boyanmış deniz rengine

çocukluğum derim bu eve

sonsuzdur, bakarım

gördüğüm kadardır aslında

her şey gibi

uzanırım altına

çizerim bazen, beyazları taşırmadan.

sonra bir gün gelir

rengi değişir

beyaz kaybolur

kararır evim

boyası akar yüzüme

ıslanırım

bakamam, kaçırırım gözlerimi

yüz çeviririm bi' nevi

"dur!" der bana

"dur, temizliyorum seni.

görülmemişliğini

sevilmemişliğini"

gözlerimi kapatır

izin veririm

kim vermez ki

kim istemez

temizlenmeyi

gülümserim

acınacak halime

gülümserim ben

evim ağlar

bana ağlar

yaşlarımı gizler

yine de gülümserim ben