-küçük kıza

acı, korkuyu yendi

korku, arkasına bile bakmadan kaçtı

acı dimdik

öyle büyük

öyle güçlü ki

acı, korkuyu yendi

korku, kaçtı

sonra durdu

kendiyle savaştı

ne kazandı, ne kaybetti

dönüp baktı

acı hala çok büyük

korku, bir şeyi fark etti

acıda, kendini gördü

asıl büyük olan

güçlü olan

kendisiydi aslında

O, o kadar korku doluydu ki

acısını çoğaltarak

korkusunu bastırmaya çalıştı

başaramadı

daha fazla acı çekti

her seferinde, daha fazla

korku, geri geldi

sırtındaki yükü taşıyamayan kıza baktı

onun için ağladı

onun için haykırdı

"acı çektikçe korkusuz olacaksın!"

bu bir yalandı

korku yavaşça,

dizleri üstüne düşmüş kızın yanına eğildi

"korkma, ne ben kalıcıyım ne de acı."

kız ağlamaya başladı

"ne zaman gideceksiniz?"

korku, acıyla konuştu

"gücünü topladığında."

kız öfkelendi, bağırdı

"gücüm kalmadı ki toplayayım!"

korku hafifçe gülümsedi

"ne kadar güçlü olduğunu,

korkmaktan korkmadığında anlayacaksın."

kız, denileni anladı, bu

korkunun güçlenmesine neden oldu

korku, yavaşça ayağa kalktı.

acı, omzuna yaslandı.

kız, ellerini sertçe yere yaslayarak

kendini kaldırdı

şimdi ne acı, ne korku kazandı

kazanan tek kişi, dizleri yırtılmış,

acaba daha fazla yırtılacak mı diye düşünmeyen

küçük kızdı