Ali'nin ağlaması ile herkes bir anda ayaklandı.

-Ayyy, ağlıyo.

-Asuman, bebek bu. Halay çekcek hali yok, di mi güzel karım?

-Ya Ramazan alay etme benim gardeşimle. Valla fena yaparım ha.

Onlar didişirken Taner, kucağında oğluyla geldi.

Dilek

-Annem, oğluuum! Ver bakalım babası bana.

-Dilek, bana da versene yaa! Onu mıncırcam ben. Çook küçük, teyzesi yesin onuu.

-Asuman, daha bize alışmadı ki gülüm. Çocuk bu, bize alışsın sonra verir Dilek.

-Oğlum, gitcen mi teyzeye? Gitcen mi?

Ali herkese alışmış, etrafına gülücükler saçmaya başlamıştı.

Artık herkese alıştığını fark eden Dilek, yavaşca Asuman'a uzattı oğlunu. O sırada kucağında Yağmur'u tutan Asuman, Yağmur'u yavaşça Cemile'ye verdi. Yağmur annesinin kucağına geçerken bir yandan da ağlamaya başlamıştı.

-Annem, gızııım n'oldu? Kardeş gelince pabucun dama mı atıldı senin? Gel annem, gel.

-Ya, Cemile ne alakası var?

Asuman'ın dudakları büzülmüştü.

-Valla ben bilmiyom Asuman, gızım öyle diyo.

Kucağında Ali ile sandalyesine oturan Asuman,

-Benim kucağımda ikisine de yer var.

-Yok gülüm, yok. Ali, küçük daha. Yağmur istemeden zarar verir mazallah. Biz şaka yaptık, di mi Yağmur'um? Yağmur da annesini onaylarcasına gülücükler sunmaya başlamıştı Asuman teyzesine. Kucağında Ali ile Yağmur'un yanağına yaklaşan Asuman, kocaman bir öpücük bıraktı.

-Teyzesinin prensesi bu, ilk aşkı.

-Annesi, bu prensesi de ben alayım istersen.

-Gızıım, Dilek teyzeye gitcen mi? Vereyim mi seni teyzeye?

Yağmur, küçücük kollarını Dilek'e uzatmıştı bile.

-Ohh, hala mis gibi kokuyo bu. Aşkım, prensesim, teyzecim benim. Ohhh! Saçlarına kondurduğu öpücükle Yağmur, gülmeye başladı. Ali, Asuman'ın kucağında uyumuştu bile.

-Dilek, Ali uyudu. Yatak odası müsait mi, Ali'yi yerine yatırayım.

-Müsait Asuman. Yalnız bu çocuğun uykusu kime çekti anlamıyorum.

-Valla ben biliyom galiba yenge. Di mi Ramazan?

-Ya amcolu, ne alakası var ya?

-Valla Veysel haklı Ramço. Her güne en az 3 kere Ramazan galk, galk, galk

demeden kendine gelemiyon.

-Madem bana bu kadar benziyor, adını Ramazan Ali koyalım.

-Yuh Ramazan, vallahi yuh oğlum.

-Sen istersen Ramazan Ali diyebilirsin. Ayrıca kaldırma yöntemin denendi, onaylandı. Bunlar sana diyor da, en azından Taner'in pek farkı yok.

-Helal yengem ya; yengelerin bi tanesi, graliçesi.

-Gülüm, ne alakası var ya?

Dilek, hınzırca gülümsedi.

Cemile, sesine alınganlık vermeye çalışarak,

-Ben neyim Ramazan, yengelerin korkuluğu mu?

-Ya Cemile'm, sen dünyanın en harika yengesisin.

dedi Dilek,şefkatle.

-Gülüm benim, hiç de gıyamaz bana. Şaka yaptım ya.

Dilek'e sarıldı.

Ali'yi yerine yatıran Asuman,

-Ben ne kaçırdım?

-Yok, bir şey Asuman.

-Amcolu, biz ağıla gidelim mi? Kızları yalnız bırakalım.

-Kızlar biz de sofrayı toplayalım.

Cemile atıldı.

-Sen otur gülüm, taze anasın sen. Biz Asumanla imci halleder, bi de bol köpüklü bir gahve yaparız.

-Kızlar, zahmet...

-İtiraz istemiyom Dilek.

-Peki.

Kızlar mutfağa yönelirken Dilek,

Allah'ım, ne büyük bir mutluluk bu. Huzurumuz daim olsun, diye düşünüyordu.