parçalarını bir türlü bulamıyorum? Her seferinde böyle oluyor! Kesin yine abim sakladı. Ondan bunun hesabını sormalıyım. Beni bir çikolatayla kandırmasına izin vermeyeceğim.

Belki iki çikolatayla olur.

Abimin dakikalar önce kulağıma takıp zorla masal dinlettiği kulaklıklarımı çıkarttım. Tam yerimden kalkacaktım ki içeriden bir bağırış sesi duydum. Hareketsiz bir şekilde duyduğum sesin ne olduğunu, kimden geldiğini sorguladım. Ufak kalbim hızlanmaya başlamıştı. Yine oyun mu oynuyorlardı? Abim ne zaman eve gelse bensiz oyunlar oynuyorlardı. Bu haksızlık!

Sesler kesildiğinde yerimden kalktım. Ama bu sefer de odama giren abimle duraksadım. Yine ketçaplı makarna yiyip eline yüzüne bulaştırmıştı.

"Abi, yapbozumun parçalarını sen mi aldın?"

Parçaları aceleyle cebinden çıkartıp elime tutuşturdu.

Ben ona sitem edemeden konuşmaya başladı. "Yine mi ben söylemeden kulaklıklarını çıkarttın?" dedi ve büyük, ses geçirmez kulaklıkları geri taktı. İtiraz edemeden onu izledim. Yüzü kıpkırmızı olmuştu, terlemişti ve çok hızlı nefes alıp veriyordu. "Abi." demiştim ki, o, işaret parmağını dudaklarına götürüp sırtını aceleyle kapıya yasladı. Birisi arkadan kapıyı ittiriyordu, ses duymuyordum ama görüyordum.

Zorlukla kapıyı kapatabilen abim, kilitleri çevirdi ve gözlerini kapatıp derin derin nefesler aldı. Ne olacağını merak ederek onu izliyordum. Bana döndü. Gülümseyerek yaklaştı. Yüzündeki ketçabı silmeye çalışarak eğildi ve saçlarımı öptü.

Yanımdaki deftere, titreyen elleriyle bir yazı yazdı.

"Kulaklıkları çıkartma, rahat uyuyabilmen için bu masalları dinlemen gerekli."